De waterratten. Het waterkamp op de Friesche meren

[p. 91]

Tiende Hoofdstuk.
De laatste dag op Terschelling.

Het had heel wat moeite gekost aleer men Karel aan zijn verstand had gebracht, dat een echte Hollandsche jongen moet kunnen zwemmen. De knaap kon zijn watervrees nog niet geheel overwinnen. Toch was het al te loven, dat hij nu met mijnheer en de jongens uit zeilen durfde gaan, hoewel niet al te ver, want het verhaal van de Duitsche duikboot had een diepen indruk op hem gemaakt. Het goede voorbeeld deed ook hier weer alles en toen Karel zag, hoe de jongens met hun vader elken dag genoten van een heerlijk frisch zeebad, hoe ze zwommen als haaien en elkander spelend met water gooiden, ja, toen begon ook langzamerhand in hem de lust te ontwaken om mee te doen.

En zoo had hij dan op zekeren morgen van Wim een zwempakje gekregen en kwam hij voor de eerste maal in zijn bloote boddy aan het strand.

Och och, wat een verschil met Frans en Wim!

Die twee hadden ronde, dikke spierarmen, en kuiten

[p. 92]

van wat-ben-je-me, maar Karel stond er wat hulpeloos bij met zijn dunne schoolarmpjes en beentjes als pijpesteeltjes.

Toch was dat zijn schuld niet, want zijn opvoeding was niet anders geweest.

Maar nu zou hij langzamerhand gaan meedoen.

Inplaats hem wild en woest in het water te gooien, zooals men vaak met niet-zwemmers ziet doen, lieten de broers hem eerst maar wat rondplassen, om aan het water en den golfslag te wennen.

Eerst daarna leerden ze hem den slag.

Frans hield hem bij het middel en zeide hem, hoe hij de armen en beenen moest uitslaan. En Karel bleek wel een volgzaam leerling.

Wim had er het geduld niet voor, die stond maar bij de pogingen van Karel wat te lachen en te stoeien.

Maar na de eerste les, die een kwartier duurde, had Karel het al aardig te pakken.

Daarna gingen de drie jongens bij elkander in het duin zitten.

Frans haalde een boekje uit den zak, dat hij van Harry had gekregen en waarin verschillende aanwijzingen stonden voor de mededingers van het a.s. Waterkamp. En Frans had er plezier in om de anderen op verschillende dingen te wijzen. Natuurlijk hadden zij ook wel zoo'n boekje, maar Frans vond, dat het niettemin kwaad kon, hen eens voor te houden, waar zij al zoo voor hadden te zorgen. En daarom las hij hun het hoofdstuk voor, waarin de Uitrusting werd besproken.

‘Luister,’ zei hij, ‘dan zal ik je laten hooren, wat we moeten meebrengen: Gewone kleeding, waarbij wel te bedenken dat het in 't kamp zeer warm en op het water zeer frisch kan zijn. Men zorge dus voor practische kleeding voor beide gevallen.

Een hoofddeksel, dat niet afwaait.

Voldoende ondergoed voor 20 dagen, naar inzicht der huismoeders, vooral genoeg sokken! In het kamp kan des-

[p. 93]

noods gewasschen worden, maar beter is, het hier niet op te laten aankomen.

Witte gymnastiek- of zeilschoenen met zolen van geribd indiarubber of van touwwerk. Op schoenen met spijkers wordt niemand toegelaten op de jachten, terwijl gladde zolen bij overhalend schip doen uitglijden.

Solide zwembroek, beter nog zwemcostuum, met minstens



6 handdoeken, waaronder 3 badhanddoeken. Fiets met flinke bel en goed brandende lantaarn.

Flinke handkoffer met goed slot om een en ander veilig te kunnen opbergen.

Rugzak voor tochten.’

‘Nu hebben we,’ vervolgde Frans, ‘de meeste dingen al klaar staan in Amsterdam, alleen voor Karel moet nog een en ander opgezocht en gekocht worden. Onze rug-

[p. 94]

zakken koopen we morgen wel bij Perry. Denk er aan, jongens, dat we ook een en ander zóó moeten inpakken, dat we 't bij aankomst dadelijk kunnen gebruiken, namelijk onze toiletbenoodigdheden, een hoofdkussen, twee wollen dekens en een stuk waterdicht doek ter grootte van een matras. En dan eetgereedschap, bestaande uit 1 diep bord, 1 plat bord, 2 bekers, alles van onbreekbaar materiaal, mes lepel en vork en 50 papieren servetjes.’

‘Die moeten we dan morgen ook nog koopen,’ zei Wim.

‘En luister nu eens,’ zei Frans. ‘Hier staat: Gedurende het geheele kamp zal een stipte gehoorzaamheid aan de bevelen der leiders geeischt worden. Ieder bedenke, dat de verantwoordelijkheid der leiders te groot zou worden, indien gegeven bevelen niet prompt werden uitgevoerd. Eerst daarna kan over het al of niet noodzakelijke gepraat worden, maar éérst doen. Wie zich in dit opzicht niet naar den regel wil schikken, wordt onverbiddelijk uit het kamp verwijderd, zonder eenige teruggave van het betaalde geld. Evenzoo wordt gehandeld met ieder, die slechts een droppel alcohol in het kamp brengt of ook maar in het minst afwijkt in woord of daad van wat de wetten van fatsoen gebieden. Op de medewerking van alle flinke Hollandsche jongens in dit opzicht wordt stellig gerekend, daar zij hebben te bedenken, dat daden, die niet mogen gebeuren, een smet werpen op het geheele kamp en dus ook op hen zelf.

Gerookt mag slechts dán worden, als de ouders dit wenschen, maar nimmer in de slaapplaatsen of beneden-deks. Doe verder onmiddellijk wat je gezegd wordt en laat na wat je niet doen mag.’

Toen Frans deze laatste woorden gelezen had, riep Wim opeens:

‘Kijk eens daar in de lucht!’

‘Een Zeppelin!’

Heel hoog boven hunne hoofden zweefde een grijs, sigaarvormig luchtschip, en zwakjes konden ze 't geronk der motoren vernemen.

‘Die is bepaald den koers kwijt!’ zei Frans.

[p. 95]

‘Waar zou hij heengaan?’

‘Misschien wel naar Engeland.’

‘Zou-die bommen bij zich hebben?’ vroeg Karel.

‘Dat zal wel. Vreeselijk hè, om met zoo'n luchtschip boven een stad te zweven en dan bommen te laten vallen. Tientallen arme, onschuldige menschen worden op die manier getroffen.’

‘Kijk, hij stijgt, hij wordt steeds kleiner.’

Daar kwam de Commandant met zijn matrozen aanmarcheeren.

‘Links uit de flank.... halt! Waar is die Zeppelin?’

‘Daar gaat-ie, mijnheer, kijk.... nou is-t-ie weg!’

‘Zoo! Hij is weg, mannen! Rechtsomkeert... marsch!!’

De jongens lachten hartelijk om dit aardige tooneeltje, maar nu de Zeppelin geheel uit het gezicht was en bleef, hadden ze al hun attentie weer bij het Waterkamp.

‘Kennen jullie nu vooral goed de instructie voor den tocht Amsterdam-Lemmer?’ vroeg Frans.

‘Ja, die hebben we van buiten geleerd,’ zei Wim.

‘Best, nu ga ik nog wat voorlezen: De dagverdeeling zal aldus zijn:

[p. 96]

6 uur. -	Overal.
6-7 uur. -	Zwemmen, wasschen, tenten in orde brengen.
7-7½ uur. -	Ontbijt (havermout, brood, kaas, koek, roggebrood.)
7½-8 uur. -	Inspectie van de tenten en vaartuigen. Klaarmaken voor de oefeningen.
8-10 uur. -	Sport op het Sportterrein. Wie corvé hebben assisteeren bij het aardappeljassen en groentenschoonmaken.
10-10½ u. -	Kop chocolade met sportbeschuit.
10½-12½ u. -	Oefeningen in zeilen, roeien enz. op het meer.
12½-1½ u. -	Middagmaal.
1½-2 uur. -	Absolute rust.
2-7 uur. -	Tochten maken door Friesland, te water, per fiets of te voet, in verschillende groepen. Op deze tochten wordt thee met Friesche koek genuttigd.
7-7½ u -	Stevige boterham met vleesch en jam. Melk.
7½-9 u.-	Onderhoud en reparatie der vaartuigen, splitsen en knoopen en dergelijke werkzaamheden.
9 uur. -	Versnapering.
9-9½ u. -	Om 't kampvuur de ervaringen van den dag bespreken; muziek en zang.
9½ uur. -	Naar kooi en stilte in het geheele kamp. Gedeeltelijk slapen in de tenten, gedeeltelijk op de vaartuigen. Des nachts wordt wacht geloopen voor toezicht over het kamp; daar alle nachten te zamen ongeveer 150 uren tellen heeft ieder dus slechts 1 of 2 uur wacht gedurende het geheele kamp.

[p. 97]

Wat de dagverdeeling en de maaltijden betreft, kunnen omstandigheden een wijziging noodig of wenschelijk maken. Met ‘niet lusten’ wordt natuurlijk geen rekening gehouden. Want niets wat zoo'n bittere nasmaak heeft als een zoete opvoeding.’

‘En nu,’ besloot Frans, ‘gaan we naar onze kamer om daar nog het een en ander in te pakken. En dan gaat het



Zondag er op los, jongens.’

‘Fijn!’ zei Wim. ‘Wat zullen we een schik hebben.’

En van harte klonk het uit Karels mond:

‘Nou!’

Dien nacht droomden de jongens van Zeppelins, de Friesche meren, thee met koek en zeiljachten. Karel zat midden in den nacht rechtop in bed en droomde, dat hij aan 't roer van een motorboot zat. Het ging dwars over de zee. Toen droomde hij hardop en riep met luide stem:

‘Haal toch dat zeil neer, Wim! Haaien, zie je die haaien?

[p. 98]

Die eene heeft een bril op! Slaat hem op zijn kop, Frans, slaat hem op zijn kop!’

Frans werd wakker en keek verbaasd naar de vage figuur van Karel.

‘Hè, wat?’

‘Slaat hem op zijn kop!’

‘Wie in vredesnaam?’

‘Die haai en.... en....’ Karel ontwaakte.

[p. 99]

‘Zeg,’ zei Frans, ‘hou je haast op met dat geschreeuw?’

‘O, ik.... zeg, ik droomde zoo gek.’

‘Dat merk ik. Nou, maf maar weer gauw.’

Toen werd het weer stil.

Den volgenden morgen werd het drietal door den heer Brockmans met de postboot naar Harlingen gebracht. Vandaar gingen ze per spoor naar Amsterdam.

‘Houdt je goed, jongens!’ sprak mijnheer, ‘en jou, Karel, hoop ik als een echte jonge Geus terug te zien! Veel genoegen en goede reis!’

‘Dag vader! Dag mijnheer! We zullen u gauw schrijven.’

‘Da-ag! Tot wederziens!’