Willem's verjaarsgeschenk

[p. 147]

Veertiende Hoofdstuk.
Brand

In de groote gezellige huiskamer van de familie Bergman was het feestelijk druk. Willems moeder was jarig, en die dag werd door hare huisgenooten ieder jaar met de meeste hartelijkheid en vroolijkheid gevierd. De geheele familie was aanwezig, ook kennissen uit den omtrek, zelfs de knechts en meiden waren niet uitgezonderd. Er was een blijde feeststemming, er werd gezongen, gedanst, gegeten en gedronken en zoo bemerkte niemand, dat het zonnetje langzaam schuil ging achter kleine kopwolkjes, die van lieverlede tot groote,

[p. 148]

witgekuifde donderwolken samenpakten en de lucht verduisterden.

Maar toen ook bemerkten de feestgenooten de plotselinge verandering van het weer. En nu werd het zoo snel donker, dat plotseling een einde kwam aan de feestvreugde, en ieder met een angstig oog en kloppend hart naar de immer zwart-dreigende wolken staarde. Zacht rommelde de donder...

‘O, laten we toch naar huis gaan!’ riep een nicht van Boer Bergman, die wel een uur loopen moest, voor ze thuis was.

‘Naar huis gaan, nu? Dat zou toch wel heel onverstandig wezen,’ merkte Cornelis, Willems broer, op.

‘Kalm blijven is 't beste,’ sprak Bergman, ‘over een half uurtje is 't onweer voorbij en kunt ge veel veiliger thuiskomen.’

‘'t Loopt, geloof ik, nogal los,’ zei Oom.

Maar nauwelijks had de man dat gezegd, of een verblindend licht vloog langs het raam.... een knetterende donderslag deed de aarde dreunen... sidderend van schrik keken de menschen elkander aan...

Niemand sprak.... en in die ademlooze stilte hoorde Wim duidelijke een geknetter op de hoeve.

Dat geluid, blijkbaar door hem alleen vernomen,

[p. 149]

deed hem opspringen en naar buiten ijlen. En wat hij vermoedde - was waar.

De korenschuur was door den bliksem getroffen! Reeds sloeg een reusachtige vlam naar boven.... door het dak heen...

Dadelijk stormde Willem de kamer in.

‘Brand!!’ schreeuwde hij heesch, ‘de korenschuur staat in brand!’

Vreeselijk was de uitwerking van dien kreet! Ieder drong naar de deur, om het gevaar te ontvlieden, niemand dacht aan blusschen of redden.

Niemand?

Ja zeker, Daan Timmers behield zooveel mogelijk zijn kalmte, al was hij ook geweldig geschrokken!

‘Vooruit, naar de andere schuur!’ commandeerde hij de knechts, ‘redt wat je redden kunt! Willem, denk jij om de paarden, en Cornelis, zorg dat je vaders papieren gered worden!’

De meiden vlogen naar de slaapsteden om hare kleeren te redden, niemand bleef ten laatste werkeloos.

En almaar flitste de bliksem door de donkere lucht en ratelde de donder.

Hoe ook ieder zich inspande om behulpzaam te wezen bij het in veiligheid brengen van het vee en

[p. 150]

pluimgedierte, het bleef een ontzettende verwarring!

De vlammen grepen met groote woestheid om zich heen, vernielend wat hun in den weg kwam. De vonken sloegen op het rieten dak van de woning, en in een oogenblik tijds hadden de vlammen zich op het woonhuis geworpen!

In het dorp klepte de brandklok eentonig, de dorpelingen werden opgeschrikt door het alarmeerend brandgeroep en kwamen naar buiten.

Dadelijk zag men, waar de brand was en ging het van mond tot mond:

‘De hoeve van Bergman staat in lichtelaaie!’

Intusschen breidde de brand zich meer en meer uit. Het vee was gered, maar aan blusschen was niet te denken!

Opeens schreeuwde Wim:

‘Groote God... waar is moeder?’

Men zocht - zocht - keek elkander met angstige blikken aan - liep wanhopig heen en weer - maar nergens zag men de oude vrouw.

Niemand wist het, niemand had in de ontzettende verwarring op haar gelet.

Zonder zich te bedenken wierp Wim zich in het brandende huis.

‘Willem! Willem!’ kermde zijn vader.

[p. 151]

Daan Timmers stormde Wim achterna. Hij zag zijn vriend in den dikken rook verdwijnen, sprong eveneens naar binnen en stond in de kamer, waarvan de zoldering reeds brandde.

Wim lag op den vloer bij den drempel, waarover hij gestruikeld was.

In de kamer zat moeder Bergman nog in haar stoel - bewusteloos - verstijfd van schrik. De plotselinge bliksem - de slag - de tijding van den brand hadden haar van ontsteltenis doen verlammen - niemand had haar gezien, meenende, dat zij zelve wel naar buiten gegaan zou zijn... en bewegingloos was ze in haar stoel blijven zitten.

Met een fórschen greep tilde Daan Willem op, juist werd de rook wat minder dik, zoodat deze weer lucht kreeg en met inspanning van zijn laatste krachten Daan kon helpen moeder met stoel en al op te tillen. Zoo droegen ze haar naar buiten.

Maar Willems krachten waren uitgeput, bewusteloos bracht men hem verder in veiligheid.

Vader Bergman zag niet meer naar zijn brandende woning om, de zorg voor de geredden nam hem geheel in beslag.

Maar toch had hij nog gelegenheid Daan met een warmen handdruk en tranen in de oogen te danken voor diens kranig optreden. Zonder aar-

[p. 152]

zelen legde Daan zijn hand in die van den boer, duidelijk kon men hem aanzien, dat hij dien dank aannam als bewijs dat nu alles was goedgemaakt, dat de smet op zijn verleden thans was uitgewischt.