Jolig strandleven

[p. 182]

Achttiende Hoofdstuk.
Ontsnapt!

Drie dagen na den verjaardag van tante Josine kreeg de heer van Stoghem een brief, afkomstig van Urk en gezonden door luitenant Alfred Brighton, den vader van Johnny.

De brief luidde aldus:

Urk, Augustus 1915.
Weledele Heer.
Sinds den laatsten tijd gevoel ik mij zeer zwak en ongelukkig. Mijn zenuwen hebben vreeselijk geleden en ik gevoel, dat ik met den dag er slechter aan toe ben. Dientengevolge is mij door de autoriteiten een kort ziekenverlof van 8 dagen toegestaan, die ik gaarne bij mijn zoon in uw pension zou willen doorbrengen, indien U dat mogelijk is.
Gelieve mijn zoon slechts mede te deelen,

[p. 183]

dat zijn vader een week naar Zandvoort komt, om wat op te knappen.
In afwachting uwer spoedige berichten
teeken ik,
met beleefden groet,
Hoogachtend,
Alfred Brighton.
Britt. Flying Off. Royal Navy.

Na overleg met de tantes haastte Oom Jacob zich te antwoorden, dat de heer Brighton welkom was op Zandvoort en alles reeds voor zijn komst in orde werd gemaakt.

Wat was er nu eigenlijk met Mr. Brighton gebeurd?

Wel, heel zijn ziekte en zijn zenuwachtigheid was maar fopperij!

Mr. Brighton was in waarheid zoo gezond als een visch, maar hij wilde met alle geweld van 't eiland af.

Om iedereen en ook den militairen dokter te doen gelooven, dat hij door de gevangenschap niet wel bij 't hoofd werd, verzon hij allerlei dwaze dingen. Hij liep bijvoorbeeld onverwachts in de leeszaal alle tafels en stoelen onderstboven, slingerde ze door elkaar, zoodat zijn collega's verschrikt de vlucht namen. Er stond een biljart, maar Mr. Brighton smeet met de ballen door de zaal, dat de lampen met kletterend geweld van den zolder vielen en de ruiten aan scherven vlogen.

Naar niemand wilde hij luisteren.

Toen werd hij naar de ziekenkamer getransporteerd, waar hij al spoedig wat kalmer werd.

[p. 184]

En ten slotte oordeelde de dokter het noodig, dat luitenant Brighton, tot volledig herstel, eens een week eruit moest. De toestemming werd gegeven en na een kleine correspondentie met Oom Jacob vertrok de luitenant naar Zandvoort.

Ontroerend was het wederzien tusschen vader en zoon!

‘Johnny, mijn lieve Johnny!’ weende de vader, ‘wat ben ik blij, je weer te zien. O, jongen, was je arme moeder er nu ook maar bij! Maar ze hebben haar vermoord, o, ik zal haar dood wreken, dat zal ik!’

Hartelijk was ook de ontvangst op Vreugdestein.

Toen de eerste drukte van begroeten en voorstellen voorbij was en de kinderen, behalve Johnny, met de tantes weer naar het strand waren gegaan, sprak luitenant Brighton:

‘Ik heb u geschreven, waarde heer van Stoghem, dat ik zeer ziek was. Dit is niet waar, ik hield me ziek om van dat verschrikkelijke banningsoord Urk weg te komen. Acht dagen kan ik hier blijven, maar elken dag moet ik bij den commandant van de kustwacht alhier de belofte op papier zetten en onderteekenen:

Ik beloof hiermede, dat ik niet zal ontvluchten.

Niettegenstaande dat, mijnheer van Stoghem, brandt voortdurend het verlangen in mij, naar Engeland over te steken. De belofte bindt mij echter elken dag opnieuw.’

‘Ik gevoel volkomen mee met uw treurig lot,’ ei oom Jacob, ‘en ik hoop van harte, dat het u op

[p. 185]

den een of anderen dag, dat ge die belofte niet gegeven hebt, gelukken moge, uw vaderland te bereiken en te doen, wat uw plicht is.’

Met groote oogen keek luitenant Brighton Oom Jacob bij deze woorden aan, toen stak hij hem beide handen toe en riep:

‘Mr. van Stoghem, u is een gentleman en een vriend! Ik dànk u!’

Dien avond zat het heele gezelschap na 't diner als gewoonlijk in de serre. Er werd gesproken over den oorlog en de kinderen luisterden.

‘Ja,’ vertelde Mr Brighton, ‘ik heb al veel in dezen ontzettenden wereldoorlog meegemaakt. Maar toch niet als mijn vriend en collega Watson, die aan 't front in België en Frankrijk als vliegofficier dient. Ik mocht een paar weken geleden een brief van hem ontvangen, waarin hij zijn avonturen vertelt. Luister, ik zal een gedeelte uit dien langen brief voorlezen:

Het zal je vreemd klinken, mijn vriend, dat ik ook al krijgsgevangen ben geweest, doch niet langer dan drie dagen. Het was aan het front in de omgeving van Artois. Ik moest vechten tegen twee Duitsche vliegmachines, die voortdurend onze loopgraven met bommen bestoken. Met ons tweeën stegen we vrij op, Bob Higgins, een jong mécanicien, aan het stuur en ik aan den mitrailleur.

Toen we ongeveer op tienduizend voet hoogte gekomen waren, sprong een granaat vlak in onze nabijheid en hoorde ik een groote scherf langs mijn hoofd suizen.

[p. 186]

Plotseling schoot de machine omlaag, met den kop naar beneden.

Wij moeten ongeveer in twintig tellen 5000 voet zijn gevallen!

Ik keek rond om te zien, wat er gebeurd was en ik zag den armen Bob Higgins met een vreeselijke wond aan het hoofd.

Hij was dood!

Bliksemsnel overlegde ik, dat de eenige kans om mijzelf te redden was, dat ik naar zijn zitplaats zou overstappen om het stuur te kunnen bereiken.

Ik slaagde erin, de machine uit dezen doodenval te brengen, schakelde den motor uit en gleed den overigen afstand vol plané naar de aarde.

Ik zal het mijn leven lang nooit vergeten!

De schok was zóó groot, dat ik gedurende twee dagen absoluut mijn denkvermogen kwijt was.

Maar ik was helaas achter de Duitsche linie neergekomen!

Destijds was ik nog niet met zulk een onverzoenlijken haat vervuld tegen onze vijanden, als nu!

Eén van de bestuurders der Duitsche machines, die mij aanvielen, heb ik gesproken.

Hij sprak heel aardig Engelsch en wij gaven elkaar de hand na dit bijzonder verwoede gevecht.

Met mijn machinegeweer had ik zijn machine ten val gebracht en deze was neergekomen dichtbij de plek, waar de mijne landde. Hij had een kogel door den radiator en de petroleumtank gekregen, maar hij noch zijn waarnemer waren geraakt geworden.

Die arme Bob!

Het speet mij zoo, dat hij gedood was! Hij was

[p. 187]

zulk een aardige jongen en pas negentien jaar oud.

Toen ik den derden dag weer bekomen was van mijn val kwam ik tot de ontdekking, dat men mij in het geheel niet scherp bewaakte.

Men meende, dat ik toch te zwak was, om een poging tot ontvluchten te wagen.

Ik wachtte den nacht af.

Tijdens het aflossen der compagnieën in de loopgraven trok ik snel mijn aviateurskap over het hoofd en bewoog mij onder de soldaten.

Van lieverlede wist ik mij te verwijderen en ik heb er den heelen nacht voor noodig gehad, om kruipende als een slak de zwarte, stikdonkere strook, die de Duitsche linie van de onze scheidde, af te leggen.

Met groote vreugde werd ik door mijn kameraden ontvangen, maar ge kunt begrijpen, dat het een avontuur is geweest, dat ik tot aan het einde mijns levens zal onthouden.’

Elken dag wandelde luitenant Brighton met Johnny langs het Zandvoortsche strand.

Soms zaten ze langen tijd zwijgend naast elkaar op het duin en keken dan over die wijde, wijde zee!

Daar ginds, héél ver, aan den overkant van die onmetelijke watermassa, was de plek, waar de arme mevrouw Brighton in het graf rustte, wreed gedood als een onschuldig slachtoffer van een onmenschelijken oorlog.

Mr. Brighton was geen somber, zwak mensch, die altijd treurende en klagende bij de pakken neerzat. O neen, hij behield zijn opgewekte, vroolijke natuur.

[p. 188]

Maar als hij zoo, met z'n eenigen jongen naast zich, over de zee tuurde en aan de lieve vrouw dacht, die hij nooit, nóóit meer zou zien, dan werd het verdriet hem te machtig en samen weenden ze stil, vader en Johnny.

Den vijfden dag ging de luitenant als gewoonlijk des morgens naar het bureau van den militairen commandant, en leverde daar het biljet in, waarop alle dagen te lezen stond: Ik beloof hiermede, dat ik niet zal ontvluchten.

De commandant was een vriendelijk mensch.

Hij maakte iederen keer een praatje met Mr. Brighton, las even vluchtig de belofte door en legde ze bij de andere paperassen op zijn schrijftafel.

Maar op het laatst las hij het formulier ternauwernood meer, omdat hij al vooruit wist, wat er stond. En dat het natuurlijk in orde was.

Maar op dezen vijfden dag, toen hij weer het bureau betrad, gaf hij het dichtgevouwen biljet aan den commandant, doch ditmaal had hij er op geschreven:

Ik beloof hiermede, dat ik zal ontvluchten.
Het woordje niet had hij... vergeten.

Nu voelde luitenant Brighton zich niet meer door een belofte gebonden. Of eigenlijk weer wèl, maar nu door een belofte van... te zùllen ontvluchten.

Hij trok nieuwe, pas aangeschafte burgerkleeding aan, liet een koffer naar het station brengen, nam hartelijk afscheid van Johnny en vertrok met den eersten den besten trein naar Rotterdam, echter niet voor hij de familie van Stoghem vriendelijk had

[p. 189]

bedankt. Twee dagen later ontvingen de officieren op Urk, de militaire commandant te Zandvoort en Oom van Stoghem een telegram, bestaande uit één woordje:

‘Allright!’

De ‘vliegert’ was gevlogen!