De waterratten. Het waterkamp op de Friesche meren

[p. 169]

Negentiende Hoofdstuk.
Een drama op de Zuiderzee en het vertrek uit het Waterkamp.

De oude vriendschap tusschen de Zeeroovers en de Engelsche zeelieden was weldra weer vernieuwd en als broeders zeilden ze nu weer in de richting van de Lemmer.

Maar spoedig werd hun aandacht getrokken door eenige vaartuigen, twee stoombootjes en een wit geschilderde bomschuit, die uit de richting van Amsterdam kwamen.

En de jongens verbaasden zich over de zonderlinge manoeuvres, die het oude visschersvaartuig maakte; het scheen wel in nood te verkeeren.

‘Laten we er eens heengaan,’ stelde Frans voor.

‘Goed, dat doen we.’

Het roer werd gewend en in flinke vaart zeilden de drie sloepen op de stoomboot af.

Des morgens was er een zonderling eskader uit Amsterdam vertrokken: een stoomboot, waarop kinematograaftoestellen en drievoeten gepakt lagen en daarachter een sleepboot, die een totaal witgeverfde bom achter zich aantrok.

[p. 170]

Er waren op deze sleepboot een zestal personen, die bij het opnemen van een nieuwe film voor schipbreukeling moesten spelen. Als men ze zoo vroolijk met elkander had hooren praten, kon men wel begrijpen, dat ze volstrekt geen bezwaar hadden om eens een schipbreuk mee te maken.

Och, wat moest er dan toch met die schuit gebeuren?

Men zou ze, oud en afgedankt als ze was, laten zinken in de Zuiderzee en nu waren er acteurs meegegaan, die als Scheveningsche visschers in dit vreeselijk drama moesten meespelen, terwijl de bioscoopfotograaf het heele geval zou kieken. Die gebeurtenis was natuurlijk een onderdeel van een heele bioscoopgeschiedenis en daarvoor was de oude bom aangekocht.

Haar naam was ‘Luctor et Emergo’ maar voor haar was er weinig meer te worstelen en te ontzwemmen. Haar grootste worstelingen waren geweest temidden van torenhooge Noordzeegolven, in hevige stormen, waaruit zij altijd weer zegevierend was tevoorschijn gekomen.

Nu kon zij ook niet meer worstelen, want als straks de régisseur van de cinema het beslissende woord sprak, dan zouden in het ruim, onder den waterspiegel, een paar luiken geopend worden, het alvernielende water zou dan naar binnen stroomen en de arme, die hooge stortzeeën en woeste orkanen getrotseerd had, zou er voor altijd in de golven verzinken.

Dan klonken er een paar commando's en verschenen eenige mannen in rood-zwarte pakken op het dek van de bom. Het was de bemanning van de schuit, ze moesten den dood in de golven vinden.

‘Denk er nu om!’ riep de regisseur hen van de sleepboot toe, ‘nu vooral goed angstig wezen en wanhopig met je armen zwaaien, wanneer het water over je voeten spoelt en de golven over het schip slaan. Is alles in orde? Hei daar, Jansen, wil jij wel eens als de drommel die pijp uit je mond doen? Hoe kan jij nou in doodsangst zitten, terwijl je gemoedereerd een pijp rookt? Weg daarmee! En jij van Driele, sta niet te lachen alsof er een rijksdaalder aan je

[p. 171]

[p. 172]

neus hangt! Nu, alles klaar? Apparaat instellen!’

En toen begon het vreeselijke drama.

‘Hak de luiken open!’ klonk het volgende commando.

En daar begon de arme schuit te zinken.

De bemanning deed zijn best, radeloos heen en weer te loopen en 't ging ook goed, al vond de régisseur herhaalde malen aanleiding om op zijn manier eenige opmerkingen te roepen:

‘Hee jij, van Putten, sta daar niet zoo suf als een landweerman, die naar 't eind van de mobilisatie tuurt! En jij, heela doove Jut, hoe heet jij.... Pinkpil? O.... zeg je Wilvel.... nou, kijk voor je.... loop dan toch.... Jij Jansen, wanhoop dan toch, man! Goed zoo, pak dat touw, hou vast, zwaai nog eens mot je arm.... nee, niet met je been, ben je gek, kerel....’

En meer en meer verdween de schuit in zee.

Wanhopend liepen de visschers heen en weer, een der mannen, de hoofdpersoon uit het verhaal, klom in den mast en schreeuwde zoo hard hij kon om hulp en redding, die evenwel uitbleef.

Daar spoelden reeds de golven over het dek en een gedeelte van de bemanning sprong over boord. Een ander deel deed alsof ze met den dood worstelden tusschen de inmiddels onklaar gemaakte touwen en zeilen.

Maar de schipbreukeling van Putten nam de zaak veel te kalm op, hij nam plaats op een zware loopplank, die juist begon weg te drijven, ging gehurkt zitten als een Turk en begon rustig een pijp te stoppen. Hij vond het al wèlletjes zoo. Maar een golf deed de plank sterk overhellen, zoodat van Putten eraf gleed en tòch kopje onder ging.

Wie in zee rondgesparteld had, werd buiten bereik van het bioscoop-apparaat door de stoomboot weer opgevischt en ten slotte verdween de ‘Luctor et Emergo’ in de golven.

Daar kwamen de Waterratten met hun sloepen aanzeilen. Nog nooit van hun leven hadden zij zóó van nabij zulk een noodlottige scheepsramp gezien en zij begrepen maar

[p. 173]

niet, waarom de beide stoombooten niet te hulp kwamen.

Zij waren dan ook juist van plan, te hulp te komen en de arme drenkelingen op te pikken, toen de stem van den regisseur hen toeriep:

‘Blijf daar, jullie! Gooi om je roer! Hier wordt gefotografeerd!’

Toen pas merkten de jongens den bioscope-opérateur op, die nog steeds... rikketikketikketik - den slinger van het apparaat ronddraaide. En toen pas begrepen zij ook, dat het hier een bioscope-opname gold.

Zij moesten er zelf hartelijk om lachen en de tooneelspelers met den régisseur lachten met hen mee.

En daarna vingen zij, evenals de twee stoombooten, de terugreis aan, zich voornemende, later met de heele club naar de bioscoop te gaan om daar de film: een drama op zee te zien afdraaien.

Zooals aan alle dingen kwam er ook een einde aan het Waterkamp.

Den volgenden dag gingen de jongens weer naar het tentenkamp terug en na nog veel genoten te hebben van de heerlijke watersport, brak eindelijk de dag van vertrek aan.

Bij het laatste kampvuurtje werden alle herinneringen nog eens opgehaald en vóór het naar bed gaan richtte de leider nog even het woord tot de jongens.

‘Ik moet eerlijk zeggen,’ sprak hij, ‘dat ik tot den laatsten dag en het laatste oogenblik het grootste plezier in ons Waterkamp heb gehad. Hulde aan alle jongens, die daar hun opgewektheid en lust, door hun goed gedrag en flinke medewerking zooveel tot het welslagen hebben bijgedragen. Ik breng dan ook dank aan mijn vele helpers, die mij gesteund hebben bij de leiding der werkzaamheden en oefeningen. Mogen de dagen, die wij achter den rug hebben, nog lang in aller herinnering voortleven, mogen die weken van heerlijk vacantie-genot ten gevolge hebben, dat velen van U de prachtige watersport blijven beoefenen. Wij zijn

[p. 174]

een volk van de zee, ook onze voorouders hebben dat bewezen. Welnu jongens, je hebt onder onze leiding de zee leeren kennen, we hebben mooi en slecht weer doorgemaakt en steeds zijn jullie opgewekt en frisch gebleven. Doe dat ook, wanneer je op de levenszee ronddobbert en stormen je scheepje met ondergang bedreigen, blijft dan ook opgewekt en vol moed, dan zal het gebleken zijn, dat het Waterkamp een goeden invloed op jullie heeft uitgeoefend. En nu naar bed jongens, maar eerst driemaal hoera!

Leve het Waterkamp!’

‘Hoera! Hoera! Hoera!’

Den volgenden morgen werden de tenten opgerold en alles werd ingepakt.

De Waterratten namen afscheid van de Baas, Dassie en De Big onder afspraak, dat zij binnen drie dagen naar Terschelling zouden komen, om daar het bivak aan de Noordzee te betrekken.