Kruimeltje

[p. 48]

Hoofdstuk VII.
Moor helpt Kruimeltje - Kruimeltje helpt Moor.

KRUIMELTJE sliep dien nacht voor het eerst met Moor in de groote hangkast, waar Wilkes met behulp van wat oude jassen en dekens een bed voor hem gemaakt had. Moor vond het ook wat best, vooral toen zijn baasje hem ook met de 'deken toedekte en zijn arm om hem heen sloeg.

Den volgenden morgen was Kruimeltje al vroeg op. Om Wilkes een plezier te doen, begon hij den vloer van het winkeltje te vegen en zette theewater op. Daarna maakte hij het kleine kacheltje aan, dat lekker snorde, toen Wilkes opstond.

‘Wel, jij bent een brave jongen,’ sprak hij, ‘en heb je lekker geslapen?’

‘Fijn,’ zei Kruimeltje, ‘en Moor ook.’

Na een ontbijt van thee en boterhammen met koek ging Kruimeltje de straat op. Het was onmogelijk, hem langer binnen te houden, zijn hart haakte naar de straat, waar hij leefde en opgroeide. Binnenshuis voelde hij zich benauwd en opgesloten, kon hij niet ruim genoeg ademen. Wilkes liet hem begaan, wel begrijpend, dat hij het kind van de straat niet met tooverslag kon veranderen. Maar vóór hij ging vroeg Kruimeltje:

‘Zeg Wilkes... as nou mijn vader eens niet meer in Amerika was... as-die nou ook eens in Holland was... dan zou ik hem ommers best tegen kunne komme?’...

[p. 49]

‘Natuurlijk...’

‘Nou... dan hoop 'k... da'k hem tegekom...’

En roetsch... was Kruimeltje met den hond de deur uit.

‘Hooliaadiéééé!!!!’

Z'n oorlogskreet klonk door de straat, opschrikkend de heele buurt. Hij trok zijn pet met de klep op zij en begon weer een locomotief te imiteeren. Moor holde luid blaffend om hem heen. Dan bleef hij plotseling stilstaan en keek naar een jongen man, die met moeite een handwagen tegen een besneeuwde brug opduwde. De man gleed telkens uit en gaf het ten slotte op, om zich heen kijkend voor hulp.

‘Meehelpe, baas?’ bood Kruimeltje aan.

‘Ja, vooruit, geef het wiel een zetje.’

Kruimeltje greep een der wielen en draaide het achterwaarts, zoodat de wagen naar beneden begon te rijden.

‘Hoo stommeling... den anderen kant op...’

Kruimeltje grinnikte en herstelde zijn fout. De wagen kwam nu op de brug en zonder te stoppen stuurde de man dien met een vaartje den anderen kant weer af.

‘Héé... krijg ik niks?’ riep Kruimeltje hem na.

Maar de man reed door, wat niet zeer verstandig was, want opeens kreeg hij een sneeuwbal in den nek, die niet mis was.

Woedend zette de man den wagen neer en liep op Kruimeltje toe.

‘Duivelsche aap!’ schold hij. ‘Ik zal je een pak op je falie geve!’

Kruimeltje floot z'n hond, die dadelijk kwam aanrennen.

Met opgeheven hand kwam de man een stap nader en wilde juist Kruimeltje een klap geven, toen Moor woest op hem aanvloog en naar zijn

[p. 50]

beenen hapte. Het geval trok de aandacht van de voorbijgangers en een talrijke groep vormde zich spoedig om de twistenden.

Moor liet los en deed opnieuw een sprong, terwijl de man als een dolle met de armen in het rond zwaaide, om zich het woedende dier van het lijf te houden. Moor gromde en brulde en zette zijn tanden in 's mans kleeren, die nu al verscheidene flarden vertoonden. De hond hing nu aan zijn jas en weigerde hardnekkig los te laten. De nijdige kerel draaide als een tol in het rond, daarbij Moor rondzwaaiend als een zweefmolen. De omstanders gierden het uit, vooral toen Kruimeltje een sneeuwballen-bombardement opende op den man. Maar Kruimeltje's scherpziende oogen ontdekten plotseling den glimmenden helm van een agent en daarom retireerde hij wijselijk. Op eenigen afstand gekomen, gilde hij z'n strijdkreet: ‘Hooliaaadiééééé!!!’ uit, en geen seconde later kwam Moor aanhollen. Kruimeltje streelde zijn kop en zei:

‘Goed gedaan, ouwe jongen... 'k wou, dat je 'm opgevrete had.’

Hij greep het touw, dat Moor altijd los om den nek had hangen, trok de klep van z'n pet een beetje scheever en vervolgde z'n weg, luid galmend het eerste het beste liedje, dat hem in de gedachten kwam.

Maar wat Kruimeltje ditmaal niet zag, was de agent, die het tweetal op een afstand volgde. En toen de jongen met Moor voor een winkel bleef staan, greep de agent het touw van Moor, griste het Kruimeltje uit de hand en nam den hond mee. Kruimeltje gaf een schreeuw.

‘Héééé!!! dat is mijn hond!’

‘Kletspraat... jij mag die hond niet hebbe... je stuurt 'm op de menschen af... ik heb 't wel gezien...’

[p. 51]

Met halfgesloten oogen en een bitteren trek om den mond gluurde Kruimeltje een oogenblik zwijgend naar den agent. Hij begreep, wist bij ervaring, dat geweld hem hier niet veel helpen kon, en daarom wou hij liever eens zien, wat de agent wel met Moor zou doen. Hij bleef ze volgen en begon zachtjes Moor te fluiten. De hond rukte aan het touw, maar toen tilde de agent hem op en droeg hem in zijn armen, om hem 't ontvluchten te beletten. In een paar minuten had hij het politie-bureau bereikt en ging met den hond naar binnen. Ondertusschen was Kruimeltje erg verdrietig geworden, vooral toen men zijn besten vriend het politiebureau binnendroeg. Hij ging aan den overkant op een stoep zitten en al gauw kwamen de tranen te voorschijn. Hij snikte om zijn arm vriendje... want hij wist wel, wat er nu met hem ging gebeuren. Straks zou de hondewagen komen van de Dierenbescherming en dan zouen ze Moor meenemen en àfmaken... Stel je voor... Moor àfmaken... O, het was verschrikkelijk! Hij liet zijn tranen den vrijen loop... maar opeens veranderde zijn gezicht... Hij veegde de tranen met zijn mouw weg... en weer kwam die bittere trek, vol haat, om z'n mond... haat jegens de wereld, die hem niets, niets gaf... en afnam datgene, wàt hij nog had. Z'n moeder had hem verlaten... z'n vader was hem afgenomen... zoo'n flinken, sterken vader, die goud had gegraven en misschien wel vermoord was... Vrouw Koster... dat beetje moeder, dat hij nog aan haar had, was heengegaan... en nou hadden ze Moor van hem weggenomen... z'n vriend en beschermer, die het voor hem opnam, voor hem vocht... en nou gingen ze Moor doodmaken... zooals alles, wat hij bezat, van hem afgenomen en doodgemaakt werd...

[p. 52]

Bitterheid en haat vervulden het hart van Kruimeltje... niemand, die ooit een vriendelijk woord voor hem had, behalve dan Wilkes... maar de rest van de wereld was hem vijandig... stootte hem uit... had geen plaats voor hem... Een wraakgedachte kwam in hem op, die hij bliksemsnel ten uitvoer bracht, zonder aarzelen, zonder talmen. Er was een druk verkeer van wagens en auto's en rijtuigen in die straat. Toen nam hij een steen van den grond en slingerde dien met welgemikte kracht in de richting van het politiebureau.

Een slag... een gekletter en gerinkel van glas, en de ruit viel aan stukken op de straat. Agenten renden naar buiten in verschillende richtingen... maar niemand had den dader gezien, die spoorloos verdwenen was. De reden daarvan was, dat Kruimeltje zich midden in het wagengewoel begeven, vandaar den steen geslingerd had en toen achter aan een auto was gaan hangen.

De gebeurtenis bracht zulk een ontsteltenis in de buurt, dat het verkeer in de war liep en stopte. Tal van onschuldige voorbijgangers werden aangehouden en ondervraagd, maar niemand kon eenig licht verschaffen. Langzamerhand zakte de opwinding en keerde de rust in de straat weer terug, alsook Kruimeltje, die, nu zijn wraak gestild was, kalm op eenigen afstand van het bureau het verdere verloop der dingen afwachtte. Hij behoefde niet lang te wachten, want spoedig verscheen de hondewagen en hield stil voor het bureau.

Voorzichtig stapte Kruimeltje nader.

Een beambte klom van den bok, wierp de leidsels over het paard en stapte naar binnen. Een paar minuten later kwam hij weer te voorschijn met twee honden. De eene, een geel mormel, dat er ziekelijk en verwaarloosd uitzag, droeg hij in

[p. 53]

z'n arm, de ander was Moor en die had hij aan het touw. Toen opende de man de achterdeur van den wagen met een sleutel en legde den zieken hond erin.

‘Hooliaadiéééé!!!!!’

Met een ruk was Moor los en rende met Kruimeltje de straat uit... luid schreeuwde de jongen zijn vreugde uit... luid blafte Moor... samen holden, sprongen, buitelden ze in de sneeuw, renden vuilnisbakken ondersteboven, botsten tegen voorbijgangers aan en waren in minder dan geen tijd uit het gezicht.

‘Wel heb je ooit!’ riep de man van den hondewagen, toen hij Moor en Kruimeltje zag weghollen. Maar hij begreep het dadelijk... 't was een arme jongen en z'n hond... En over zijn schouder keek hij naar het politiebureau, of daar iemand het ook gezien had. Maar het geval ging, voor de politie althans, onopgemerkt voorbij en deze wist niet beter, of Moor was goed en wel opgesloten in de kooi. De beambte haalde lachend zijn schouders op, 't kon hem wat schelen. Hij nam de leidsels en klom op den bok.