De waterratten. Het waterkamp op de Friesche meren

[p. 123]

Veertiende Hoofdstuk.
In en om het Waterkamp.

Bijna drie uren duurde de tocht van de Lemmer door het Friesche landschap naar Langweer. Aan beide zijden van de vaart, de Rien genaamd, strekten zich de heerlijk groene weiden uit, afgewisseld door vruchtbare korenvelden, waar de gouden oogst in het langzaam dalende zonlicht golvend bewoog. Hier en daar een welvarende boerderij met een hoog dak wisselde de eentonigheid wat af en soms was het een onmetelijke, rijkbeladen boomgaard, die de bewondering der jongens wekte.

Was er een tijdlang niets anders te zien dan malsche groene weiden, dan maakten ze grapjes onder elkaar. De Havik, die zich nu ook kalm liet sleepen door een motorboot, droeg zoowaar een leege broodkist, een paar melkflesschen, een emmer en een jas in den mast en wie het zag, lachte er hartelijk om.

En ongeveer zeven uur in den avond was het dorp Langweer bereikt.

Wat moeten al die jongens gedurende die eerste twee dagen wel niet gevoeld hebben, toen ze overal zoo met gejuich en kolossale belangstelling werden begroet? Wie had

[p. 124]

in vroeger jaren ooit meegemaakt, dat jongens van twaalf tot zestien jaar ontvangen werden met vlaggen van den toren en door dichtopeengepakte menschendrommen? Kwam er dan een aviateur zijn luchtsport vertoonen, was het een nationale feestdag?

Wàt die jongens daarvan ook gedacht zullen hebben, één ding is zeker: ze genoten van al dat heerlijks en waren er dankbaar voor.

Het dorpje Langweer is, als de meeste dorpen in Friesland, klein maar bijzonder rein, een alleraardigst samenvoegsel van nette, propere huisjes met nette, propere tuintjes, waarvan je onwillekeurig denkt, dat het daar voor de pronk is neergezet.

En nu kwamen de jongens dat leuke dorpje binnen. Aangezien de grootere schepen met den leider en de bagage nog niet waren gearriveerd, maakten de jongens als tijdverdrijf een marsch door het dorp met een hoornblazer voorop. Natuurlijk was ook hier weer de heele bevolking uitgeloopen en van veel huizen waaide weer de driekleur.

De Langweersche bevolking, recht in zijn schik met de komst van die tweehonderd jolige Amsterdammertjes, had ter verwelkoming een eerepoort gemaakt aan den ingang van het dorp.

Maar o hemel, daar kwamen de jongens toevallig van den anderen kant aanmarcheeren, zoodat ze de poort van de achterzijde door trokken. Dat gaf een heel gelach en die 't hardste meelachten, waren de Langweerders zèlf.

Het kamp stond aan den oever van het Meer, of liever gezegd, het stond er niet. Wat er wèl stond, dat was alleen maar de veldkeuken met ervoor lange tafels en banken, waar de maaltijden zouden gebruikt worden.

En uit die keuken dampten en wolkten heerlijke geuren den jongens tegemoet. Zóó heerlijk rook het er, dat de pretmakers den lust niet konden weerstaan, om den kok een ovatie te brengen. Nu, dat was ook geen wonder, want ze hadden allemaal een honger als iemand, die in geen week eten heeft gezien.

[p. 125]

Er was heerlijke soep, gehakt met snijboonen en aardappelen en dan nog pudding.

Toen begon het opslaan van de tenten, de indeeling had plaats en daarna voelden de Waterratten zich zoo vermoeid



van den ongewonen dag, dat ze gauw op hun matrassen kropen.

Wel werd er hier of daar nog even gestoeid, maar over het adgemeen was de vermoeienis der deelnemers te groot, om nog lang wakker te blijven.

En om negen uur was alles stil.

[p. 126]

's Morgens om zes uur: overal!

Het zooeven nog doodstille kamp - alleen de kok was met zijn dienstbaren in de weer - begon te ontwaken.

‘Hola, Waterratten!’ riep Frans, die overeind op z'n veldbed zat en tot de ontdekking kwam, dat de heele club nog sliep.

Maar jawel, de Waterratten hoorden er net zooveel van als iemand die stokdoof is en sliepen rustig door.

Frans gooide de dekens van zich af en maakte de tent open. De gouden morgenzon begroette hem door een gloed van schitterend licht. Wijd-uit voor hem lag het meer te spiegelen onder den blauwen hemel, zag hij de lage rietoevers met hier en daar weer het hoogopgaande dak van een boerderij.

Blinkend wit stonden de tenten rij aan rij, die van het hoofdkwartier droeg de kampvlag.

‘Mooi weer,’ zei Frans bij zichzelven, ‘we boffen.’

Dan keerde hij terug in de tent en porde de slapers.

‘Kom, jongens! Eruit!’

Daar kwamen ze voor den dag.

‘Morgen, baas!’

‘Morgen, luiwammesen! Uitgeslapen?’

‘Om u-edele te dreinen, behalve Wim, die piept nog.’

‘Heidaar, Dassie, d'r uit!’

Eindelijk kwam hij op en nu kleedde de heele club zich haastig, om vervolgens, kwiek weer de snel aangeschoten kleeren op den waterkant gedeponeerd, een bad te nemen in het meer. Dat was heerlijk en verkwikkend.

Maar bij het toiletmaken stond Rudolf leelijk verlegen.

‘Zeg Hans, mag ik je handdoek even?’

‘Mijn handdoek? Heb je er dan zelf geen?’

‘Vergeten. Ik zal er een paar in 't dorp koopen En mag ik dan ook even je kam?’

‘Heb je die dan ook niet?’

‘Ik heb m'n heele toiletboel vergeten.’

‘Stumperd. 'k Zal je een schoone handdoek leenen.’

‘Merci. Zeg Karel, mag ik jouw zeep even vasthouden?’

[p. 127]

[p. 128]

‘Waarom?’

‘Om me te wasschen natuurlijk. Dacht jij soms, dat ik het op mijn boterham wou smeren?’

‘Nou, hier dan.’

‘Sjongen,’ vermaande Frans, ‘wat is een vergeetachtig en onoplettend mensch toch een sukkel in de wereld! Die moet altijd alles van een ander leenen en heeft nooit zijn zaken in orde.’

Maar met vereende krachten werd het Rudolf toch mogelijk gemaakt, zijn toilet te voltooien. Hij nam zich voor, een en ander in het dorpswinkeltje te koopen, wat dan natuurlijk een geduchte bres in zijn portemonnaie zou slaan.

Sommige jongens bleven nog eenigen tijd in het meer rondplassen, anderen, reeds geheel gekleed, waren naar het sportterrein gegaan en vermaakten zich met den voetbal of trachtten elkander de loef af te steken met verschillende gymnastische toeren.

Zeven uur.

Daar schalde weer een hoornsignaal en je kon merken, dat ze allemaal dat sein al kenden. Met een joecheetje holden ze naar de tafels bij de keuken, waar ieder zijn vaste plaats had.

Het ontbijt was op de tafels gereed gezet en bestond uit havermout, brood, boter, kaas en een glas melk. De jongens aten, dat ze niet meer konden. Merkwaardig, er waren er zelfs bij, die thuis voortdurend door hun moeder moesten aangepord worden om toch hun boterham met vleesch op te eten, en hier verslonden ze borgen brood!

Natuurlijk zaten ook de Waterratten weer op hun oude plaats en van die gelegenheid maakte Frans gebruik, om zijn mannetjes een paar dingen te zeggen, die Harry Weston hem zooeven had verteld.

‘Luister eens, jongens,’ sprak hij, ‘als we nu straks gegeten en den boel opgeruimd hebben, gaan we onze tent eens netjes in orde maken. Je weet, om half acht is er inspectie over de tenten en vaartuigen en daarbij zal er spe-

[p. 129]

ciaal op gelet worden, of de bedden en al het tentmeubilair netjes in orde zijn.’

De anderen beloofden hun baas ervoor te zullen zorgen en toen klonk er weer een fluitsignaal.

Op dat teeken nam iedere jongen zijn bord, mes en beker en plots holde de heele troep naar den waterkant, waar ze plas-plas hun eetservies in het water schoonmaakten. De meesten hadden misschien nooit van hun leven er zelfs maar over gedacht, om hun eigen bord te wasschen, maar hier deden ze het met een handigheid, alsof ze het altijd zoo gewend waren en nooit anders hadden gedaan. Ze hadden er werkelijk pret in en daardoor was in een ommezientje het heele boeltje schoon.

Nu begaven alien zich naar hunne tenten, en die in de tjalken hun slaapplaats hadden, gingen dáár heen. Opnieuw klonk een sein, maar nu was het de leider van het Waterkamp, die door een enormen scheepsroeper het commando: ‘Inspectie van de slaapplaatsen’ over het kamp liet weerklinken.

En nu had je de gezichten van sommige jongens eens moeten zien. Er zijn natuurlijk overal en altijd ontevredenen, die steeds wat te mopperen en te pruttelen hebben en nooit genoegen nemen met een eenmaal gemaakte afspraak. Inspectie, ajakkes wat een flauwe onzin! Was dat nu pretmaken in je vacantie? Moesten ze nu ook nog achterna gezeten worden met orde en netheid en meer van die kinderachtige dingen? Nou maar, zij hadden maling aan die inspectie hoor, ze lieten den boel rustig liggen en gingen liever wat spelen. Maar het onverbiddellijk consigne was: ieder bij zijn logies! Gelukkig waren het maar enkelen, die er zoo over dachten.

En daar kwam dan de leider van het kamp, gevolgd door zijn helpers, langs de tenten en trad overal binnen. En zoo kwam hij ook in een tent, waar het er al heel wanordelijk en vies uitzag. De bedden waren niet opgemaakt, er lag een plasje goor waschwater op den vloer, proppen courantenpapier zwierven rood en alles zag er even onsmakelijk uit.

[p. 130]

‘Wie is hier tentcommandant?’

‘Ik,’ zei een der jongens, die met de handen in de zakken op een kist zat en er met de hakken tegenaan trommelde.

‘Zoo, hoe is je naam ook weer?’

‘Paul Boxter.’

‘Komaan Paul, neem dan je handen eens uit je zakken en sta eens op. Je hebt toch wel beleefdheid geleerd?’

Paul Boxter, een onverschillige, wat ruwe jongen, die toevallig bij een clubje soortgenooten te land gekomen was, haalde zijn schouders op en keek lachend naar de anderen.

‘Zoo jongeheer, is dat je eenige antwoord? Dan zal ik eens wat duidelijker spreken. Het ziet er hier uit als een varkenshok, dat is Hollandsch, nietwaar? Dat versta je dus goed. Maar ik duld hier geen varkens, doch fatsoenlijke jongens, die er liefhebberij in hebben, om prettig met elkander samen te werken en zoodoende den kamptijd zoo aangenaam mogelijk te maken. En om hier jezelf prettig te voelen, moet in de eerste plaats je verblijf zindelijk zijn. Nu hebben jullie hier één nacht geslapen en 't ziet er uit, dat het meer dan erg is. Ik geef jullie een kwartier tijd om je bedden op te maken en de tent in orde te brengen, en jij, Paul Boxter, bent verantwoordelijk, dat alles zoo gebeurt. Als je soms eens zien wilt hoe het kàn, moet je maar eens een kijkje gaan nemen hiernaast in de tent van de Waterratten. Adieu.’

En na deze hartige toespraak vervolgde de leider zijn tocht langs de tenten. Waar het er keurig en ordelijk uitzag, daar klonk het uit zijn mond vriendelijk en waardeerend:

‘Heel goed, jongens, dat ziet er hier netjes uit. Daar heb ik plezier in. Houdt het nu vooral zoo rein en ordelijk hoor, ik ben heel tevreden over jullie!’ En dan glunderden de jongens van plezier en namen zich voor, elken dag zoo zorgzaam hun tent in orde te maken.

Soms zag je de bewoners van een wanordelijke tent even een kijkje nemen bij de buren, die de bulletjes fijn aan kant hadden, en dan gingen de meesten stilletjes aan het werk

[p. 131]

om ook hùn logies zoo keurig mogelijk te maken.

Maar Paul Boxter en de zijnen trokken er zich weinig van aan alleen ruimden ze 't allerergste op en lieten de rest maar liggen. Waarom ook zouden ze zich druk maken?



Ze waren hier immers voor hun plezier en niet om voor werkmeid te spelen? Zoo redeneerden ze.

Maar dat troepje, waarvan Paul de aanstoker was, zou nog wel eens meer in botsing komen met de kampreglementen.