De waterratten. Het waterkamp op de Friesche meren

[p. 21]

Tweede Hoofdstuk.
Een Pracht-tocht.

Een uurtje later stapte de jonge adelborst met zijn twee neven over de Heerengracht. Zij sloegen links den Heiligenweg in, waar schreeuwend-kleurige reclamebiljetten de voorbijgangers uitnoodigden tot een bezoek aan de Union-Bioscope en liepen door de Kalverstraat naar het Centraalstation. De menschen puften nog in hun lichte, luchtige zomerpakken, maar Frans en Wim trotseerden de stadshitte, vervuld als zij waren van het heerlijke watertochtje, dat straks beginnen zou.

Evert nam aan het loket drie tweedeklas-kaartjes Weesp, en 'n oogenblik later zaten ze in 'n coupé, waar ze tot gezelschap hadden een kort, dikbuikig heertje, dat het vreeselijk te kwaad scheen te hebben met de warmte en dit dan ook niet onder stoelen of banken stak. Dit nam echter niet weg, dat hij veel sympathie en belangstelling toonde voor ons drietal en dat door korte, hijgende zinnetjes herhaaldelijk toonde.

De conducteur floot.... de trein reed weg.

[p. 22]

‘Zal ik nog maar een raampje open maken?’ vroeg Evert, die glimlachend naar het blazende oude heertje keek.

‘Heel graag.... pfff.... miraculeus warm vandaag... buitengewoon heet.... pfff.... u is wel vriendelijk... zeker ook naar Hilversum.... 't Gooi.... heel aardig.’

‘Pardon, wij gaan niet verder dan Weesp, en dan een tochtje maken langs de Vecht.’

‘Tiens.... tiens... zeer interessant... de mooie Vecht ... pfff... wat 'n hitte.... lekker op 't water.... aardige jongens.... zeker uw broers... heel aardig.’

‘Neefs’ verbeterde Wim.

‘Aha.... pfff... neefs, heel aardig. Heb ook drie zoons ... verwenschte hitte... echte waterratten... doen mee de volgende maand... pfff... aan 'n waterkramp... pardon, waterkamp bij de Friesche meren, heel aardig... pfff .... heel aardig.’

Het herhaalde ‘heel aardig’ van het oude heertje wekte nogal vroolijkheid bij de jongelui en werkte aanstekelijk, zóó zelfs, dat Wim, toon de goede man een weinig vuur van z'n sigaar op zijn hand liet vallen en verschrikt ‘Au!’ riep, onwillekeurig ‘heel aardig’ zei. Frans gaf hem een por in de zij, maar het heertje merkte gelukkig Diets van Wim's onhartelijke opmerking.

Weesp was na twintig minuten bereikt en de jongens namen met een beleefden groet afscheid van hun blazenden en puffenden medepassagier.

Zij volgden Evert van het station naar een dichtbijgelegen werf, waar aan den waterkant een prachtige salon-motorboot te wachten lei.

Een jongeman van ongeveer twintigjarigen leeftijd kwam hun tegemoet, hij droeg een geheel wit flanellen pak en een eveneens witte zeemanspet, waarop een gouden ankertje schitterde.

‘Hier zijn Frans en Wim, Harry,’ riep Evert hem vroolijk toe. ‘Dit is mijn vriend Harry Weston, jongens,’ stelde hij voor.

[p. 23]

‘Wel boys,’ vroeg Harry Weston hartelijk, ‘mochten jullie dadelijk mee?’

‘Oh, jawel, mijnheer,’ zei Frans, ‘dat zijn ze thuis al van ons gewend.’

‘In orde, dan steken we maar direct in zee. En ik vind het heel netjes van je, dat je “mijnheer” tegen mij zegt, maar bij de eerste de beste maal, dat je me dat weer doet, kieper ik je over boord! Ik heet Harry, begrepen?’

‘Best Harry.’

[p. 24]

‘All right. Gooi maar los, Evert, dan zal ik den motor even op gang maken.’

Harry kroop in het vooronder van de boot, waar een vier-cylinder-kromhoutmotor stond. Hij regelde de kraantjes voor den gastoevoer, zwaaide met zware rukken den slinger om en om, tot de motor pákte en dan sloeg ineens met heftig stampen de machine aan, wolkte een benauwde, blauwe benzinewalm in de enge ruimte en haastte Harry zich naar buiten, de bruin-gepolitoerde deurtjes achter zich dichtklappend. Dan zette hij zich in zijn stuurstoel, liet de boot achteruit loopen, wenden en vervolgens ging het langs de kade van Weesp de Vecht op.

Intusschen bezichtigden de jongens de boot eens van binnen. Zij was geheel overdekt en van den stuurstoel kwam je, na twee automatisch-schuivende deurtjes geopend te hebben, in een miniatuur kombuis, waar keurig onderhouden kookgerei aan haakjes hing. Er was zelfs een kleine waterleiding en een gaskomfoor, dat met carbidgas werd gestookt. Evert opende een kastje, dat gevuld was met bordjes, schaaltjes, kopjes en schoteltjes, zelfs ontbrak geen taartenschotel met toebehooren.

‘Je ziet, er is op alles gerekend,’ zei Evert lachend, ‘en straks hoop ik jullie dan ook op een heerlijke kop thee te tracteeren.’

Van de kombuis kwamen ze weer door twee smalle schuifdeurtjes, in de kajuit. Daar was aan de eene zijde een zachte rustbank, in het midden stond een klaptafeltje, en aan de andere zijde waren nog twee kleine rustbankjes, die genoeg ruimte overlieten voor een miniatuur-boekenkast, waar mooie bandjes met prachtige reisverhalen den jongens toelachten. En dan, alweer door zulke leuke deurtjes, kwam je op het achterdek, waar je, beschermd door een tentzeil, heerlijk buiten kon zitten in gemakkelijke rieten stoelen.

Daar namen de jongens dan ook heel gauw een goed plaatsje in en terwijl Evert thee ging zetten en Harry de boot full speed langs de laatste huizen van Weesp liet loo-

[p. 25]

pen, zaten Frans en Wim heerlijk te genieten en waren er stil van.

Evert bracht een heerlijk kop thee en zette zich bij de jongens neer. De boot sneed door het water en de schroef deed het schuimen, zoodat nog ver naar achter het kielzog zichtbaar was. 't Was rondom groen, het hooge riet met daarachter de fijnbebladerde wilgen, afgewisseld door hoog opgaande populieren, omzoomde de Vechtoevers. Een aardig boerenhuis stak zijn bemost rieten dak tusschen het groen uit en hier en daar zaten hengelaars in een bootje tusschen de hooge groene halmen verscholen.

‘Wel jongens,’ vroeg Evert, ‘hoe bevalt jullie dat?’

‘Heerlijk,’ zei Frans. ‘Wat is de Vecht toch mooi!’

‘Ik vind water altijd mooi,’ zei Wim. ‘Zeg, ik zou wel eens willen zwemmen.’

‘Nu, daar is volop gelegenheid toe. Spring er maar in.’

‘Merci, zoo bedoel ik het niet,’ zei Wim lachend.

‘We komen nog wel op een rustig plekje daar kunnen we dan een uurtje bivakkeeren en naar hartelust zwemmen.’

‘Kijk eens,’ zei Frans, naar den linkeroever van de rivier wijzend, ‘is dat niet een fort?’

‘Ja, dat is het fort Uitermeer. In gewone omstandigheden is het verlaten, maar sinds ons land gemobiliseerd is, is er een militaire bezetting.’

‘Zie je zoo af en toe wel eens iets van den oorlog?’ vroeg Wim.

‘Jongens, ja. Ik was nog een paar maanden gedetacheerd bij de kustwacht op het eiland Rottemeroog. Er ging daar geen dag voorbij of je zag er luchtschepen, meest Zeppelins, passeeren. Wij moesten ervoor zorgen, dat die niet op neutraal Hollandsch gebied kwamen.’

‘Schoten jullie er dan op?’

‘Zoo nu en dan, wanneer ze al te dicht over het eiland voeren. Maar dat kwam niet zoo heel vaak voor, tenminste niet in den tijd, dat ik daar was. Ook zag je herhaaldelijk

[p. 26]

Duitsche oorlogsschepen in de verte, maar die bleven altijd op een flinken afstand.’

‘Wij gaan binnenkort weer naar Terschelling,’ zei Frans. ‘Zoo je weet hebben we daar een zomerhuis bij het strand.’

‘Ja, vier jaar geleden ben ik er eens een dag geweest,’ herinnerde Evert zich.

‘O juist, dat weet ik nog goed,’ zei Frans. ‘Ik denk, dat we daar ook nog wel wat zullen beleven.’

‘Daar heb je best kans toe, want daar is ook een militaire kustwacht en voortdurend spoelen daar drijvende mijnen aan. Maar weet je wat, jongens, ik ga nu Harry eens aflossen, dan kan je met hem eens praten, 't is een leuke vent en weergaasch royaal. Hij staat bovendien al meer dan twee uur aan 't roer, dus wordt het tijd, hem eens te laten uitblazen.’

Eenige oogenblikken later kwam de elegant in het wit gekleede eigenaar van de motorboot naar het tentdek en vlijde zich gemakkelijk in een der stoelen neer, zijn beenen recht voor zich uitstrekkend. Hij haalde een zilveren etui uit zijn zak, liet het openveeren en nam er een cigarette uit, die hij met zijn zelf-ontbrander aanstak. Dan blies hij langzaam een dunne blauwe wolk voor zich uit, voelde zich heerlijk op zijn gemak en knikte de broers glimlachend toe.

‘Jullie rooken zeker nog niet, hè?’ begon hij, en in zijn stem klonk aangename hartelijkheid. ‘Ook maar nog niet aan beginnen, hoor. 't Is niet goed.’

‘En voor u dan wel?’

‘Voor mij? Och, ik ben zoo zachtjes aan doorgerookt. 't Is verkeerd, ik weet 't, maar de gewoonte wordt je een tweede natuur, hè. Ik rook 'n twintig, dertig cigaretten per dag, en vooral, wanneer ik zoo'n heelen dag op 't water ben, kan ik er heel wat aan.’

‘U houdt zeker veel van watersport?’

‘Alsjeblieft. Als ik maar een vrijen dag heb, zit ik op de schuit. En jullie?’

[p. 27]

[p. 28]

Frans lachte glunderend toen hij 't antwoord gaf.

‘Wij? We zijn waterratten van 't eerste water. Ik kan het niet wateriger zeggen.’

Met eenige bewondering keek Harry naar den stoeren,



gespierden knaap en zei toen knikkend:

‘Jij bent, geloof ik, een pootige boy, zeg!’

‘Dat zal waar zijn!’ bevestigde Wim levendig. ‘Frans drukt vijf-en-twintig kilo boven z'n schouders uit en niemand van de heele H.B.S. kan hem aan!’

Intusschen gleed de boot over het water, trouw volgend

[p. 29]

de ontelbare bochten der Vechtrivier, die bewegingloos onder den strakken hemel blauw te spiegelen lag. Weer passeerden ze een fort - Hinderdam - en zagen de soldaten bezig met het aanleggen van prikkeldraadversperringen. Dan kwam het kleine, maar aardig gelegen Nederhorst den Berg in zicht, waar Evert de electrische hoorn - claxon - geducht toeteren liet om de wipbrug, die open moest. Ze voeren voorbij het kasteel Nederhorst, langs het dorpje Overmeer, waar ze weer een militaire bezetting aantroffen.

Voorbij Vreeland voeren ze een zijarm van de Vecht op, waar het heel rustig was. Daar lieten zij de boot drijven en maakte Harry wat nieuwe thee en sandwiches klaar, die de jongens met benijdenswaardige snelheid naar binnen werkten. Het was een landschap van enkel water en riet, waar ze zich nu bevonden en Frans kon zich niet weerhouden te vragen:

‘Zullen we hier zwemmen?’

‘Dàt doen we!’ riep Harry.

Het duurde geen drie minuten of Harry, Frans en Wim sprongen van het bovendek der motorboot in het water, sierlijk, volleerd als ras-echte zwemmers. Meters verder kwamen ze weer boven. Ruim een half uur bleven ze zwemmen en klauterden dan, lekker opgefrischt, weer aan boord, waar Evert rustig naar 't waterspel te kijken zat.

‘Kom jongelui, we hebben geen tijd, om hier een waterkamp te houden, dus gaan we zoetjesaan weer op huis aan.’

‘Wat is dat toch, een waterkamp?’ vroeg Wim. ‘Daar had dat heertje in den trein het ook al over.’

‘Dat zal ik je vertellen,’ zei Harry en hij stak zijn vier-en-twintigste cigaret van dien dag aan.