De waterratten. Het waterkamp op de Friesche meren

(1918)–Chr. van Abkoude– rechtenstatus



[pagina 76]

Achtste Hoofdstuk. Waar Karel was. - Twee Brieven. In huize ‘Zeezicht’ aangekomen, waar Mevrouw en Nelly nog altijd in doodelijke ongerustheid verkeerden, werd door mijnheer Brockmans onmiddellijk een blouse van Karel gehaald. Jaap Verstraten liet den hond er aan ruiken, nog eens en nog eens en riep: ‘Zoek dan, Snoek, zoek dan!’ De hond blafte en rende met een vaart de deur uit. Maar toen kwam hij weer terug, snuffelde nog eens aan de blouse van Karel en boog dan den kop naar den grond. Hij liep het huis in, de trap op, kwam weer terug en bleef met den neus in de lucht aarzelend staan. Zijn baas bond hem een riem aan den halsband en zei nog eens: ‘Zoek dan, hond, zoek!’ Met een ruk schoot Snoek vooruit, maar Jaap hield den riem stevig vast en volgde. ‘Wilt U meegaan, meneer, of blijft U liever hier wachten?’
[pagina 77]
‘Neen, we gaan mee!’ ‘Best, maar dan moet uwé achter mij blijven anders wordt Snoek te veel afgeleid!’ De hond, steeds met den kop omlaag, trok zijn baas met zich mee het dorp in. Daar bleef hij even staan voor het speelgoedwinkeltje, ging naar binnen, steeds door den matroos gevolgd, draaide daar een paar malen in het rond en liep dan weer naar buiten. ‘Zoek dan, Snoek, zoek dan! Waar is het baasje?’ Voort ging het weer en nu in de richting van het strand. Vijf minuten lang liep de hond snuffelend langs den zeeoever, dan weer bleef hij staan en hief den kop omhoog. Het dier jankte en dadelijk liet Jaap hem opnieuw ruiken. Nu was de hond niet meer te houden. De matroos liet hem dan ook los en steeds met den kop omlaag liep Snoek zoo hard hij kon het duin in. In een oogenblik was hij in de duisternis verdwenen.
[pagina 78]
‘Wat nu?’ zei mijnheer Brockmans spijtig. ‘Nu zijn we den hond kwijt.’ Jaap de matroos lachte. ‘Dat is juist nou krek wat we hebben moeten, meneer.’ ‘Waf waf!’ klonk het uit de verte. ‘Wat beduidt dat?’ vroeg Frans. ‘Dat beduidt zooveel, jongeheer, asdat Snoek 'm gevonden heit,’ zei Jaap kalm. Allen holden in de richting van het geblaf. En in de kom van een duinengroep zat.... Karel terwijl de hond luid blaffend om hem heen sprong. Het was alsof een gewicht van duizend kilo's den heer Brockmans van het hart viel. ‘Karel, o eindelijk hebben we je!’ Jaap werd vorstelijk beloond en 't heele marinedetachement getracteerd. En Kareltje? Wel, toen vrouw Dirksen hem had verteld, dat de kleine Truitje zoek was, meende Karel, dat hij haar wel eens kon opsporen. Uren lang had hij in de duinen rondgezworven, meer dan eens in een grooten kring rond-geloopen. Ten slotte was hij zelf verdwaald en van vermoeienis in slaap gevallen. Zijn thuiskomst was een feest, maar ten slotte vonden allen het toch mooi van hem, dat hij zich niet meer te voornaam en te hoog achtte, om het kind van een arme visschersvrouw te gaan zoeken. Aan den Heer Harry Weston. Koningsplein Amsterdam. Terschelling, Huize ‘Zeezicht’ 25 Juli 1915. Beste Harry, Eigenlijk hadden we je al eerder moeten schrijven,
[pagina 79]
maar we hebben het elken dag zoo druk met zeilen, roeien, zwemmen en wandelen, dat er nauwelijks tijd overblijft om aan correspondentie te denken. We hebben hier een veelbewogen leven, Harry, want den eersten den besten keer al, dat we met vader uit zeilen gingen, werden we plotseling op zee aangehouden door een Duitsche duikboot. We moesten wel gauw maken, dat we uit de buurt kwamen, want de luitenant had er wel trek in, ons mee te nemen naar een Duitsche haven. Vervolgens is Kareltje op manoeuvre geweest, hij heeft ons van 's middags 3 tot 's avonds 10 uur de stuipen op het lijf gejaagd door zijn wegblijven, maar een speurhond, die een reuzenleuk type van een matroos tot baas had, vond hem in de duinen. Er was n. 1. een klein kind uit het dorp vermist en Karel was op patrouille gegaan om het te zoeken, met het onvermijdelijke resultaat, dat hij zelf verdwaalde. Toch mooi van hem, vind-je-niet? Hij verandert de laatste dagen bijzonder in zijn voordeel en is lang niet meer zoo eigenzinnig en lafhartig als vroeger. Hij wil nu met alle geweld mee naar het Waterkamp, en Vader heeft hem beloofd, moeite te doen, voor hem alsnog een plaatsje te krijgen. Af en toe is hij nog wel eens bang en zenuwachtig op het water, maar je kunt toch wel zien, dat hij echt zijn best doet om flink te worden. Zeg Harry, over dat Waterkamp gesproken, zou je zoo goed willen zijn, de hieronder genoemde jongens ook op je jacht in te deelen? Ik schrijf hun namelijk gelijktijdig met dezen brief mijn plan, om met hen de club der Waterratten op te richten. Vind je dat niet leuk? Nu waarde vriend, laat eens gauw wat van je hooren en ontvang ons aller hartelijke groeten door middel van
[pagina 80]
Brief van Frans aan een H.B.S.-Collega. Beste Theo! Vanuit Terschelling schrijf ik je een reuzenfijn plannetje. Zooals je weet gaan Wim en ik ook naar het Waterkamp. Om nu niet met een stel vreemde knullen te moeten samendoen, heb ik aan onzen leider Harry Weston gevraagd, ons met de andere jongens van onze klas op zijn zeiljacht in te deelen. Hij kan juist zes á zeven passagiers bergen, dus vraag nu aan Maurits, Hans en Rudolf of ze met ons een vaste club willen vormen, die zooveel mogelijk bij elkaar blijft. Ik heb een prachtnaam uitgevonden! de Waterratten! Hoe vind je 'm? Richt jij nu met de anderen de club maar op en benoem een Kapitein! Ik hoor dat dan wel van je. Saluut aan jou en de andere Waterratten! Je vriend Frans Brockmans.