Jaap Snoek van Volendam

[p. 77]

Zevende Hoofdstuk.
Een vreemde droom, die op storm uitliep.

Jaap had een vreemden droom.

Hij zat op school en meester de Goede gaf rekenles.

Jaap moest bij het bord komen, om een som uit te rekenen, maar toen hij een stukje krijt wilde nemen, zag hij, dat hij een haring in de hand hield.

Omdat je met een haring niet schrijven kunt, legde Jaap de visch op de bank en nam een ander stuk krijt uit het bakje, waarmede hij de getallen op het bord ging schrijven.

Maar ziet, inplaats van een getal teekende hij een garnaal en dat was heelemaal zijn bedoeling niet. Het ging vanzelf. De meester werd boos en zei, dat Jaap met die grappen moest ophouden.

Toen Jaap omkeek, had de meester zelf het

[p. 78]

voorkomen van een haring en daarom schoot hij in een lach. Opeens begonnen alle jongens van de klas te lachen en Jaap zag, dat zij allemaal in visschen veranderd waren. Jaap wilde niet in een visschenklas zitten en Hep daarom de



deur uit.

Op straat ontmoette hij al dadelijk een verbazend groote krab, die op zijn spinnepooten deftig kwam aanwandelen en hem vroeg, wat hij op 't Visschendorp kwam uitvoeren. Die vraag vond Jaap verbazend vreemd en daar hij het toch wat al te gek vond, om zich door een krab, al was het dan ook nog zoo'n groote, de wet te laten voorschrijven, gaf hij het dier met zijn voet een duw en vervolgde zijn weg. Maar opeens begon de krab te schreeuwen: Houdt hem... houdt dien Volendammer!... hij wil ons allemaal vangen!... En uit alle huizen kwam visschen aangesprongen, ze huppelden recht op hun staarten en waren gewapend met riemen en bootshaken, die ze met hun vinnen hanteerden. Botjes, palingen, garnalen, krabben,

[p. 79]

spieringen, haringen vormden een groote volksmassa, die Jaap woedend achtervolgde.

De jongen rende als een dolle voort en kwam eindelijk op den dijk aan de haven.

Daar stond Neptunus, de God der zee, gewapend met zijn drietand en omgeven door een schaar van



zijn hovelingen. Neptunus was een eerbiedwaardige grijsaard met een langen, witten baard. Hij droeg een gouden kroon op zijn zilveren haren en zijn mantel was van fraai groen zeewier. De zeevorst hief zijn drietand omhoog en plots was de visschenmassa achter Jaap verdwenen. Toen wees Neptunus naar de haven, waar een pràcht van een botter lag, fonkelnieuw.

De kiel was goudbruin en de mast verguld.

[p. 80]

Prachtig licht-blauwe zeilen en touwen als zilveren koorden.

‘Jacobus Snoek!’ zei Neptunus met een stem, die de golven van de Zuiderzee in beweging bracht, ‘neem dezen nieuwen botter en vergaâr er u schatten mee!’

Daarop verdween koning Neptunus met zijn gevolg als in een mist en Jaap stapte verheugd naar het schip. Hij zeilde ermee de zee op en de schuit vloog als een vogel over het water.

Maar opeens begon het verschrikkelijk te stormen, Jaap werd van den eenen kant naar den anderen geslingerd en moest zich geweldig vasthouden, om niet overboord geslingerd te worden.

Hij wilde om hulp schreeuwen, maar hij kon niet. Het leek wel, of de keel hem dichtgesnoerd was. Weer kwam een hooge golf aanrollen, en opeens sloeg zijn prachtige botter omver, 't zeil op 't water.

Tegelijk hoorde hij een stem:

‘Schipper! Klaas! Kommen jullie!!’

Met een schrik werd hij wakker.

Wéér hoorde hij roepen, maar nu veel duidelijker:

‘Schipper! Klaas! Kommen jullie!!’

't Was Dirk, die de wacht hield.

Een woest joelen en gieren en fluiten van den wind hoorde hij boven, de botter stampte en slingerde op de golven.

In den kalmen nacht was een plotselinge storm uit het Zuid-Westen komen opzetten.

De schipper en Klaas haastten zich aan dek.

[p. 81]

In 't eerst, toen de schipper met Klaas en Jaap naar kooi was gegaan en Dirk op 't dek de wacht hield, was 't nog kalm weer en bijna windstil.

Maar er is niets veranderlijker dan de mensch en het weer. Dirk had in Zuidwestelijke richting geleidelijk de sterretjes zien verduisteren door zwarte koppen. 't Ging langzaam, maar zeker, en zachtjesaan was de wind opgestoken.

De jongen meende, dat het wel zou losloopen met een buitje, maar de wind wakkerde meer en meer aan en de zee begon een beetje raar te doen.

Een flinke plasregen deed Dirk z'n oliepak aantrekken, maar hij bleef aan dek, om ingeval er een andere schuit in de buurt kwam, een stoot op den hoorn te geven als waarschuwing.

Het eerste uur gebeurde er niets bijzonders, de botter schommelde en slingerde een beetje, maar dat was althans voor Dirk niet de moeite waard.

Intusschen kwamen de zware, zwarte wolkgevaarten meer en meer nader, ze verduisterden den geheelen sterrenhemel en nu was in een oogenblik de botter in een volslagen donker gehuld en barstte de storm in volle kracht los.

Hoewel een storm op de Zuiderzee lang zoo ernstig en gevaarlijk niet is als een op de Noordzee, kan het daar toch geweldig spoken en wordt van den schipper al zijn zeemanschap vereischt, om zijn botter de goede richting te doen behouden. Toen Tijmen Snoek aan dek kwam, na haastig zijn oliepak te hebben aange schoten, had hij in één oogenblik den toestand overzien.

[p. 82]

‘We doen eerst 't anker lichten, Klaas!’ riep hij, ‘anders raken we 't kwijt.’

De storm nam meer en meer toe, joelend gierde de wind door de touwen, de zee kookte en bruiste. De botter, nu van het ankertouw bevrijd, en nog zonder zeil, duikelde van links naar rechts. De golven bulderden en beukten de kiel van de schuit.

‘Een klein zeiltje moeten we hebben om koers te houën!’ schreeuwde Snoek, wiens stem nauwelijks in 't geloei der elementen te hooren was.

Nauwelijks halverwege was 't zeil geheschen of de storm sloeg het bol en joeg de botter door den zwarten nacht. Het was pikdonker, een zware slagregen daalde neer en alsof die alles nog niet voldoende nat maakte, vlogen er herhaaldelijk stortzeeën over de schuit, die alles, wat niet vastgesjord was, wegspoelden.

Jaap wilde ook naar buiten komen, om den storm te zien.

‘Binnen blijven!’ riep zijn vader hem toe.

In 't logies, waar Jaap in 't donker zat, rolde alles door elkaar. De kommen, de koffiekan, de verkoolde talhouten uit de schouw, een lantaarn, bij elken stoot van de schuit vlogen ze over den vloer van links naar rechts en omgekeerd. Dan klonk weer 't geluid van brekend aardewerk, gevolgd door 't gehuil en gebrul van de woedende elementen.

De visschers waren op hun post.

Tijmen Snoek hield met Dirk het roer.

Klaas lag bij de kattekop op den uitkijk.

[p. 83]

Onder den hevigen winddruk lag de botter schuin



op de golven, dwars met den kop in de hevige deining.

‘Waar zitten we ergens, schipper?’ schreeuwde

[p. 84]

Dirk, hoewel hij geen meter van Snoek verwijderd was.

‘We gaan nou vierkant op de Lemmer an, maar we zullen straks door den wind gaan en terug laveeren.’

Toen de orkaan wat bedaarde, nam Snoek de gelegenheid waar, z'n botter ‘door den wind’ te draaien en hoewel 't nog aardig stormde, met den wind schuin in 't zeil naar Volendam terug te keeren.

Spoedig waren ze nu buiten 't veld van den storm gekomen en doemden de vuurtorens en kustlichten van Noord-Holland als fijne lichtpuntjes aan den horizon op.

Jaap had z'n eersten storm op zee meegemaakt, maar zooals vader lachend zei, als-ie zeeman worden wou en de wereld zien, zou-die van z'n leven nog wel eens àndere zeestormen meemaken.

Tegen den morgen liep de botter de haven van Volendam weer binnen.