De waterratten. Het waterkamp op de Friesche meren

[p. 49]

Vijfde Hoofdstuk.
Kareltje.

Dienzelfden avond kwam hij.

Een auto, dezelfde, die de jongens reeds gezien hadden, bracht hem tot voor de deur. Dadelijk haastte zich de chauffeur het portier te openen. Karel stapte voorzichtig uit en zonder verder den chauffeur met een groet te verwaardigen liep hij het bordes op.

De dienstbode opende de deur voor hem en in de vestibule kwam Nelly hem al te gemoet.

‘Dag Karel, zei ze vriendelijk, ‘kom maar met mij mee.’

Zwijgend volgde de jongen. Een vreemde omgeving vond hij nooit prettig. Hij kende deze menschen niet eens en wilde ook niets met hen te maken hebben. Zijn zusje Greta was met vader mee naar Zwitserland en hij kon al dien tijd bij deze vreemde menschen logeeren, die hem niets konden schelen? Maar ze moesten niet denken, dat zij over hem den baas konden spelen, want dan hadden ze het mis.

Nelly leidde de nieuwe loge de huiskamer in, waar mijnheer en mevrouw Brockmans hem vriendelijk verwelkom-

[p. 50]

den. Eerst natuurlijk spraken ze over het plotseling vertrek van zijn vader, de ziekte zijner moeder en daarna zei mevrouw:

‘Je doet hier maar precies of je thuis was, Karel.’

In zichzelven dacht de jongen:

‘Nou, denk maar niet, dat ik me druk zal maken.’ Maar dat zei hij natuurlijk niet hardop. Eigenlijk had hij nog niets hardop gezegd, wat voor de anderen niet aangenaam was, want niets is lastiger dan een gesprek te voeren met iemand, die geen antwoord geeft.

Maar opeens toch ging zijn mond open, en toen men dacht, dat hij nu wel iets aardigs zou zeggen, kwam er op onvriendelijken toon uit:

‘Ik wil mijn kamer eens zien.’

Vol verbazing over dezen commando-toon keek mevrouw haar man eens aan.

Maar mijnheer Brockmans had zoo zijn eigenaardige manieren om iemand goed de waarheid te zeggen.

‘O, Karel is misschien van meening, dat hij tot zijn huisknecht spreekt. Knaapje, men spreekt nooit tot dames op een dergelijken toon.’

Vreemd keek Karel op.

Wanneer hij thuis zoo iets gezegd had, zou men hem direct zijn zin gegeven hebben, maar hier scheen dat niet zoo gemakkelijk te gaan. Toch was mijnheer Brockmans voorloopig met Kareltje nog niet klaar. Mevrouw probeerde het met een vriendelijk woordje.

‘Och, Karel meent het niet zoo kwaad, nietwaar? Wat wou je, vent?’

‘Ik wil naar mijn kamer, dat heb ik toch al gezegd?’ zei de jongen driftig.

Een oogenblik was mijnheer er verlegen mee. Het ging toch niet aan om den zoon van een handelsvriend, die nauwelijks vijf minuten in huis was, bij den kraag te nemen en de deur uit te gooien? Maar als het kereltje dacht, dat hij hier 't huishouden kon regeeren, dan zouden er nog gekke dingen gebeuren.

[p. 51]

Op dit oogenblik kwamen Frans en Wim de kamer in.

‘Bonjour,’ zei Frans, terwijl hij Karel de hand toestak.

‘Bonjour,’ sprak Wim ook en deed hetzelfde.

Omdat hij niet anders kon, nam Karel een voor een de handen aan, maar het ging niet van harte.

De heer Brockmans schelde.

De dienstbode klopte, kwam binnen.

‘Wees zoo goed, jongeheer Karel naar zijn kamer te brengen,’ verzocht hij.

Karel vond het belachelijk, om een dienstmeid zoo netjes te behandelen! Als hij thuis wilde hebben, dat de meiden het een of ander voor hem zouden doen, dan commandeerde hij het gewoonweg en daarmee uit. En wanneer ze dat dan niet deden, konden ze ophoepelen, want zijn vader hield niet van rumoer in huis en zond ze dan weg.

Aaltje de meid ging hem voor en bracht hem naar een zeer geriefelijk ingerichte logeerkamer aan de achterzijde van het huis. Er was een ruime veranda en in de kamer leek alles even gezellig. Ieder ander zou met zulk een logeervertrek bijzonder ingenomen zijn, maar Karel was nauwelijks binnen of zei hardop:

‘Wat een vervelende kamer, moet ik hier slapen?’

‘Ik denk het wel,’ zei Aaltje, die het knaapje met verbaasde oogen bekeek. Aaltje was een stevige, kraakzindelijke, Amsterdamsche dienstmeid, niet op haar mondje gevallen en terdege bij de pinken.

‘Nou ga ik wandelen,’ zei Karel.

‘Wandelen?’ vroeg Aaltje.

‘Ja, gaat dat jou soms wat aan? Moet ik misschien aan jou vragen, of ik wandelen mag?’

‘Heerebeware wat een kruidje-roer-me-niet ben jij, jongeheer. Wou uwé gaan wandelen, wel zoo.’

‘Neen, ik ga niet wandelen. Ik wil mjjn pantoffels hebben.’

‘Wel zoo!’ zei Aaltje.

‘Geef je ze haast?’ riep Karel driftig.

[p. 52]

‘Ik denk er niet over!’ zei ze rustig.

‘Nare meid, dat je bent! Je bent maar een dienstmeid, hoor je. Jij moet doen wat ik zeg, anders laat ik je de deur uitgooien!’

‘Hahahaha!’ schaterlachte Aaltje. ‘Jij bent een lief jongentje, hoor! Een dwingelandje, hè? Maar dan ben je bij mij aan het rechte kantoor, vrindje!’

‘Mispunt, akelig dier!’ schold Karel. ‘Haal mijn koffer naar boven, zeg ik je, en geef mijn pantoffels.’

‘Als je er beleefd om vraagt, zal ik het doen, maar als je mij uitscheldt zal ik je een haal om je ooren geven.’

Zóó'n dienstmeid had Karel nog nooit meegemaakt.

Een kokende drift maakte zich van hem meester en woest vloog hij op Aaltje toe en zette zijn vurige nagels in haar gezicht.

En toen had je 't gaande!

Aaltje pakte den jongen bij de schouders, draaide hem als een veertje om, legde hem over haar knie en gaf hem een zóó geducht pak voor zijn broek, dat het hem groen en geel voor de oogen werd en hij de sterretjes in vliegende colonnes zag oprukken. Daarbij zette hij een keel op, alsof hij vermoord werd. En toen die geneeskundige behandeling was afgeloopen, zette Aaltje hem weer overeind met de woorden:

‘Alsjeblieft, meneer de baron, en als je weer je nagels in mijn gezicht zet, kan je nog meer krijgen. Je koffer kan je voor mijn part zelf halen, of je kunt er heel netjes en beleefd om vragen.’

Daarop draaide zij hem haar rug toe en ging naar de keuken.

Huilend van verbeten woede zat Kareltje in een hoek van de kamer. Nog nimmer was hem zóó iets overkomen, nog nimmer had een der dienstboden van zijn vader het aangedurfd, hem straffeloos te weerstreven! En de eerste de beste dienstmeid, die hij bij deze vreemde menschen ontmoette, had hem al een pak slaag gegeven! Hij wilde nu dadelijk weer weg, dit huis uit! Waarheen?

[p. 53]

Dat kon hem niet schelen, overal was 't beter dan hier.

Woedend schopte hij een voetenbankje door de kamer. Het vloog ongelukkig wat hoog op en smeet een mooie



candelabre van den schoorsteen, die kletterend op den grond viel. Karel schrikte daar heelemaal met van, het wekte juist zijn lust, om den heelen boel door elkander te smijten, nog veel meer op, en driftig trok hij het kleed van de tafel, waardoor een vaasje met bloemen op den grond

[p. 54]

aan stukken viel en een plas water het tapijt doordrenkte. En hij trapte op de bloemen.

Eenige oogenblikken later werd de deur van zijn kamer geopend en trad Nelly binnen.

De onverwachte, kalme verschijning van dit meisje verraste Karel. Ze keek een oogenblik verwonderd de kamer rond, zag de gebroken candelabre, de vernielde bloemvaas, de op den grond vertrapte bloemen. Daarop liet ze treurig haar hoofdje hangen, ging



in een stoel by de balcondeuren zitten en barstte in snikken uit.

Karel wist niet wat er nu gebeurde. Bedremmeld keek hij naar het lieve meisje, dat zoo plotseling was gaan huilen. Waarom huilde ze? Omdat hij hier den boel had kapot gemaakt? Nu, dan zou vader wel weer nieuw koopen.

Toen maakte zich een pijnlijk gevoel van hem meester.

Wat gemeen eigenlijk van hem, om in het huis, waar zoo'n lief meisje woonde, zulk een verwoesting aan te richten!

En opeens verdween als bij tooverslag al zijn drift en boosheid, schuchter ging hij naar Nelly toe en bleef zwijgend voor haar staan.

Eindeliik hief zij 't hoofd op en keek hem met betraande oogen aan.

Ze bukte zich, raapte een bloem op en trachtte de vertrapte blaadjes weer in hun vorm te brengen.

‘Waarom heb je dat gedaan?’ vroeg ze droevig.

‘Ik.... ik weet niet,’ stotterde Karel.

[p. 55]

‘Ik dacht, dat je bloemen wel mooi zoudt vinden, en daarom heb ik dit ruikertje voor je uit onzen tuin geplukt en op je kamer gezet.’

Nu pas voelde Karel, hoe leelijk hij gehandeld had.

Tegenover ieder ander zou hij nog niet eens zijn ongelijk bekend hebben, maar nu was het hem onmogelijk om nog



langer boos te zijn. Hij raapte al de bloemen op en met een beetje schaamte legde hij ook het fraai bewerkte kleed weer over de tafel.

Maar de bloemvaas bleef stuk en de candelabre ook.

Nelly droogde haar tranen, zij was een uiterst teergevoelig, zachtzinnig meisje en bloemen waren haar lievelingen.

[p. 56]

‘Heb je ruzie gemaakt met Aaltje?’ vroeg ze vriendelijk. Karel boog het hoofd.

‘Aaltje is een best meisje,’ ging ze voort, ‘zij zal alles graag voor je doen, maar wij zijn ook altijd vriendelijk tegen de dienstboden. Dat moet je ook wezen, Karel, dan zul je eens zien, hoe prettig ze dat vinden.’

De jongen kon geen antwoord vinden, hij voelde heel goed zijn machteloosheid tegenover Nelly.

‘Ga je nu mee naar beneden?’ vroeg ze, ‘dan zal ik eens een paar mooie stukjes voor je op de piano spelen.’

Karel knikte en geheel overwonnen liet hij zich meenemen.

In de gezellige huiskamer, waarvan de ramen wijd open stonden en men bij een kopje thee van de heerlijke zomeravond-schemering genoot, gaf Nelly hem een plaatsje bij de piano. Ieder deed, of hij niets van het gebeurde wist en een oogenblik later ruischte een vroolijke wals door de kamer en keek Karel naar het zachte, zwakke meisje, dat toch veel sterker was dan hij met al zijn koppigheid en kuren.