Willem's verjaarsgeschenk

[p. 127]

Elfde Hoofdstuk.
De Reddende hand.

Den volgenden morgen, toen Daan opstond, was hij al even verdrietig als de vorige dagen. Och ja, nu begon het immers weer van voren aan, net als gisteren, als eergisteren? De jongens zouden immers weer op zij gaan, als hij aankwam, ze zouden toch weer hun gesprekken staken, als hij passeerde? En als hij hen voorbij was, dan voelde hij, hoe verschillende vingers hem nawezen. Een enkele maal had hij zelfs het woord ‘konijnendief’ hooren fluisteren, en dat woord verschrikte hem, het stak hem als een nijdige wesp. O, hoe verschrikkelijk, zóo door de schoolkinderen te worden behandeld, o, die honderd-duizendmaal verwensen-

[p. 128]

te nacht, waarin hij zijn misdaad bedreef! Hoe had hij het gedurfd, hoe had hij het willen doen!

In die treurige en wanhopige gedachten kleedde Daniêl zich aan, zonder te weten of te begrijpen, wat hem uit zijn verdriet zou kunnen redden.

‘Dáán! Daan Timmers!’ riep opeens een stem van buiten.

Daan keek verbaasd op, hij was niet gewoon om door jongens geroepen te worden.

‘Daan... Daaaaan!’

Hij opende het zolderraampje en keek naar beneden.

Daar stond Willem Bergman!

Nauwelijks had Wim Daans hoofd uit het venster gezien, of hij riep hem toe:

‘Kom je buiten? Ik wacht op je!’

Daan knikte. In 't eerst wist hij niet, wat hij er van denken moest! Daar stond notabene Wim op hem te wachten! Gauw, gauw gewasschen en aangekleed en naar beneden!

‘Dag vader, dag moeder, Willem Bergman staat op me te wachten!’

En rrrrt! daar was hij de deur uit!

‘Jongen, je boterham!’ riep moeder.

‘Laat hem maar eerst gaan, vrouw,’ sprak vader, ‘de boterham komt terecht!’

[p. 129]

Nog stond Daan sprakeloos Wim aan te kijken, toen deze op hem toetrad en zei: ‘Ga je mee knikkeren op 't schoolplein? Ik heb knikkers zat - kom mee!’ Als in gedachten volgde Daan hem, zwijgend en al maar luisterend naar Wim, wiens mond niet stilstond en die maar doorpraatte over knikkers, vogels, vliegers en honderd verschillende zaken door elkaar haspelde, om Daan maar op gang te krijgen.

Zoo waren ze eindelijk op het schoolplein gekomen. Wim zette zijn knikker op een hoog steentje en gaf aan Daan een fonkelnieuwen stuiter.

‘Vooruit, jouw beurt, Daan!’

't Spelletje begon.

Langzamerhand kwam Daan bij. Hij vond het heerlijk, dat Willem met hem spelen wou, ja, hem zelfs was komen halen! Misschien zou alles nu wel anders en beter worden! Maar toen kwam opeens het gevoel in hem boven, dat hij toch eigenlijk zooveel vriendschap van Willem niet verdiende, juist van den jongen, dien hij zoo leelijk behandeld had! En opeens kwamen de tranen voor den dag. Daan begon te huilen.

Wim, die dat heelemaal niet verwacht had, wist niet, wat hij daarvan moest denken.

[p. 130]

‘Zeg,’ riep hij, ‘wat ga je nu beginnen. Heb je soms liever, dat ik wegga?’

‘Neen, o neen,’ snikte Daan, ‘maar... waarom ben je zoo goèd op me... Wim... waarom sla je me niet... ik ben toch immers zoo... gemeen geweest... en... en...’

‘Neemaar, nu nog mooier!’ riep Wim, ‘jou een pak slaag geven - waarvoor? Kom ben je niet wijs, raap op die knikkers en steek ze in je zak, je hebt ze eerlijk van mij gewonnen! En droog nu maar gauw je behuilde gezicht af, want daar komen al jongens aan!’ En hij voegde er fluisterend bij: ‘Als ze praats maken of je schelden, pak je den eersten den besten bij z'n kraag, hoor. Je kijkt maar hoe ik het doe, ik zal je wel helpen.’

Ofschoon het troepje naderende jongens volstrekt geen onbekenden waren voor Willem en Daan, behoorden ze toch niet tot het vriendenclubje, dat gewoonlijk met elkander speelde. Het waren een viertal jongens uit de vijfde klasse, die juist een klas hooger zaten dan Daan en Wim.

‘Kijk eens,’ riep een hunner, Piet van Sloten, ‘daar heb je den “konijnendief”. En Wim Bergman speelt met hem? Dat is de omgekeerde wereld!’

Wim en Daan hadden deze woorden heel goed gehoord. Daan werd er wit van en Willem balde

[p. 131]

de vuisten, hoewel hij niet dadelijk op den spreker aanvloog.

‘Laten we weggaan, Wim,’ verzocht Daan.

‘Weggaan? Voor dien langen slier? Nog voor geen honderd lange slieren!’

‘Heidaar, Bergman!’ riep de lange Piet, ‘knikker jij met een dief?’

‘Wat blief je?’ vroeg Wim, op den slungel toestappende, ‘wie is hier een dief?’

Verwonderd keek Piet van Sloten hem aan, en blijkbaar vond hij het geraden, maar liever van andere woorden gebruik te maken.

‘Nou ja,’ zei hij, ‘je bent toch... kwaad op Timmers?’

‘Heelemaal niet,’ zei Wim, ‘en als je van plan bent, om hem altijd te schelden, dan ben je een groote lafaard, versta je dat?’

En Wim keek den beleediger bij deze woorden zoo doordringend aan, dat Piet ontzag voor hem voelde, al was Wim dan ook een jaar jonger dan hij. Bovendien wist hij, dat Willem Bergman een paar geduchte handen aan zijn lijf had, waarmee hij allersmakelijkste klappen wist uit te deelen.

‘Nou, jij liever dan ik, hoor,’ zei hij smalend, en met een minachtenden blik op Daan ging hij met de drie andere jongens verder.

[p. 132]

‘Zie je wel,’ sprak Wim tot Daan, ‘als je maar van je afbijt, dan druipen ze wel af. Jammer dat ze met hun vieren waren, ik had dien langen slier graag eens afgedroogd.’

Na een oogenblikje kwamen Hans Witstok, Toon de Bruin en de anderen op het plein. Verbeeldt u hun verbazing, toen zij daar Willem heel genoeglijk zagen spelen met.... Daan Timmers! Toch begrepen ze al spoedig Willem's bedoeling, en het moet gezegd, ze hielpen zelf dapper mee, Daan weer op streek te helpen, zonder eenige verdere uitlegging aan Wim te vragen. Het werd tijd voor de school. Daan was zoo gelukkig, zoo in z'n schik, dat hij opeens in den jongenskring opgenomen werd, dat hij totaal z'n ontbijt vergat en al lang en breed in school aan 't sommen maken was, toen hij voelde, dat zijn maag begon te jeuken. Maar in zijn blijdschap deerde hem dat weinig, en zoo vol ijver en met plezier werkte hij dien morgen, dat de meester er versteld van stond.