Een ongeluksvogel

[p. 144]

Zesde hoofdstuk.
De Dood van Zilverklokje.

Peter Pan, die niet wist, dat de roovers de kinderen hadden meesenomen, dacht eigenlijk, dat zij met de Indianen waren meegegaan om met deze de booze zeeroovers na te zetten.

Hij voelde zich slaperig en moe en verlangde naar bed. Hij was geheel alleen met Zilverklokje, de goede tooverfee, die hem overal vergezelde.

Peter maakte zijn drankje klaar en zette dat op de plank boven zijn bedje.

Nu kleedde hij zich uit en luisterde nog even, of de anderen nog niet terugkeerden.

Maar niets verbrak de stilte in het bosch en daarom legde Peter zich te slapen, denkende, dat de kinderen straks wel zouden terugkeeren. En het duurde niet heel lang, of het ventje was kalm

[p. 145]

ingeslapen. Stil... daar sloop iemand de trap af!

Wie kwam daar zoo zachtjes op zijn teenen naar beneden? Wie loerde daar met dreigende oogen om een hoek?

Het was kapitein Hoek!

De zeeroover bemerkte den slapenden jongen, haalde een flesch uit den zak en goot daaruit iets in den beker van Peter Pan.

Het was vergift.

Daarna sloop de kapitein weer even geruischloos heen en begaf zich naar zijn schip.

Niemand had gezien, wat er gebeurd was.

Och kom, niemand?

Jawel, Zilverklokje had het gezien!

Zilverklokje was nu zeer bedroefd en verschrikt, want zij kon niet spreken als de andere kinderen en zij begreep wel, dat Peter Pan bij zijn ontwaken zijn drankje zou innemen en dan tevens het vergift in zijn maag zou krijgen.

Daarom wist Zilverklokje niet beter te doen, dan zelf het glas leeg te drinken.

Zij nam het van de plank en dronk het in één teug leeg. Grimlachend keek zij naar den slapenden Peter.

Maar Peter werd opeens wakker.

Hij keek naar Zilverklokje en vond het vreemd, dat haar mooie blauwe lichtje niet meer zoo helder scheen. Dat haar zilveren klokje niet meer zoo vroolijk tinkelde.

[p. 146]

Peter Pan begreep maar niet, wat er gebeurde. Het leek wel, of Zilverklokje sterven ging.

En ook waren de kinderen niet teruggekeerd.

Peter werd vreeselijk ongerust... hij zette zich bij Zilverklokje neer, die op een bank neergevallen was en zag tot zijn groote droefheid, dat haar lichtje al zwakker en zwakker werd en haar klokje niet meer luidde.

Nog éven een laatste òpleving van 't blauwe schijnseltje, nog één zwak geluidje van 't zilveren klokje... toen was de tooverfee dood.

Snikkend viel Peter Pan bij het doode wezentje op de knieën en de tranen stroomden hem over de wangen.