Jolig strandleven

(1916)–Chr. van Abkoude– rechtenstatus



[pagina 160]

Zestiende Hoofdstuk. Van vijand tot vriend. Na de mislukte inbraak in het Kinderpension had Koos Basters, de zeeman, zich in de duinen verstopt. Den volgenden morgen, heel vroeg, had hij den trein naar Amsterdam genomen en daar weer zijn oude logies opgezocht. De zaak was, dat Basters in den laatsten tijd door zijn slecht gedrag geen schip en ook geen werk meer krijgen kon. Hij verdiende af en toe een kleinigheid, waarvan hij leefde en zon voortdurend op een middel, om op een gemakkelijke wijze aan geld te komen. Toen er een paar weken verloopen waren, en het half Augustus was geworden, kwam de gedachte aan zijn welgestelden neef van Stoghem weer boven. Het was, zoo dacht hij, toch zonde en jammer geweest dat Arie Mast den slag niet geslagen had.
[pagina 161]
In de couranten had hij onder de rubriek ‘Rechtszaken’ het geheele verloop van de geschiedenis gelezen, en hij kon zich maar niet begrijpen, dat Mast zóó weekhartig geweest was, om zich door een klein kind uit het veld te laten slaan! Neen, dat zou hij ànders aangepakt hebben! En nu, de laatste dagen, liet hem het plan voor een nieuwe poging, om den heer van Stoghem te berooven, niet met rust. Och, als Basters geweten had, dat Oom Jacob sinds den inbraak zijn geld op de Amsterdamsche Bank gebracht had, dan had hij alle moeite kunnen sparen! Maar hij wist dat niet, en daarom begaf hij zich op een mooien Zondag, temidden van een stroom Zandvoortgangers, naar het station. Propvol waren de treinen naar de badplaats en onder die dichte menigte lette niemand op hem.
[pagina 162]
Hij zocht, te Zandvoort aangekomen, een ander kosthuis en wandelde tusschen de duizenden Amsterdammers en Haarlemmers eens over het strand. Het was hem daar te druk, en daarom wandelde hij eens een breeden langen pier op, langzaam kuierend met de handen op den rug over de groote, hoekige bazaltblokken. Er stond een sterke eb en daardoor was de pier bijna tot aan het einde toe begaanbaar. Daar zette Basters zich op de steenen neer, tuurde over de zee, dan weer naar het strand, waar hij duidelijk het Kinderpension onderscheidde en overdacht zijn plan. Aan het strand zaten de van Stoghems in stoelen, de kinderen speelden aan zee. Ze maakten kanalen en grachten in het zand, wat verder op bouwden de kinderen Drucker een zandstad met torens en fabrieken! Er woei een stevig Oostenwindje, dat echter niemand hinderde, 't maakte juist de zonnewarmte wat koeler! De jongens, Johnny, Jan Veenman en Wim met Frits Doremans, mochten zich even aan een limonadetent gaan verkwikken, Oom en de Tantes keken naar het drukke gewoel op 't strand en de andere kinderen waren druk bezig met hun graafwerk. Magda Daubanton was met haar bloote beenen een eindje zee ingekuierd, toen plotseling de wind haar hoed greep en een eind verder in zee joeg. Ze gaf een gilletje en liep den hoed na, die steeds verder dreef.
[pagina 163]
Ze waadde steeds dieper door het water, daar bereikte ze bijna den hoed! Maar een krachtige golf sloeg haar om, ze verloor het evenwicht en door den sterken eb meegesleurd dreef ze zee in. Gegil klonk van 't strand. Oom van Stoghem aarzelde niet, zich dadelijk in het water te begeven. De Tantes bestierven het bijna van schrik en Mevrouw Daubanton liep radeloos heen en weer. Maar snel dreef de stroom de arme Magda al verder en verder. Haar pensionvriendjes en vriendinnetjes gilden angstig: ‘Magda! Magdáááá!’ Toen ontdekte de menigte, die saamgestroomd was, den eenzamen man op den pier. En men schreeuwde hem toe: ‘Hei daar, hei!’ Koos Basters keek op. Wat beteekende dat geschreeuw?
[pagina 164]
Hij zag 'n dichtopeengepakte menschenmassa, en wel honderd armen wezen in zee. Onwillekeurig volgde hij de aangewezen richting met de oogen, en... Daar dreef een kind... een meisje! Koos Basters had geen zeerot moeten zijn, om nog een oogenblik te aarzelen. Bliksemsnel wierp hij zijn jas uit, zijn pet af en.... plomp! sprong hij in zee. De eb hielp hem stevig mee, met krachtige slagen zwom hij in de richting van het meisje. In angstige spanning stond de menigte aan het strand. ‘Hij heeft 'r! Hij heeft 'r!’ klonk het jubelend langs het water. Maar nu werd het voor Basters moeilijker!
[pagina 165]
Met Magda op zijn rug moest hij tegen den sterken eb optornen. Slechts langzaam vorderde hij. Oom Jacob, gevolgd door eenige toeschouwers, liepen hem door het water tegemoet. Eindelijk had hij weer grond onder de voeten en nam Magda in zijn armen. Snel droeg hij het bewustelooze meisje naar het strand en... een donderend hoera! steeg uit de menigte op! Zag oom Jacob goed? Was dat... neef Basters? Alweer neef Basters! Ook de zeeman had diè ontmoeting niet verwacht. Hij was er perplex van en zei: ‘Asjeblieft... neef... hier is 't kind.’ Maar Mevrouw Daubanton nam jubelend van vreugde haar eenig dochtertje over en ze riep: ‘Dank, eeuwig dank, goede man. God zegene u!’ Toen werd Magda snel naar 't pension gebracht, waarheen de tantes haar volgden; ook Basters moest mee, of hij wilde of niet. Magda werd, na van droge kleeren voorzien te zijn, te bed gelegd, waar zij spoedig weer beter werd. Ook neef Basters werd niet vergeten. Hij kreeg een pak van Oom Jacob aan, met boord, das en manchetten! Koos Basters was een heer geworden. Toen de eerste schrik was bedaard en de gemoederen weer tot rust gekomen waren, had Oom Jacob met den zeeman een gesprek. Zij zaten in de ruime serre, die uitzicht gaf op de zee. Neef Koos in zijn deftig pak, gezeten in een
[pagina 166]
gemakkelijken leuningstoel, voelde zich als een bedelaar op een keizerstroon. Oom Jacob presenteerde hem een fijne sigaar, met 'n bandje. Basters stak 'm op, snoof de lekkere geur eens op, wist zelf niet, hoe-die 't had. Wat drommel, daar was hij vanmorgen naar Zandvoort gekomen met het doel, neef van Stoghem te... berooven, en nu zat hij daar in de serre, met 'n mooi pak aan, heel gemoedelijk met neef te babbelen onder een fijn sigaartje! Wat kon het leven toch raar doen met 'n mensch! ‘Wel Basters,’ begon oom Jacob, ‘vertel me nu toch eens, hoe je zoo toevallig weer op Zandvoort was?’ Die vraag bracht den zeeman, die toch al niet op zijn gemak was, geheel van streek!
[pagina 167]
‘Ik?... o... ik... zie je... dat was toevallig.... mooi weer vanmorgen... en toen dacht ik... hm... op Zandvoort zal 't vandaag... wel mooi wezen.’ ‘Zoo, is 't dat. Mag ik je eens wat vragen, Basters?’ ‘Vragen, zeker neef, zeker.’ ‘Nou, maar je moet niet boos worden. 'n Week of drie geleden heeft die maat van je, Arie Mast, hier ingebroken. Heb jij daar iets mee te maken gehad?’ 't Bleef even stil. Toen legde Basters zijn sigaar op 't aschbakje en zei op doffen toon: ‘Ja.’ Weer was er even stilte. ‘Dat spijt me erg van je,’ zei Oom Jacob eindelijk. ‘Ja,’ vervolgde Koos Basters op denzelfden toon, ‘ik had er mee te maken, ik wil je nou alles eerlijk zeggen, neef. En als ik je alles gezegd heb, mag je me voor mijn part aan de politie overleveren. Luister. 't Is al jaren lang scheef met me gegaan. Ik kon den rechten koers niet houën en toen is 't al langer hoe erger met me geworden. Vanuit Venezuela schreef ik je een brief vol verzinsels. Ik was géén kapitein van de “Margaretha”. En ik was al lang weer in Amsterdam toen 'k je tegen het lijf liep. Ik ben al erger in de verzakking geraakt, neef, en ik wist op 't laatst niet meer, waar 'k mijn anker uit moest gooien. Maar omdat je mij de deur uit gezet had, wou ik wraak op je nenen. Met Arie Mast maakte ik 't plannetje op om bij je in te breken. En - en -’ ‘En?’ vroeg Oom Jacob, die meer medelijdend dan boos was.
[pagina 168]
‘En vandaag was 'k gekomme....’ ‘Om het nog eens dunnetjes over te doen!’ vulde oom Jacob aan. ‘Maar in plaats daarvan heb je een van onze kinderen van den dood gered. Ik dank je, Basters, ik dank je, dat je vandaag gekomen bent om mij te bestelen!’ ‘Wat zeg je nou, neef?’ ‘Ja zeker, want als jij dat plan niet had, was je niet hier gekomen, had je niet op den pier gezeten en de kleine Magda niet kunnen redden. En nu zal ik je eens wat zeggen. Door allerlei omstandigheden ben jij aan lager wal geraakt. Zou je nu een betrekking willen aannemen?’ ‘Geen mensch wil me hebben, neef.’ ‘Maar ik wel! Als je mij belooft, Basters, goed op te passen en je best te doen, kun je vanaf morgen hier huisknecht worden in 't pension. We kunnen nog een paar stevige handen gebruiken.’ Koos Basters stak hem geroerd de hand toe. ‘Ik dank je neef, ik dank je. Je bent een edel mensch!’ ‘Al goed, al goed,’ lachte Oom. ‘Dus morgen begint je nieuwe werkkring.’ Met zijn vrouw en tante Margo had Oom Jacob nogal wat moeite, alvorens die Basters als huisknecht goedkeurden, maar ten slotte lieten zij zich bepraten. Door de kinderen werd de benoeming van Koos met een ‘hoera-tje’ begroet, en niet in het minst door Mevrouw Daubanton en Magda.