Jolig strandleven

[p. 45]

Zesde Hoofdstuk.
Op Zandvoort. - Pension Vreugdestein.

Zoo was dan het kinderpension. ‘Vreugdestein’ te Zandvoort geopend. Iedere kamer had zijn bestemming gekregen en wat vooral leuk was, dat waren de kindermeubeltjes van wit gelakt hout, die aardig stonden in de blauw behangen vertrekken.

Oom Jacob en tante Josine, geholpen door tante Margo, begonnen het pension met acht kinderen, te weten: Jan en Dora Veenman, Frits en Wim Doremans, Miep, Nelly en Piet Drucker, benevens de kleine Willy Boekmans, een aardig blondje van zeven jaar. Er waren wel vier dienstmeiden in het pension, terwijl de tantes Josine en Margo toezicht over alles hielden. Oom Jacob, die verbazend veel schik in de onderneming had, was de directeur en mocht elken morgen met de lieve jeugd naar het strand trekken. Den eersten morgen, het was twintig Juli, ging het vroolijke

[p. 46]

troepje al strandwaarts. Met het consigne: ‘Om twaalf uur terug voor het middagmaal,’ ging Oom er op uit.

Maar als hij gedacht had, met de kinderen rustig en kalm naar het strand te wandelen, dan had hij het mis!

‘Hoerááá, hoepladiááá, kom mee jongens, allo, allo, allóóóó!’

Op een draf holde het troepje vooruit, gevolgd door den lachenden oom Jacob.

‘Ja, ja, ik kom wel, hoor!’ zei hij.

Op den boulevard kropen ze onder 't hek van den strandmuur door, hadden geen geduld te wachten, tot ze aan de steenen trappen kwamen. De zee, de zee, de verrukkelijke zee! En dan plof-plof-plof met groote sprongen door 't mulle zand naar omlaag, een ander stel weer rollend van boven af. Neus vol, ooren vol, hals vol met zand, loop rond, wat gaf dat?

Als de wip naar 't strand. Hup, schoentjes en kousen uit en dan plassen in 't heerlijke zilte nat.

Daar kwam Oom Jacob aan.

Lachend keek hij toe.

‘Al in 't water?’ vroeg hij. ‘Dat is drommels vlug, hoor. Weet je, wat ik nu doe, ik neem een badstoel en ga rustig naar jullie kijken.’

‘Hè nee, oom,’ zei Dora Veenman, ‘nu nog niet. We moeten U eerst eens doopen.’

‘Doopen? Maar ik ben al gedoopt.’

‘O nee, dat bedoel ik niet. We zullen U eens in zee trekken.’

En eer die goeie oom Jacob erop verdacht was, greep Dora hem aan en trok hem 't water in. Frits

[p. 47]

Doremans duwde hem voorwaarts en de kleine Willy Boekmans hielp ook een handje mee. En ja hoor, daar hadden ze hem al in 't water, die oom!

Of zijn bruine schoenen ook door het zeewater zouden bederven, daar vroegen zij niet naar. En oom lachte maar, omdat hij zoo'n schik had in die vroolijke gezichten.

Ondertusschen had hij er een paar kletsnatte voeten mee opgeloopen, maar daar gaf hij geen zier om.

Hij huurde een badstoel, trok doodbedaard schoenen en sokken uit en legde die in de warme Julizon te drogen. En daarop ging hij rustig zijn Handelsblad lezen. De kinderen namen hun zandschoppen en spelend

[p. 48]

wierpen ze plakken duinzand in de aanrollende golven. Jan Veenman hield de hand boven de oogen en tuurde over de zee.

Wat een oneindige watermassa! Wat lag die zee daar rustig onder het hemelblauw, hier en daar doorploegd met witte schuimranden, maar overigens matgroen en aan den horizon langzaam wegdoezelend.

Heel, heel in de verte de wazige rookpluim van een stoomer, die naar verre landen de Hollandsche waren bracht.

En hier en daar een kleine vlet, zeilen geheschen.

Jan wendde zich om.

Dáár had je de duinen, witgeel met groene helmplekken, wijd, heel wijd zich uitstrekkend. Langzaam boog de kustlijn zich in de richting van IJmuiden, prachtig blauw stak de zonnehemel uit boven de roomkleurige duintoppen.

En dan, boven den strandmuur grootsch oprijzend, de witte, gele en roode hotels met erboven de wapperende driekleuren. Wat verderop de vierkante massa van 't Grand Hotel ‘Wüst’ met zijn torentjes als afgesneden pyramiden, wat kleinere hotels en pensions langs den Boulevard, en dan ineens die witte, peperbusachtige uitkijktoren, vanwaar je 'n schitterend panorama over den omtrek had. Vervolgens weer wat pensions en restaurants en dan het prachtig ingerichte Hotel Groot Badhuis. Alles kleurde dien morgen zoo vroolijk en blij in het gouden zomerzonnetje dat iedereen er opgewekt door werd.

‘Hallo Jan!’ riep zijn zusje Dora, ‘wat sta je daar weer te soezen als 'n professor in de rommelsofie, doe je mee loopgraven maken?’

[p. 49]

Jan liet zich overhalen.

Op een paar meters afstand van de zee trokken de kinderen met hun zandschoppen een lijn van wel twintig voet lang.

En toen begonnen zij met hun achten geducht te graven. Het uitgedolven zand wierpen zij op de lijn, zoodat er langzamerhand een borstwering ontstond, waarachter zij zich gemakkelijk konden verbergen.

Dora vuurde de anderen aan.

‘Vooruit jongens, pak aan! Jij Piet Drucker, gooi mij niet telkens het zand in mijn gezicht, ben je betoeterd, jongen? Ben je al moe, Miep? Ik nog niet, hoor. Haal op, jongens, de loopgraaf moet klaar zijn voor de vijand komt! Zeg Jan, maak jij met Frits en Wim Doremans een flinke berg, waar je een strandstoel op kunt zetten. Maar stevig, hoor!’

De kinderen werkten als polderjongens.

Na een half uur was de loopgraaf gereed. Een hooge wal van zand, stevig áángeplompt, was naar de zeezijde gekeerd. In de diepte daarachter stonden de kinderen.

Nu werden ze door Dora in twee partijen verdeeld. Jan Veenman met Frits, Miep en Nelly moesten in de loopgraaf zien te komen, Dora zou die verdedigen met Wim en Piet, geholpen door oom Jacob.

Oom vond het best en werd met vereende krachten in de loopgraaf neergelaten.

De aanvallers liepen een eindweegs zee in, Miep en Nelly uitten oorlogskreten en als een woeste Indianen-horde stortte de bende zich met onweerstaanbare kracht op de loopgraaf.

Ze besprongen de borstwering, maar werden door

[p. 50]

de krachtige armen der verdedigers verscheidene malen teruggeworpen. Jan Veenman, die een oranjevlag had, probeerde die telkens op den wal te planten, maar even zoovele malen greep Dora den stok en slingerde de vlag in zee.

Vooral oom Jacob had het zwaar te verantwoorden. Herhaaldelijk sprongen Frits en Nelly boven op zijn schouders en dan rolden ze alle drie in de loopgraaf. Oom wist ze er één voor één weer uit te knikkeren, maar een oogenblik later, één-twee-hoepla, daar sprongen ze weer boven op zijn rug.

Eindelijk, bij een laatsten, hardnekkigen stormaanval kon de verdediging het niet langer uithouden. Als een lawine stortten de aanvallers zich op de loopgraaf, de verdedigers werden er uit verjaagd en met een triomfantelijken kreet zette Jan de oranjevlag op de deerlijk gehavende borstwering.

Des middags waren ook de tantes naar het strand gekomen. Toen die een uurtje in een badstoel naar de spelende kinderen hadden gekeken, wilden ze gaarne eens het dorp in om de winkels te bekijken.

Tante Margo noodigde de kinderen uit, wafels te gaan eten en die uitnoodiging werd met een daverend hoera! begroet.

Dora had, toen oom wat op het strand heen en weer wandelde, zijn badstoel boven op den stevigen zandberg gezet, dien Jan des morgens met Frits en Wim Doremans had gemaakt.

Toen oom Jacob weer zijn stoel opzocht, vond hij dien op eene hoogte staan. Dat nam niet weg dat hij

[p. 51]

er bedaard in ging zitten, een pijp stopte en gezellig naar de zee keek.

Intusschen wandelden de tantes met de kinderen dorpwaarts. Tante Josine bewonderde Jan Veenman om zijn kennis van aardrijkskunde, want Jan vertelde aan de tantes en kinderen, dat Zandvoort in de middeleeuwen Sandefoerde heette en reeds in het jaar 1828 als badplaats was bekend.

‘Het is, zegt de meester,’ vertelde Jan, ‘de tweede badplaats van Nederland en nergens is het strand zoo breed als hier. Sommige inwoners van Zandvoort leggen zich toe op den teelt van duinaardappelen, anderen verhuren gemeubelde kamers en villa's of houden hotels en pensions.’

‘Jij bent 'n wandelend aardrijkskunde-boek van ten Have!’ riep Dora lachend.

Maar al die geleerdheid onthielden de kinderen en zelfs de tantes uitstekend en ze praatten over Zandvoort, tot ze den wafelsalon bereikt hadden.

Een uur later waren ze weer aan 't strand.

De vloed was intusschen komen opzetten en reeds hadden de rustige badgasten hun strandstoelen meters ver landwaarts moeten dragen.

En hooger en hooger rees de vloed.

Daar stond, reeds op tamelijk grooten afstand, een eenzame badstoel op een zandberg.

De berg stond op instorten, reeds held e de badstoel angstig over.

Dáár kreeg Dora den stoel in 't oog.

‘O hemel!’ riep ze. ‘Oom zal er toch niet in zitten?’

Reeds was de aandacht van een groot aantal

[p. 52]

wandelaars op den stoel gevestigd, men lachte en wachtte in spanning.

Meer en meer helde de stoel over, toen kwam een groote golf en.... plons!... ging de badstoel kopje onder. Daar kwamen er opeens een paar armen en beenen uit te voorschijn.... en na wat geploeter en gespartel kwam oom Jacob naar het strand waden. De kinderen vlogen hem door het water tegemoet.

Een daverend gelach weerklonk, oom lachte hartelijk mee. Hij was stilletjes in slaap gevallen.