De Pinkertonnetjes

[p. 205]

Hoofdstuk XV.
Overtredingen van de visscherij-wet.

Er was ruzie in de firma Pinkerton.

Boet en Gerrit hadden een bondgenootschap gesloten met eenige vriendschappelijke beloften en voornemens. Een van die vriendschappelijke voornemens was namelijk, om Maus de zaak uit te zetten, omdat je aan meisjes toch eigelijk weinig hebt.

Door het verkoopen van de gemaakte vliegers was met de twintig centen bedrijfskapitaal een winst gemaakt van zestig centen, die Boet en Gerrit nu samen wilden deelen.

Maus was over deze onrechtvaardige behandeling zeer zwaar beleedigd.

Zij bad trouw meegeholpen aan het plakken en verkoopen der vliegers.

[p. 206]

En nu zou zij zonder complimenten aan de deur gezet worden?

Dat ging toch zoo maar niet?

En Maus ging in hooger beroep, vertelde de zaak netjes aan Moeder.

Mevrouw Pinkerton keurde de handelwijze van de jongens ten sterkste af.

- Hoor eens, sprak ze, wanneer Maun de zaak uit moet, neem ik mijn kapitaal terug. Maus moet meedoen en ook meedeelen.

De jongens vonden 't toen maar goed, dat het zusje bleef meedoen.

Maar langzamerhand raakte heel Scherpenzeel in het bezit van vliegers, zoodat de verkoop niet meer zoo vlot ging als in het eerst.

Daarom werden de prijzen verminderd, maar niettegenstaande dat raakte de zaak toch aan het verloopen.

Gelukkig wisten de jongens gauw wat anders te verzinnen.

Zij zouden nu wat gaan hengelen.

Het noodige gereedschap werd aangeschaft en op een mooien morgen trok ons drietal er gewapend up uit.

[p. 207]

Ieder had een flinken hengel met snoer on deeg.

Zij gingen zeer kameraadschappelijk naast elkander zitten, maar er wilde in het geheel geen vischje aan bijten.

- Het gaat niet met deeg, zei Gerrit. Wacht even Boet, houd jij mijn hengel zoolang vast, dan ga ik ginds wat wormen zoeken.

- Best, zei Boet, en nam den hengel van Gerrit in de andere hand.

Een oogenblik later kwam van Brommen aanstappen.

De man had in het geheel niets te doen, want nu de vliegerliefhebberij zoowat afgeloopen was, had hij ook niets meer om zich aan te ergeren.

Maar.... wat zag hij daar?

Zat daar niet een jongen met twee hengels in de hand? Dat was een overtreding van de nieuwe Visscherijwet! Niemand mocht met twee hengels tegelijk visschen!

Als een tijger op zijn prooi schoot van Brommen op Boet en Maus af.

Hij haalde zijn schrijfboekje en potlood voor den dag.

[p. 208]

- Je náám! bulderde hij den jongen toe.

- Wat - wat is er nun weer? vroeg Boet.

- Je naam!

- Kom, van Brommen, je kent ons toch wel?

- Je naam, zeg ik!

- Pietje Apestaart.

Van Brommen zette een paar oogen op als een kolenbak, zoo groot.

- Ik laat mij niet voor den gek houden! riep hij.

Ik mij ook niet, zei Boet. Waarom moet ik mijn naam opgeven? Je weet toch hoe ik heet?

- Dat hoort nu eenmaal zoo erbij.

- Waarbij?

- Je naam, zeg ik.

Op dit oogenblik kwam Gerrit met wormen aandragen.

Hij nam zijn hengel weer van Boet over en vroeg:

- Wat is er?

- Van Brommen is mijn naam vergeten, zei Boet, en om dien nu beter te onthouden, wil hij hem in zijn zakboekje opschrijven.

[p. 209]

- Heel verstandig, zei Gerrit. Moet u mijn naam ook opschrijven, van Mopperen, ik bedoel van Brommen?

- Stilte! riep de veldwachter. Ik bekeur je wegens het visschen met twee hengals.

- Twee hengels? Drie hengels, zei Maus.

- Neen. Die jongen had er twee in de hand, en dat may niet, nee, dat mag niet.

- Wij hebben ieder maar één hengel, van Brommen, dus je vergist je.

- Ja, nou wel. Maar daar net had jij er twee.

- O, omdat Gerrit even een paar wormen haalde.

- Doet er niet toe. Geef je naam op.

- Jonkheer François de Kopidaleopompa.

- Zoo hiet je niet!

- Zoo heet ik wel, Maus, heet ik zoo of niet?

- Ja, zei Maus met effen gezicht.

- Nietwaar, je heet Boet.

- O, dat is mijn bijnaam maar.

- Zeg 't dan nòg eens!

Boet herhaalde den onzin.

[p. 210]

Dat kan ik onmogelijk opschrijven, zuchtte van Brommen.

- Maak je toch niet boos om niets, man, zei Maus, we zitten toch rustig.

- Denk er om, niet visschen met twee hengels! waarschuwde van Brommen nog eens en daarna vervolgde hij zijn weg, peinzend over den gekken naam, dien Boet hem opgegeven had.

Maar het visschen met den hengel verveelde den jongens en Maus al gauw.

Gerrit kwam op het idee, voortaan met een reep uit visschen te gaan.

Hij nam een lang touw en maakte daar met Boet en Maus kurken aan vast.

Ann iederen kurk hing hij een draad met een vischhaakje, en aan dat haakje een worm of een vlieg of een stukje aardappel.

Dit vischtuig werd den volgenden avond op het water uitgezet en de kinderen zouden dan des morgens gaan zien, wat des nachts door den reep gevangen was.

[p. 211]

Maar toevallig kwam dienzelfden avond van Brommen langs het water, waar de reep uitgezet was.

- Aha, bromde hij, daar hebben we maar weer eens een nieuwe overtreding van de visscherijwet. Het spreekt natuurlijk vanzelf



dat dit weer jongenswerk is. We zullen het ding dan ook maar in beslag nemen.

En van Brommen bukte zich naar den waterkant en haalde den reep eruit.

Den volgenden morgen waren Boet en Maus en Gerrit zeer verwonderd, den reep niet meer te zien.

[p. 212]

- Hij is bepaald losgeraakt en weggedreven, zei Gerrit.

- Zoo jongens, klonk daar de stem van van Brommen. Dat dacht je niet, hè? Ik heb het ding in beslag genamen. Maar nu zal ik je toch bekeuren.

- Och, waarom toch? vroeg Maus.

Juist kwam mevrouw Pinkerton aanloopen.

- Wat is er, jongens?

- O moeder, riep Boet, van Brommen heeft onze nieuwe reep in beslag genomen. Is dat niet gemeen?

Moeder had een heel gesprek met den veldwachter, waarvan het resultaat was, dat de jongens hun vischtuig terug kregen onder belofte, nooit meer zonder vergunning met den reep te visschen.