Jolig strandleven

[p. 40]

Vijfde Hoofdstuk.
Een nattig uitstapje. - Kleine oorzaken, groote gevolgen.

Op een prachtigen, helderen Zondag in de maand Mei waren oom en tante van van Stoghem met de kinderen naar Zandvoort gegaan. Het was echt zomerweer en oom Jacob, die veel van de zee hield, tracteerde op het uitstapje.

Of de kinderen dat prettig vonden!

Vooral Dora had geen rust, eer zij de duinen zag.

Maar toen ze boven op den strandboulevard was, sprong ze als een jongen hoepla over 't hek en holde, holde naar zee.

Daar stak ze beide armen wijduit omhoog en riep zoo luid ze kon: hoeráá!

‘Zoo'n wilde meid toch,’ deed mevrouw van Stoghem hoofdschuddend. Maar haar man lachte.

‘Laat ze maar,’ zei hij, ‘dat doet haar goed!’

Toen gingen oom en tante, lekker gekoesterd door 't zonnetje, in het zand zitten.

[p. 41]

Jan ging met Dora, bij gebrek aan 'n zandschop, met de handen een vesting graven.

Maar dat spelletje duurde Dora te lang; ze trok schoentjes en kousen uit en plaste wat rond.

‘Kijk dáár eens,’ wees ze naar de zee, ‘wat een kolossaal stuk hout is daar aangespoeld. Ik ga het eens bekijken, wie weet staan er nummers op van een vergaan schip.’

En Dora plaste een meter of wat verder naar 't wrakhout. Er was niets bijzonders aan te zien en omdat er dus verder niets aan te beleven was, sprong ze voor de aardigheid boven op het groote blok.

Maar owee... plotseling kantelde het... en plons! daar lag Doortje in zee.

Ze gaf een gilletje van schrik, maar stond dadelijk weer overeind.

Dat kleine ongelukje was zoo snel gebeurd, dat de anderen het bijna niet bemerkt hadden.

Intusschen was Dora druipnat en daardoor werd zij wel wat koud.

‘Kind, kind,’ zei tante bezorgd, ‘wat moet ik nu met je beginnen? Je zult doodziek worden.’

[p. 42]

‘Laten we gauw het dorp met haar in loopen,’ stelde oom voor.

Ja, dat was wel het beste. En zoo haastten zij met hun vieren naar den boulevard terug.

Twee dames, die het gebeurde gezien hadden, voegden zich bij hen.

‘'t Meisje is dóór en dóórnat,’ zei de eene dame, die een zeer vriendelijk voorkomen had.

‘Mogen we u misschien van dienst zijn, mevrouw?’ sprak de andere, die wel haar zuster leek. ‘Ons huis is juist recht hier tegenover. Daar kunnen we uw dochtertje wel weer van droge kleederen voorzien.’

‘O, u is wel zeer vriendelijk,’ sprak tante Josine, ‘we nemen gaarne uw aanbod aan.’

Spoedig was het huis bereikt. Het was een ruime, vroolijke villa met een groote serre aan den zeekant. Op den zijmuur prijkte met zwarte letters:

Kinderpension
Vreugdestein.

Eenige oogenblikken later zat oom van Stoghem met Jan en een der dames in het gezellige salon, terwijl Dora door tante Josine en de andere dame geholpen werd aan droge kleeren.

Dat gelukte heel goed, want de dames hadden voldoende jurken, die zomers tijdens het pensionseizoen wel eens meer noodig waren.

Toen Dora weer geheel op dreef en in de kamer bij de anderen gekomen was, bleef men nog een oogenblikje gezellig napraten.

De dames vertelden iets van het pensionleven met de kinderen.

[p. 43]

‘Wij nemen alleen schoolgaande kinderen,’ sprak Mevrouw van Zanten (zoo was haar naam), ‘want we zijn niet ingericht op babies. Zoo tegen Juli openen wij ons pension en steeds stroomen onze jeugdige gasten toe. Sommigen vertrekken, anderen komen weer in de plaats en zoo is het hier heel den zomer vol.

‘Is het geen vermoeiend leven, mevrouw?’ vroeg Oom.

‘In het geheel niet. We hebben een tamelijk groot personeel. Wij houden alleen toezicht en gaan veel met de kinderen de duinen in.’

‘Ja,’ sprak haar zuster, ‘het is wel jammer, maar we kunnen het niet langer doen. Om dringende familieredenen zijn we genoodzaakt, Zandvoort te verlaten...’

‘Och kom,’ zei oom, ‘en het kinderpension dan?’

‘Dat zullen we wel moeten opheffen, mijnheer.’

‘Opheffen... hm... dat wil dus zeggen... dat het niet meer bestaan zal... hm... verloren gaat. Jammer... jammer...’

‘Ja, héél jammer,’ vond ook tante Josine.

‘Verschrikkelijk jammer,’ herhaalde Oom.

En toen keek Oom Jacob vragend tante Josine aan.

En tante keek Oom eens aan.

Oom telegrafeerde met de oogen: ‘Doèn?’

Tante telegrafeerde draadloos terug: ‘Doen!’

‘Hm,’ zei Oom tot de dames, ‘jammer van 't pension. Zou 't ook... ik bedoel... zoudt u... 't kinderpension aan òns willen... hm... overdoen?’

De dames van Zanten keken elkaar verbaasd aan.

[p. 44]

‘Wilt u... 't pension overnemen?’

‘Zeker, dames, kijkt u eens aan, mijn vrouw en ik doen dat enkel uit liefhebberij. We houden dolveel van kinderen. En zooiets lijkt ons juist. Wat zeg jij, vrouw?’

‘Zeker,’ zei tante, ‘ik voel er veel voor!’

‘Dan kunnen wij U mededeelen,’ was het antwoord der dames van Zanten, ‘dat wij gaarne aan U de zorgen voor het kinderpension zullen overdragen.’

‘Afgesproken,’ zei Oom. ‘Die zaak zullen we nader regelen. ‘En nu dames, hartelijk dank voor uwe attentie voor onze Dora, ik hoop spoedig met u nader te komen afhandelen.’

Allen namen hartelijk afscheid.

Een week later was de zaak beklonken. De dames van Zanten vertrokken naar hare familie.

Schilders, behangers, timmerlieden en meubelmakers werden aan het werk gezet, en toen de villa een verjongingskuur had ondergaan, trokken Oom en tante van Stoghem den vijftienden Juli met de kinderen erheen. Tante Margo kwam eveneens en toen ze er den eersten avond van uit de verte de zon zagen ondergaan, moesten ze erkennen, dat kleine oorzaken groote gevolgen kunnen hebben.