De waterratten. Het waterkamp op de Friesche meren

[p. 30]

Derde Hoofdstuk.
Wat een Waterkamp is en hoe de jongens kennis maken met Kareltje.

‘De directeur van de Zeevaartschool,’ aldus begon Harry, ‘is de uitvinder van het mooie plan. Hij wil namelijk met een troep jongens naar de Friesche meren varen en daar eenigen tijd met hen een kamp betrekken. Ik heb er thuis een prospectus van liggen en als jullie mij de eer wilt aandoen, eens een avond of een middag bij mij te komen doorbrengen, zal ik 't je laten zien. Het doel is om de jongens met zeilen, roeien, peilen enz. vertrouwd te maken.’

‘En zorgen zij voor hun eigen eten?’

‘Gedeeltelijk,’ zei Harry. ‘Kampbewoners, die hun maaltijden van den kok laten komen, zijn geen duit waard. Neen, de jongens zullen veel zèlf te doen hebben, men neemt natuurlijk wat vertrouwde lui mee, want je zult me toestemmen, dat zoo'n onderneming met 'n paar honderd herriemakers niet voor de poes is.’

‘Maar waar overnachten zij dan?’

‘Wel, in tenten natuurlijk. Die worden uitgezet op

[p. 31]

een terrein aan den oever van een meer.’

‘Een reuzen idee!’ vond Wim. ‘Zeg Frans, we moeten bepaald aan vader zeggen, dat we meegaan.’

‘Zeggen? Vràgen bedoel je!’

‘Nou ja, loop naar de wip.’

‘En je vergeet heelemaal, dat we binnenkort naar Terschelling gaan.’

‘Wat zou dat, we kunnen toch evengoed 't Waterkamp meemaken? Of heb jij er soms geen zin in?’

‘Natuurlijk wel. Enfin, we zullen 't probeeren.’

Door 't bespreken van zulke aanlokkelijke kampplannen kreeg Wim een aanval van jolige uitgelatenheid. Hij klom als een kat tegen de dekstang op, die de zonnetent ondersteunde, liet zich in een oogenblik van overmoed los, zoodat hij op 't randje van 't gangbord stond en viel opeens, door 'n plotselinge zwenking van de boot zijn evenwicht verliezend, in de Vecht. Door de vaart van de boot was hij in een minimum van tijd een eind achter geraakt. Harry snelde door de kajuit naar voren om Evert te waarschuwen en hem te laten stoppen. Frans zag tot zijn verbazing, dat Wim de armen niet uitsloeg, maar in het zog van de boot drijven bleef.

‘Maar zwem dan toch!’ schreeuwde hij met de handen aan den mond zijn broer toe.

Intusschen liet Evert de motor achteruit slaan zoodat de boot meer en meer de plek naderde, waar Wim lag.

Maar opeens sloeg Wim zijn armen uit en zwom als een visch naar de boot. Hij zag er een beetje ontdaan uit en de schrik had hem eenige oogenblikken het bewustzijn doen verliezen.

Een minuut later hadden de anderen hem weer aan boord geheschen. Hij keek hen met verbaasde oogen aan en zei:

‘Ik geloof, dat ik overboord gevallen ben!’

Harry lachte.

‘Komaan,’ sprak hij, ‘als jij dat gelooft, dan zal het wel zoo zijn. Maar ondertusschen moet ik probeeren, je van die natte plunje af te helpen, boy. Gelukkig ben ik op derge-

[p. 32]

lijke grappenmakerijen ingericht en dus in de gelegenheid, UEdel gestrenge een droog stel kleeren aan te bieden! 't Is misschien wat groot voor UEdeles postuur, maar beter een half ei dan tien vogels in de lucht.’

‘Als je met kinderen uitgaat, kom je met kinderen thuis,’ mopperde Frans.

Harry haalde uit een kastje wat droge kleeren en ondergoed te voorschijn, gaf het aan Wim en spreidde vervolgens de natte kleedingstukken op het tentdek uit, na stevig uitgewrongen te hebben.

‘Zulke grapjes beleef je nou altijd met dien jongen,’ zei Frans. ‘Hij is een goeie vent, maar altijd onbesuisd en wild. Hij krijgt nog eens een ernstig ongeluk, als hij niet verandert.’

‘Nou 't is te hopen, dat je voorspelling niet uitkomt,’ zei Harry, ‘want Wim is daarvoor een veel te leuk type.’

Na deze ontboezeming nam hij zijn zilveren etui, klapte het open en stak zijn zeven-en-twintigste cigaret op.

Dienzelfden namiddag begaf zich een deftig uitziend heer met zijn twee kinderen per auto van Nieuwersluis naar Weesp. Hij was de heer Gerard Verdonk, lid der firma Gebroeders Verdonk te Amsterdam, die zaken deed met Brockmans & Co. Hoewel de heer Verdonk zich voor zaken naar Nieuwersluis begeven had, liet hij zijn kinderen Karel en Greta meegenieten van den heerlijken rit. Hun vacantie was ook juist begonnen en veel afleiding hadden zij voorloopig nog niet. De reden daarvan was dat hunne lieve moeder zeer ziek was en om genezing te vinden vertrokken was naar Davos. Zij werden nu verzorgd door een vreemde dame, die bij het vertrek van Mevrouw Verdonk de leiding van de huishouding op zich genomen had. Greta was een lief, zachtzinnig meisje, dat, sterk aan haar moeder gehecht, van de twee het meest gemis voelde. Zij was ruim veertien jaar en haar mooi gezichtje leek sprekend op dat van haar moeder.

Karel was twaalf jaar, gezond maar niet sterk, een goede jongen, maar zwak van karakter en dikwijls zenuwachtig.

[p. 33]

Dat hij vaak lastig en eigenzinnig kon zijn, was niet zijn schuld. Want als Benjamin vanaf zijn vroegste jeugd door vader en moeder vertroeteld, in alle opzichten verwend, wist hij ook later steeds zijn wil door te drijven. Gaf men hem zijn zin niet, dan maakte hij zich vreeselijk driftig, schreeuwde, schopte, stompte en maakte een kabaal, dat vader en moeder om hem te bedaren, ten einde raad toegaven.

En zoo was Karel meer en meer een bedorven, verwend jongetje geworden, dat vaak heel brutaal kon zijn.

Zooals gezegd, bevond zich dus de heer Verdonk met



Greta en Karel per auto op weg naar Weesp. Daar had hij nog een klant te bezoeken en vervolgens zouden ze naar Amsterdam terugkeeren. De wagon snorde lustig over den weg, geleidelijk volgend de kronkelingen van de Vecht. De heer Verdonk stuurde zelf, daar zijn chauffeur op reis was. Het was hem een genot, den wagen in een rustig tempo te laten voortglijden. Zoo waren zij gekomen ter hoogte van het kleine dorpje Nigtevegt, waar de auto per pont moest worden overgezet, toen plotseling, met geweldigen knal, een band sprong. De heer Verdonk bracht onmiddellijk de auto tot staan, sprong eruit en kwam tot de minder aangename ontdekking, dat de binnenband niet alleen gesprongen, maar over een groote lengte gescheurd was. On-

[p. 34]

gelukkigerwijze as de auto op het oogenblik niet van reservebanden voorzien, zoodat het er slecht uitzag.

Juist op dat oogenblik passeerde de motorboot, waarin Frans en Wim met Evert en Harry gezeten waren. Hulpvaardig en vriendelijk als èchte sportlui zijn, liet Harry dadelijk de boot bijdraaien, legde ze vast aan een boomstam en sprong aan wal.

‘Kan ik U misschien ook met het een of ander van dienst zijn, mijnheer?’ vroeg hij minzaam aan den heer Verdonk, die met bezorgden blik naar zijn ontredderd wiel keek.

‘Ik vrees, dat U me niet helpen kunt, hoezeer ik Uw beleefdheid ook op prijs stel,’ was het antwoord. ‘Maar ongelukkig heb ik geen reserveband bij me, en ik denk niet, dat Uw motorjacht van dergelijke onderdeelen voorzien is.’

‘Tot mijn spijt niet,’ zei Harry lachend.

Nu kwamen ook Evert en de jongens aanloopen.

‘Dat is meneer Verdonk,’ zei Frans tot Wim, die juist weer zijn eigen pak had aangetrokken.

De heer Verdonk hoorde dat en riep verrast uit:

‘Wel, daar zijn me zoowaar de Brockmans! Handjes werden gegeven en Harry en Evert maakten eveneens kennis.

Karel Verdonk kende Wim en Frans niet. Zij woonden ver van elkaar, gingen op verschillende scholen en waren nimmer met elkander in aanraking geweest.

‘'t Is me een mooi geval, kinderen,’ sprak de heer Verdonk tot Greta en Karel. ‘Verder rijden is nu onmogelijk. Het beste is maar, dat we een rijtuig nemen en in Weesp den trein naar Amsterdam pakken.’

‘Mag ik dan misschien mijn boot te uwer beschikking stellen?’ bood Harry hoffelijk aan. ‘Wij gaan toch naar Amsterdam en U heeft dan tevens rijtuig noch spoortrein noodig!’

‘Komaan, dat is werkelijk allervriendelijkst van U. Maar ik wil Uw tochtje met de jongens in het geheel niet in de war sturen.’

[p. 35]

‘O volstrekt niet, daarbij is het heerlijk op het water, vraagt U maar aan Wim, die heeft er zelfs al in gelegen!’

‘Zoo? Ja, ik wist wel, dat de jongens Brockmans echte waterratten waren. Nu kinderen, wat denkt jelui van zoo'n watertochtje naar huis? Zal ik het voorstel van mijnheer Weston maar aannemen?’

‘Hè ja, vader,’ zei Greta, ‘ik vind het heerlijk.’

‘Ik niet,’ zei Karel op zeurderigen toon, ‘ik wil niet in die akelige boot.’

Een vlammende blik uit Wim's oogen schoot in de richting van den knaap, die zulk een minachting toonde voor



wat hèm dierbaar was.

‘Maar jongen,’ zei z'n vader, ‘hoe kun je nu toch zóó onaardig zijn! Zie eens wat een mooi jacht of het is.’

‘Neen, ik wil met een rijtuig naar huis!’

Wim keek zijn vrienden aan met een paar oogen, die ten duidelijkste zeiden: Dat is me ook een lollige pisang!

‘Nu, Greta en ik gaan in elk geval mee,’ sprak de heer Verdonk. ‘Eerst echter zullen we de auto stallen.’

Nadat men met den naastbijzijnden boer had onderhandeld, werd de auto in een leege schuur gereden, waar hij morgen door den chauffeur zou gerepareerd en afgehaald worden.

[p. 36]

Toen leidde Harry zijn nieuwe gasten naar de boot.

Karel was de laatste, die aan boord ging.

Hij durfde niet over de loopplank.

‘Maar jongen, kòm dan toch!’ riep zijn vader.

‘De plank wiebelt zoo!’ zeurde Karel.

‘Wel neen, dat denk je maar! Kom, ik zal je een handje geven.’

Voetje voor voetje, geleid door zijn vader, kwam Karel aan boord.

‘Hij kan toch niet zinken, vader? Hij kan toch niet omslaan?’

‘Och jongen,’ zei Greta, ‘zeur toch niet zoo, je lijkt wel een bewaarschool-kind.’

Wim dacht er het zijne van. Groote genade, wat een prul van een knul was dat! Wat een slappewasbeenen, wat een hazenhart! Neen dan leek dat zusje toch heel wat meer mans! Dat was toch wel een kwiek ding, zooals ze daar in 't rieten stoeltje zat en met Evert babbelde over tennissen. Maar dat Kareltje!

[p. 37]