Willem's verjaarsgeschenk

(ca. 1920)–Chr. van Abkoude– rechtenstatus



[pagina 153]
Vijftiende Hoofdstuk. Een prettige bruiloft. De boerderij was tot den grond toe afgebrand. Niets dan een ruïne van ingestorte muren en verkoolde balken restte meer van de eens zoo schoone hoeve. Maar gelukkig waren Bergmans papieren gered, en die vertegenwoordigden een groot kapitaal! De woning met alle schuren en stallen was tegen brand verzekerd, maar niettegenstaande dat, was toch de arbeid van tientallen jaren vernietigd! En och, dat was ook nog niets! Maar Willem, die zoo zonder aarzelen zijn arme moeder had
[pagina 154]
willen redden, en in het brandende huis te vallen kwam, lag, ten gevolge van bekomen brandwonden, in het ziekenhuis der naburige stad. Die val was zijn ongeluk geweest, neervallende vonken hadden zijn aangezicht en handen getroffen, zijn kleeren doen schroeien, terwijl Daan bijna ongedeerd gebleven was! Wim moest zich onbeweeglijk houden, heel den dag maar plat op den rug liggen en wachten, tot de wonden werden uitgewasschen en opnieuw verbonden. Wim leed erge pijnen, maar hij verdroeg ze met stille lijdzaamheid, getroost door het weten, dat Daan zijn moeder gered had! Van haar ontving hij goede berichten, zijn ouders woonden nu in een aardig huisje in het dorp en moeder was reeds zoo goed als hersteld. Cornelis, die al bruiloft zou gevierd hebben, als de verschrikkelijke ramp niet voorgevallen was en zijn broer niet in het ziekenhuis lag, bezocht hem bijna iederen dag met vader. Langzamerhand werd Willem sterker, de wonden begonnen sneller te genezen. Met groote vreugde werd door de huisgenooten, en niet het minst door Daan Timmers die blijde tijding ontvangen. Cornelis meende, dat er nu geen bezwaar was,
[pagina 155]
om toebereidselen te maken voor de bruiloft. Eer Willem geheel hersteld was en het ziekenhuis mocht verlaten, konden er nog wel twee maanden verloopen, en met het oog op zijn moestuin en woning, die hij reeds in Januari huren moest, wilde hij vóór dien tijd de bruiloft achter den rug hebben. En onderwijl Willem langzaam en gestadig beterde, werd alles voor de trouwerij in gereedheid gebracht. Op verzoek van Cornelis zou Daan de feestleider op de bruiloft zijn, hetgeen deze met veel genoegen aannam. Jammer, jammer, dat Wim daar niet bij tegenwoordig kon zijn! Maar dat ging nu eenmaal niet. De groote zaal van de ‘De Roode Leeuw’, het grootste logement en bierhuis van 't dorp, zag er feestelijk uit! Groen en vlaggen, slingers en lampions, waaiers en schilden waren tegen de wanden en den zolder aangebracht, een verhevenheid was voor de muzikanten getimmerd, een groot buffet aan het einde der zaal was overvloedig beladen met allerlei heerlijkheden. In het midden van een der zijwanden stonden
[pagina 156]
twee stoelen in een nis van dennegroen, de eereplaats voor het bruidspaar. Dat was het werk van Daan Timmers, die zich, om het zoo eens te noemen, het vuur uit de sloffen liep, om alles naar behooren te regelen. Om zeven uur des avonds stak de kastelein uit ‘De Roode Leeuw’ de lichten aan, waardoor het feestelijke van de zaal zoo mogelijk nòg verhoogd werd. Geen kwartier later kwamen de gasten al. Telkens en telkens gingen de deuren weer open en traden nieuwe feestgangers binnen, die allen ontvangen werden door Daan Timmers. Hij was, netjes in 't zwart gekleed met een klein ruikertje op de borst, werkelijk een uitstekend ceremoniemeester of feestleider, en waar vroeger een elk den stillen, inzichzelf gekeerden jongen om zijn slechtheid verachtte en ontweek, daar was men er thans trotsch op, den dapperen redder, den kloeken jongeling de hand te mogen drukken! Toen alle gasten bijeen waren, werd het feest geopend. Het bruidspaar deed zijn intocht onder het zingen van het welkomslied, daarop bracht Daan hen naar hunne plaats en werd er koffie rondgediend. De muzikanten speelden een vroolijken marsch
[pagina 157]
en de feestvreugde kwam in vollen gang. Daar werden opeens de deuren opengegooid, en een flinke, heldere stem riep luid: ‘Goeien avond samen! Mag ik ook meedoen?’ Een oorverdoovend gejuich en hoera-geroep volgde op deze woorden... en een oogenblik later lag Wim Bergman in de armen zijner gelukkige ouders! De jongen wilde iedereen wel om den hals vallen van louter blijdschap! Maar de ontmoeting met Daan was treffend! Telkens en telkens weer schudde Willem hem de hand, noemde hem zijn dapperen redder, en bleef den heelen avond in zijn nabijheid. Willems plotselinge verschijning op het feest verhoogde de vreugde aanmerkelijk, en het leek wel, of er heelemaal geen bruidspaar meer was, of het een feest was, ter eere van Daan Timmers, zoo verdrong men zich, om hem nogmaals de hand te drukken en geluk te wenschen! Het feest duurde tot laat in den nacht voort en telkens, wanneer de vroolijke gasten een hoera-tje deden opgaan voor het Bruidspaar, dan lieten ze er, alsof dit vanzelf sprak, op volgen: ‘Leve Daan!’ Ze pakten hem beet, zetten hem op hunne schouders en droegen hem in triomf de zaal rond, onder
[pagina 158]
het zingen van het oude deuntje, dat toch altijd zoo hartelijk klinkt: Lang zal-die leven! Lang zal-die leven! Lang zal-die leven in gloria! In gloria!

Vijftiende Hoofdstuk. Een prettige bruiloft.

Vijftiende Hoofdstuk.
Een prettige bruiloft.