Zomerloover. Deel 1 (1930)

Zomerloover. Deel 1

(1930)–Simon Abramsz.– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 40]
7. De gouden bruiloft. Twee kinderen uit één dorpje: Zij gingen school te gaar; Nu was 't hun gouden bruiloft; Zij zaten naast elkaar. En nicht en neven kwamen In bonten feestdos uit, Des bruîgoms oudste zuster, De broeders van de bruid. Hij streek zijn zilvren lokken En zegde stil tot haar: ‘Zoo zaten we aan onz' bruiloft Met wit gepoederd haar.’ En de oude vrouwe lachte, En zei aan d'ouden man: ‘Dat is zoo lang geleden, En weet ge daar nog van?’ Zij zaten aan de tafel, En zang en kout begon; Zij zong het oude liedje, Het éénig, dat ze kon. Zij zong niet luid, niet helder: Zij zong alléén voor hem; Want de ouderdom die beefde In hare trage stem.
[pagina 41]
Een traan zwol in zijn oogen; Hij glimlachte en hij dronk. Hij dacht aan 't kleine meisje, Dat ze eens in slaap zoo zong. Och! 't was hun eenig kindje; Het groeide in schaatrend spel - Dat is zoo lang geleden, En 't heugt hem nog zoo wel. Op zijne knieën zat het En speelde met zijn ring, Of met de gouden keten, Waaraan zijn uurwerk hing. En vader lonkte en moeder Zeî, dat hij 't kind bedierf; De koorts kwam in de woning; Het kleine meisje stierf. Toen gaarden zij haar kleertjes En 't kinderspeelgoed op, Een paar versleten schoentjes, Een valhoed en een pop. Daar lag 't gesloten grafje, Daar stond het kleine kruis, En vader zat bij moeder, En 't was zoo stil in huis!
[pagina 42]
En lange, lange jaren Zijn sedert heengegaan En andre houten kruiskens Op kindergrafjes staan. Nu was 't hun gouden bruiloft; De gasten waren heen En de oude vrouw zat weder Met d'ouden man alleen. Alleen na vijftig jaren - Waaraan dacht de oude man? Waaraan dacht de oude huisvrouw?... Zij spraken er niet van. Rosalie Loveling. (Rosalie en Virginie Loveling: Gedichten, Groningen, J.B. Wolters).
Bladvulling. Vorstelijke Wellevendheid. Toen Maria, koningin van Schotland, het schavot beklom, bood de cipier haar den arm aan, dien zij aannam met de woorden: ‘Dank u, mijnheer; dit is de laatste moeite, die ik u zal veroorzaken.’ (Worstelen en overwinnen. Utrecht. H. Honig.)

Vorige Volgende