De waterratten. Het waterkamp op de Friesche meren

(1918)–Chr. van Abkoude– rechtenstatus



[pagina 57]

Zesde Hoofdstuk. Op Terschelling. - Een Duitsche duikboot! Waar is Karel? Op ongeveer tien minuten afstand van het dorpje West-Terschelling stond het aardige zomerverblijf van de familie Brockmans te midden der duinen. De ligging van het huis was zoodanig, dat je juist tusschen twee hoogopgaande zandheuvels de zee kon zien. Er was een veranda rond heel het huis en ook een balcon langs de geheele voorzijde. Een week na Karel's intrede bij de familie Brockmans zat het heele gezelschap op een mooien dag aan de koffietafel. Er was een gezellige stemming in de ruime, lichte kamer, waar je door de groote ramen aan de achterzijde op 't dorp keek met zijn torentje en als een stoere, forsche wachter hoog er boven uit de Brandaris, de beroemde vuurtoren van Terschelling. De familie was nu drie dagen aan zee en genoot volop van het heerlijke zomerweer. Het was dan ook voor een waar natuurliefhebber maar wàt prachtig aan dat wijde, eenzame strand, waar men de verschillende plaatsen slechts door genummerde palen wist aan te duiden. Rondom zee, al maar grijsgroene zee met witgerande golfkabbelingen, en dan naar achter het wijde
[pagina 58]
witte duin, hier en daar met helm begroeid. Mijnheer Brockmans hield van deze majestueuze uitgestrektheid, waar het ruischen van de zee het eenige geluid was. Als geboren watersportman kon hij urenlang met zijn jongens in een kleine vlet, die met een licht zeil voortgedreven werd, op de deinende zee genieten van die onmetelijke ruimte, waarin de boot als een stip rondzweefde. Er ging geen dag voorbij of hij moest met de jongens de zee op, later stoeiden ze dan weer in 't mollige duin of zaten rustig te praten met den een of anderen ouden visscher. Ook dezen middag waren zij van plan, weer met een vlet uit te zeilen en zooals bijna van zelf spreekt, mocht nu Karel ook meegaan. Dank zij de zachtaardige leiding van Nelly had Karel zich naar de gewoonten en gebruiken van het gezin Brockmans gevoegd, en hoewel hij af en toe neiging toonde tot eigenzinnigheid, was een blik uit de oogen van het meisje voldoende om hem tot rede te brengen. In het huiselijk familieleven had Karel zich dus wonderwel weten te schikken. Niet aldus, waar het zijn omgang met Frans en Wim betrof. Met Frans ging het nog het beste, omdat die te kalm was en weinig notitie van hem nam, maar Willem, geestdriftig en speelsch van aard, kwam nog al eens met de eigenaardige manieren van Karel in botsing. Zooals gezegd, de jongens zouden dien middag met hun vader gaan zeilen en maakten alvast plannen. ‘En dan zullen we Karel om te beginnen leeren sturen en later ook met de zeilen omgaan.’ ‘Ik?’ riep Karel uit. ‘In een bootje op die nare zee?’ ‘Wel jongen, dat is juist prettig!’ zei Nelly. ‘Maar dat doe ik niet!’ zei Karel. ‘Waarom niet?’ ‘Nou, ik wil niet verdrinken!’ ‘Verdrinken, och kom,’ zei mijnheer, ‘en wij dan?’ ‘Maar ik kan niet zwemmen.’ ‘Dat zullen we je wel leeren.’ ‘Ik leeren zwemmen? Dat mag niet.’
[pagina 59]
‘Voor wien niet?’ ‘Voor pa. Ik mag niet in 't water.’ ‘Lieve deugd,’ zuchtte Wim. ‘Heb jij dan nooit aan sport gedaan? Nooit geroeid?’ ‘Neen, ik mocht niet voor pa.’ ‘Gevoetbald dan?’ Mocht niet voor pa.’ ‘Schaatsen gereden? Hardloopen, gymnastiek, gewichten heffen?’ ‘Neen nooit. Pa wou 't niet.’ ‘Ja, kijk eens,’ sprak mijnheer Brockmans, en hij wipte het laatste restje van zijn wijn naar binnen, ‘als je zèlf niet wilt, zal ik je er heusch niet toe dwingen. Ga dan van middag maar met de dames wandelen.’ Dat vond Karel wel zoo prettig, want dan kreeg hij onderweg taartjes of chocolade-flikjes. En zoo ging mijnheer dan met zijn twee stoere jongens naar het haventje, waar de vlet lag. In een oogenblik was het scheepje los gemaakt en dreef het met 'n licht Oosterbriesje zee in. Steeds verder en verder zeilde het sierlijke vletje de Noordzee op en juist wilde de heer Brockmans met den opkomenden vloed terugkeeren, toen op eenigen afstand van de vlet het water roerig begon te worden, luchtbellen vertoonde en opeens tot grooten schrik van vader en de jongens eerst een periscoop, en dadelijk daarop een geheele Duitsche Onderzeeër aan de oppervlakte kwam. De klep van den toren werd geopend en een Duitsch officier vertoonde zich aan de verbaasde zeepassagiers. De luitenant klom naar boven, stapte op het dek en voegde hun op barschen toon toe: ‘Was machen Sie hier? Sind Sie Engländer?’ En nu had tusschen den heer Brockmans en den heetgebakerden officier het volgende gesprek in het Duitsch plaats. ‘Pardon, wij zijn Hollanders.’
[pagina 60]
‘Maar dan waagt u zich te ver. Het is hier oorlogsgebied. Ik kan mij niet begrijpen, wat u hier heeft te maken. Hoffman! Kom oogenblikkelijk hier en zorg dat die lui niet ontsnappen!’ Onwillekeurig glimlachte de heer Brockmans, toen hij een matroos te voorschijn zag komen, die met geladen revolver de wacht hield. ‘Waar lacht U om?’ snauwde de luitenant hem toe. ‘Er is hier niets te lachen, verstaat u dat? Maakt u gereed hier aan boord te komen.’ Er was niets aan te doen en een weigering om aan het gegeven bevel te voldoen kon noodlottige gevolgen hebben. De vlet kwam langs zij van den onderzeeër en terwijl de matroos met zijn geladen revolver dreigend het drietal bewaakte, klommen zij aan boord en ging de luitenant den kapitein roepen. Deze verscheen onmiddellijk. ‘Wat doet u hier?’ vroeg hij. ‘Een beetje zeilen,’ was het nuchtere antwoord. ‘Heeft u papieren bij u?’ ‘Niet anders dan mijn eigen brieven.’ ‘Laat zien, dadelijk!’ De heer Brockmans reikte zijn portefeuille over. De Duitscher onderzocht alle zich daarin bevindende brieven, doch daarin niets verdachts vindend, gaf hij ze weer terug. ‘Geen papieren of contrabande aan boord?’ ‘Niets.’ ‘Hoe is uw naam?’ ‘Theo Brockmans.’ ‘Zijn deze knapen uw zoons?’ ‘Om u te dienen.’ ‘Waar wondt u heenzeilen?’ ‘Wij wilden juist terugkeeren.’ ‘Hm. Als dat maar waar is. Woont u op de Hollandsche eilanden en waar?’
[pagina 61]

[pagina 62]
‘Tjjdelijk op Terschelling.’ ‘Zoo. Ik verbied u ooit weer u zoo ver van uw eiland te begeven, verstaat u dat? De gevolgen zijn voor uw rekening. U kunt gaan!’ Mijnheer Brockmans begaf zich met de jongens weer in de vlet en zette koers naar de kust. Een oogenblik later zagen ze de Duitsche onderzeeër in de golven verzinken. ‘Komaan,’ sprak vader, ‘dat is me nog eens een avontuur geweest, jongens. Nu hebben we bij onze eerste reis al op een Duitsche duikboot gestaan.’ ‘'t Was de U 24,’ zei Wim, ‘ik zag het duidelijk.’ ‘'t Scheelde maar een haar, of we waren meegenomen,’ meende Frans. ‘Die luitenant leek ons wel te willen verslinden, als 't aan hem gelegen had, waren we nu op weg naar Ems of Hamburg.’ Den geheelen terugtocht spraken de drie over niets anders dan het avontuur met de duikboot. Zóó druk waren zij daarmee, dat zij niet eens bemerkten, hoe aan het strand twee vrouwenfiguren radeloos heen en weer liepen en door zakdoek-zwaaien en roepen hun aandacht probeerden te trekken. Eindelijk merkten zij hen op. Het waren Mevrouw Brockmans en Nelly. ‘Wat zou er aan de hand zijn?’ vroeg mijnheer verschrikt. Vijf minuten later lag het scheepje aan den wal en sprongen de drie zeevaarders er uit. En het eerste, wat zij hoorden, was: ‘Karel is weg!’ Ontsteld keek de heer Brockmans zijn vrouw en dochter aan. ‘Is hij weg? Maar hoe kan dat nu?’ ‘Plotseling verdwenen.’ ‘Maar hij is toch met jullie gaan wandelen?’ ‘Ja, een half uurtje. Nelly had wat hoofdpijn en daarom zijn we eerder teruggekeerd, dan we van plan waren. We
[pagina 63]

[pagina 64]
gingen thuis thee drinken met ons drieën en daarop vroeg Karel, of hij even het dorp in mocht om een scheepje te koopen. Hij wilde er dan zelf een tweede bij maken, zei hij. Goed, de jonden gaat het dorp in en moet nog terugkomen. En dat is nu al bijna twee uur geleden. Wij zijn nu zelf aan het zoeken in alle straten en in de duinen, maar er is geen spoor van der jongen te ontdekken.’ ‘Een lastige historie,’ sprak mijnheer Brockmans, ‘'t is vandaag een dag vol wederwaardigheden.’ En daarop verhaalde hij zijn vrouw en dochter de ontmoeting met de duikboot. ‘Maar nu moeten we den verloren zoon zien te vinden,’ besloot hij. ‘Intusschen is hij een jongen van twaalf jaar, die niet in zeven slooten tegelijk zal loopen. Misschien zwerft hij hier of daar met zijn speelgoed langs het strand of zit thuis ons allen uit te lachen.’ ‘Ik stel dus voor, dat we eerst rustig gaan eten en, mocht Karel dan nog niet boven water zijn, welnu, dan gaan we met ons drieën er maar op uit!’ Maar wie er verscheen, Karel bleef weg. Alle onderzoekingen waren vruchteloos, niemand had gezien, waarheen de knaap zich begeven had. Of misschien waren er toch wel enkelen, die het gezien hadden, maar die wisten dan toevallig niets van zijn vermissing af. Het werd avond, het werd nacht. En nog steeds was Karel niet teruggekeerd. De familie Brockmans had een angstigen avond!