Hoe Fred aviateur werd

[p. 182]

Veertiende hoofdstuk.
Van auto's tot vliegmachines.

Zes weken later was Henri de Wilde als genezen uit het ziekenhuis ontslagen en de gast van de familie Bakker aan de Tuinlaan. De heer en mevrouw Bakker, die ten zeerste sympathiseerden met den jongen man, maakte een heele drukte over den gast, dien zij lachend Lindbergh noemden.

‘Het is natuurlijk wel jammer,’ sprak de heer Bakker, ‘dat er zooveel slachtoffers moeten vallen, alvorens de vliegkunst op een peil van absolute veiligheid is gebracht, maar ik ben er zeker van, dat binnen tien jaren een reis per aeroplane veiliger zal zijn dan per spoortrein. Mijn zoon Fred volgt met belangstelling de ontwikkeling van het vervoerwezen. Hij is nu automobielhandelaar en ik heb goede verwachtingen van hem.’

‘Daar twijfel ik geen oogenblik aan,’ zei Henri de Wilde met overtuiging, ‘en ik ben hem zeer dankbaar, dat hij zoo goed voor mij gezorgd heeft en ook voor mijn vliegmachine, hoewel dat het minste is. Ik heb genoeg van de vliegerij. Van nu af aan blijf ik op den grond. Ik had mijn diploma nog maar een korten tijd, ziet u.

[p. 183]

Ik had de vliegerij opgenomen omdat een paar vrienden van mij connectie's hebben met een vliegterrein, ergens op Katendrecht. Ik had mij ertoe laten overhalen, maar was er nooit erg enthousiast over. Van het een kwam het ander en toen ik mijn diploma had gekregen, dacht ik dat het nu ook wel tijd was om wat toeren te doen. Welnu, dien middag besloot ik op te gaan en eens wat buitenmodel zwenkingen en zoo mogelijk een looping-the-loop te maken. Ik heb zooveel geloept, dat ik ten slotte naar beneden ben geloept. Wat er eigenlijk gebeurd is, weet ik niet. Ik kan er mij weinig van herinneren.’

‘Dat is eenvoudig te verklaren,’ zei Fred. ‘Gedurende uw vlucht is er een lek gesprongen in uw benzine-tank en na verloop van eenigen tijd hadt u niets meer. Geen wonder dus, dat uw motor begon te sputteren en tenslotte niet meer werkte.’

‘Maar is dat nu een reden om de heele vliegerij er aan te geven?’ vroeg Fred's vader.

‘Ja, dat zal ik u vertellen,’ zei De Wilde. ‘Mijn vader wenschte altijd, dat ik bij hem in de zaak zou komen. Ik had daar nooit zin in, maar ik geloof, dat deze gebeurtenis mij van meening heeft doen veranderen. Vader is bankdirecteur, weet u, van de Nationale Koopmansbank in den Haag.’

‘En wat gaat ge nu met de vliegmachine beginnen?’ vroeg Bram, die met belangstelling naar het gesprek geluisterd had.

‘O, dat ding is nu niet veel meer waard, denk ik,’ zei De Wilde. ‘Na dat ongeluk zal het wel aan stukken en brokken zijn.’

‘Dat hebt ge mis,’ zei Fred lachend. ‘Er is

[p. 184]

natuurlijk heel wat aan te repareeren, maar, dank zij het feit, dat de weide zacht en modderig was, is het toestel niet geheel vernield. Ik zou er wel liefhebberij in hebben, ze op te knappen en er mee te experimenteeren.’

‘Mij best,’ zei Henri, ‘mijnentwege moogt ge het ding houden en er mee doen, wat ge verkiest.’

‘Wat?’ riep Fred verbaasd uit, ‘meent ge, dat ik de vliegmachine mag hebben, zonder er u iets voor te betalen?’

‘O, de kosten zijn gedekt door assurantie, maakt u zich daar maar niet bezorgd over. Maar verder ga ik mij liever aan de zaak van Vader wijden. De oude heer zal verbazend in zijn schik zijn, als hij het nieuws hoort.’

‘Uw ouders hebben u natuurlijk bezocht in het ziekenhuis?’

‘Ja zeker, verscheidene malen. Ik ga nu spoedig naar huis, want moeder is erg verlangend om mij weer bij haar te hebben.’

‘Dat kan ik me voorstellen,’ zei mijnheer Bakker. ‘Zeg Fred, wat zou je ervan denken, als we eens een hangar bouwden, waar je de vliegmachine kon repareeren? Ik heb zin om een nieuwe vennootschap op te richten. Aeroplane-fabriek van Bakker en Zoon. Als Bram er zin in heeft, maken we het Bakker en Staal. Wat denk je daarvan?’

Eerst keek Fred zijn vader aan, alsof deze hem voor het lapje hield, maar toen hij zag, dat het hem ernst was, vloog hij van zijn stoel en drukte zijn vader krachtig beide handen.

‘O vader, dat zou prachtig zijn, fameus! Maar wat zal moeder er wel van zeggen?’

[p. 185]

Mijnheer Bakker krabde zich eens achter het oor en zei: ‘Dat zullen we moeten afwachten.’

‘Mag ik ook in de vennootschap komen?’ vroeg Bram. ‘Ik weet ook zoo'n beetje van motoren, ziet u.’

‘Dat zal waar zijn,’ zei Fred hartelijk, ‘zonder jou zou de zaak niet compleet zijn.

O, meneer de Wilde!’ riep Fred verheugd uit, ‘dank u vriendelijk voor uw goedheid. Bram, sapperloot, we hebben een eigen vliegmachine!’

‘O, het is me werkelijk een plezier en ik kom er gemakkelijk af,’ beweerde de Wilde.

De plannen werden nu verder in onderdeelen besproken en ten slotte werd vastgesteld, dat mijnheer Bakker het benoodigde geld zou leenen, en een stuk land koopen in den omtrek om er een hangar op te laten bouwen. Mevrouw Bakker had verschrikkelijk veel bezwaren in den beginne, maar ten slotte liet ze zich door vader en de geestdriftige jongelui bepraten. Met een zucht berustte zij ten slotte in het onvermijdelijke. Die moderne kinderen van den tegenwoordigen tijd toch! Och, och, wat kwam er nog van de wereld terecht?

Rotterdam was in de laatste jaren zoo enorm uitgebreid, dat het de omringende plaatsen Delfshaven, Schiedam, Charlois en Katendrecht had opgeslokt. En nog steeds kwam er geen einde aan. Fred's vader had dan ook geen kans een stuk land machtig te worden in de onmiddellijke nabijheid van de stad, maar had ten slotte een terrein gevonden nabij Oostvoorne, dat bijzonder goed geschikt was voor vliegterrein. De Noordzee was niet ver verwijderd, zoodat er

[p. 186]

ook met watervliegtuigen geëxperimenteerd kon worden.

Het bouwen van een hangar en werkplaats nam drie maanden in beslag en aan het einde daarvan werden de gereedschappen en verdere werktuigen naar Oostvoorne verhuisd en ook de onderdeelen van de verongelukte vliegmachine.

Op ongeveer tien minuten afstand van de stoomtram was het terrein gelegen, afgezet met een hoog, ijzeren hek. Boven den ingang prijkte een bord, waarop te lezen stond:

VLIEGTERREIN BAKKER & STAAL.
VERBODEN TOEGANG.

En nu begon er een tijd van hard werken. Fred en Bram gingen ook driemalen per week vlieglessen nemen en kregen dan, behalve onderricht in het vliegen, ook les in het samenstellen van machines en de techniek van de vliegkunst. Weken en weken gingen voorbij, zonder dat ze den grond verlieten. Twee maanden gingen heen met het bestudeeren van het grondwerk en toen werden ze door hun instructeurs mee omhoog genomen. De volgende maal mochten zij de sturen in den cockpit hanteeren, terwijl de instructeur in den tweeden cockpit een oogje in het zeil hield. Nadat zij den heelen cursus succesvol hadden doorloopen, mochten zij een solo-vlucht maken. Een week langer voor examen doen en proefvluchten maken, en de jongens kregen hun diploma. Intusschen hadden zij de onderdeelen van de verongelukte machine uitgepakt en waren die gaan repareeren.

[p. 187]

Op zekeren dag was de machine gereed voor een proefvlucht.

‘Nou, wie van ons gaat het eerst ermee op?’ vroeg Fred lachend.

‘Laten we er om loten,’ zei Bram.

Ze waren allebei even begeerig om de eerste te zijn, maar Fred was de gelukkige.

Hij nam plaats in den stuurstoel, terwijl Bram den schroef in beweging bracht.

De heer en mevrouw Bakker waren ter eere van den eersten vlucht overgekomen en stonden in ietwat zenuwachtige spanning het resultaat af te wachten.

De motor snorde, de schroef vloog in het rond en deed het stof naar achteren opwaaien, en daar gleed de machine over den effen baan, steeds in snelheid toenemend en dan opeens zich verheffend.

Fred cirkelde een paar malen boven het terrein en zette toen koers naar de stad. De plane werd al kleiner en kleiner en was ten slotte niet meer dan een stip. Maar de tocht duurde niet lang. In een kwartier was Fred alweer terug en daalde met een meesterlijke vol-plane weer tot

[p. 188]

vóór den ingang van den hangar neer.

De anderen snelden verheugd op hem toe.

‘Jongen,’ zei zijn vader lachend, terwijl de tranen van blijdschap en trots hem over de wangen liepen, ‘dat was een prachtige vlucht, die je daar maakte. Ze vliegt als een meeuw, zoo kalm en statig!’

Bram stond te dansen van pret en ongeduld. Nauwelijks was Fred uit den cockpit gesprongen, of hij was er alweer in.

Natuurlijk was Fred in de wolken van vreugd. De proef was geslaagd en van nu aan zouden ze zich ten volle wijden aan de verbetering van het moderne vliegtuig. Ze zouden een passagiersdienst openen naar alle landen ter wereld!