Een ongeluksvogel

[p. 140]

Vijfde hoofdstuk.
Verstoorde Feestvreugde.

Dienzelfden avond gaven de kinderen een groot feest ter eere van de redding van Tijgerlelie en Annie en Peter Pan.

De kabouters moesten weder geducht aan het werk en die bakten en kookten en stoofden en braadden, dat de heerlijkste geuren het bosch vervulden.

Er was kippenpastei en appelmoes, visch met botersaus, heerlijke konijnebout met peertjes, vanille-roompuddingen, zoo groot als een tafel, gemberkoeken, sinaasappels, bananen en groote druiven. Daarbij had ieder twee glazen bij zijn bord, het eene met citroen-, het andere met frambozenlimonade.

Na afloop van het groote diner gingen allen

[p. 141]

naar de speelzaal en maakten er samen pret.

Eén stak er zijn beenen in een paar beddekussens en zwaaide er dan mee aan den rekstok in het rond, wat een heel komisch gezicht was.

Een ander zong een liedje, dat hem vroeger door zijn moeder geleerd was en dat de anderen hem nazongen.

Toen ging Koningin Annie een mooie geschiedenis vertellen.

Zij verhaalde van haar vader en moeder, van wie zij zooveel hield, en van Nero den grooten hond, die zoo knap was.

Maar gedurende dit vertellen werd haar stem al langer hoe treuriger. Want zij begon weer naar huis te verlangen en toen zij aan de anderen vertelde, begonnen zij opeens allemaal te schreien en om hun lieve Moeder te roepen.

Maar Peter Pan vond ze allemaal erg kinderachtig. Hij maakte zich héél boos.

Hij wou niet meer terug naar de menschen, die hem in een wagentje legden en dat door een kindermeisje over de hobbelige straatkeien lieten rijden.

Hij wou niet stil in een wieg liggen en met allerlei gekke dingen, zooals rammelaars en poppetjes zoet gehouden worden.

Hij wilde veel liever in Droomland blijven met Tijgerlelie en haar Indianen en vechten tegen de zeeroovers.

[p. 142]

Maar Annie bleef droevig gestemd en wilde dadelijk naar huis gaan.

Zij vroeg aan Peter Pan, haar weer naar het huis harer ouders terug te brengen en of Peter al moeite deed, haar bij zich te houden, zij wilde niet langer blijven. Toen gaf hij toe.

Maar nu wilden de anderen ook niet meer in Droomland blijven, als Annie er niet meer was, en daarom beloofde Peter Pan hen, dat hij ze allemaal weer thuis zou brengen.

Zij pakten allemaal hun goed in een bundeltje en zouden juist vertrekken, toen zij de Indianen, die boven de wacht hielden, opeens vreeselijk hoorden schreeuwen.

Tegelijkertijd hoorden zij de stem van kapitein Hoek.

Tijgerlelie had na haar redding dadelijk weer haar Indianen bijeen verzameld en het kamp weer opgebouwd. Daarna hield zij met haar mannen de wacht bij de woning der Verloren Kinderen.

Kapitein Hoek, die zijn mannen had uitgescholden om hun domheid, wilde nu wraak nemen op de kinderen.

Hij begreep, dat hij ze vinden zou in de onderaardsche woning bij den hollen boom, en trok er met zijn matrozen heen, om de kinderen gevangen te nemen. Maar hoe verbaasde hij zich, toen hij de Indianen op hun post vond!

[p. 143]

Hij besloot, de Roodhuiden te verjagen en daarna bezit te nemen van het kinderverblijf en de jonge bewoners er uit te verjagen.

Maar Tijgerlelie was op alles verdacht en toen de zeeroovers naderden, hieven de Indianen een krijgsgeschreeuw aan, dat de mannen een oogenblik van schrik deed aarzelen.

Doch kapitein Hoek gaf niet veel om dat geschreeuw. Hij vuurde zijn mannen aan en zelf ging hij voorop en sloeg een grooten Indiaan met zijn sabel neer. Dat gaf den anderen roovers weer moed en zij drongen zóó krachtig op de Indianen in, dat deze meer en meer achteruit weken en ten slotte op de vlucht gejaagd werden!

De kinderen, beneden in hun grot, hoorden het krijgsrumoer boven hun hoofden, maar konden natuurlijk niet zien, wie er overwinnaars waren. Om nu de kinderen in den waan te brengen, dat de Indianen de overwinning behaald hadden, liet kapitein Hoek de Indiaansche trommen slaan.

Met luid gejuich klommen de kinderen naar boven, behalve Peter Pan, maar daar grepen de roovers hen aan en voerden hen met zich mee.