Frits van Duuren

[p. 125]

XIV.
Stads-avonturen.

‘Frits, Frits,’ zei Mevrouw van Duuren tot haar jongsten zoon, ‘waar moet dat toch met jou heen? Ik maak mij er werkelijk ongerust over, jongen.’

Frits keek met treurige, teleurgestelde oogen naar een hoop scherven op den grond van de huiskamer.

‘Hoe kan je nu toch zoo ondeugend zijn?’ vroeg moeder.

‘Och moeder,’ zei Frits, en hij keek haar met zijn groote, zwarte oogen eerlijk aan, ‘het is de schuld van den meester.’

‘De schuld van - den meester?’

‘Ja, moeder.’

‘Daar begrijp ik niets van!’

‘Ja, de meester heeft ons dat geleerd!’

‘Ben je niet wijs, Frits? Heeft de meester jullie geleerd, om het blad van de tafel te trekken en zoodoende het heele theeservies aan gruis te gooien?’

‘Neen moeder, dat niet. Maar vanmorgen bij de natuurkunde-les zei meester, dat de dingen altijd op hun plaats willen blijven. Hij zei, dat is de wet van de traagheid. En toen nam meester een glas en legde daar een briefkaart op. Boven op de briefkaart legde hij een cent en toen schoot hij met vinger en duim de kaart weg. Heusch moeder, en toen viel de cent in het glas.’

‘Ja, dat kunstje ken ik ook. Maar toèn?’

‘Nou moeder, en toen dacht ik: als ik nou heel vlug het tafelkleed onder het theeservies vandaan trek, dan blijft het theeblad ook wel staan, want dat is de wet van de traagheid.’

‘Ik zou eerder zeggen, dat het de wet van de dom-

[p. 126]

heid was,’ zei moeder. ‘Doe mij een plezier en ga je nu ergens anders wat vermaken, dan zal ik dien rommel laten opruimen. Je bezorgt me bepaald hoofdpijn, kind.’

Als je het eene breekt, dan breek je gauw het tweede ook, zeggen sommige huisvrouwen en dat bleek ook aan Frits.

Voor hij wegging, wilde hij nog even zijn brandglas meenemen, dat hij, naar hij meende, in de huiskamerkast had gelegd. Het was er ook inderdaad. Het lag achter vaders groote bierglas, en toen hij dat op zij schoof, viel het van de plank en met een slag op den grond.

Het was in vier groote stukken gebroken.

Haastig stak Frits die stukken in zijn zak en maakte dat hij wegkwam.

Veiligheidshalve wilde hij echter eerst zijn vader met het gebeurde in kennis stellen en liep daarom even het kantoor binnen.

‘Vader.’

‘Wel Frits, wat is er?’

‘Als u jarig bent, vader, zal ik u een mooi bierglas geven.’

‘Maar ik heb toch al een bierglas?’

‘Jawel, maar dat heb ik daareven gebroken.’

Vader bedwong den glimlach, die hem om den mond kwam.

‘Wel jou rakker, heb jij mijn bierglas gebroken?’

‘Ja pa, maar niet expres. Het viel op den grond.’

‘O, viel het op den grond. Ik dacht dat het tegen het plafond viel. Nu zal je spaarpot er aan moeten gelooven. Ik zal blij zijn, Frits, als je groot bent. Tenminste als je dan ook maar wat verstandiger geworden zult zijn. En snij nu asjeblieft uit, want we hebben het erg druk.’

Frits verliet het kantoor.

[p. 127]

Buiten gekomen gooide hij de stukken van het bierglas in het water. En daarop ging hij zich in de buurt wat vermaken.

Hij liep langs de Oosterkade, waar vele tuinhekken zijn, en zag Willy, die daar woonde, aan z'n tafel zitten.

Toen haalde hij z'n brandfluit uit den zak en gaf er een stoot op. Willy keek naar buiten.

‘Hallo!’ deed-ie met z'n hand.

‘Ga je mee?’ telegrafeerde Frits draadloos.

‘Waarheen?’ was de Marconische wedervraag.

Frits wees naar de havens.

‘Zijn ze beneden in de achterkamer?’ seinde Willy met gebaren. Frits keek in de tuinkamer. Geen mensch te zien.

En dat telegrafeerde hij naar boven.

Er was een steile, ijzeren brandladder langs de achterzijde van het huis aangebracht, van het dak tot den grond. En die brandladder liep langs het raam van Willy's kamer. Willy greep z'n pet, schoof het raam hooger en seinde naar Frits:

‘Fluit als je iemand in de kamer ziet.’

Daarop klom hij uit het raam en langzaam den brandladder af. Toen met een vaartje den tuin door en 't hek uit.

‘Kom mee, zeg.’

Rrrrt... vlogen ze langs de tuinen. Bij de Leeuwenbrug hielden ze pas hun vaart in.

‘Zeg, mocht je niet uit?’ vroeg Frits.

‘Ben je besausnegerd, Ik moest eerst m'n sommen maken, maar ik was al haast klaar.’

‘Hoeveel had je er dan al?’

‘Twee.’

‘O, dan ben je er gauw. Gaan we Hans halen?’

‘Neen, die ligt in bed,’ zei Willy.

‘Ligt-ie in bed. Waarom?’

[p. 128]

‘Hij heeft zijn been gebroken. Hij deed met zijn broertje, wie 't hardste van de trap naar beneden kon loopen, en toen heeft hij 't gewonnen.’

‘Wat 'n domoor, is-t-ie zes weken mooi mee,’ zei Frits. ‘Nou, dan gaan we samen, hè?’

‘Ol rijt kokkie; zeg, wat is dat voor een vlag?’

‘Welke vlag bedoel je?’

‘Die daar, nee... dáár. Zie je daar dien dronken kerel in de Maas zwemmen?’

‘Nee.’

‘Ik ook niet, maar zie je daar die witte stoomboot. Nou, en wat is dat voor een vlag op die witte boot?’

‘D'r staat geen vlag op die stoomboot.’

‘Nou, dan is het immers heelemaal géén vlag?’

‘Zeg, wat ben jij lollig vandaag,’ zei Frits.

‘Ja, dat zei mijn broer vanmiddag ook, toen ik zijn fietsbanden had laten leegloopen.’

‘Flauwe streek., zeg. Daar is niets aan te durven. En wat heb je daar nu aan?’

‘Pfff... maak maar niet zoo'n drukte. Jij bent ook zoo'n lieverdje niet.’

‘Nou ja, maar stuur jij nou bijvoorbeeld dien agent eens dien winkel in.’

‘Ga weg, dat doet-ie immers toch niet?’

‘Als ik het doe, dan wèl!’ zei Frits.

‘Dat zou ik eerst moeten zien,’ oordeelde Willy.

‘Nou, dan zál je 't zien. Let op.’

Frits ging met den rug voor de winkeldeur staan, trok die even open en weer dicht en ging naar den diender.

‘Agent,’ zei Frits beleefd en hij wees op den sigarenwinkel, ‘mijn vader vraagt, of u even bij hem wilt komen.’

‘Zeker, beste jongen,’ zei de agent en stapte meteen den winkel in.

[p. 129]

Frits en Willy gluurden door de ruit naar binnen.

‘Goeienmiddag,’ zei de winkelier.

‘Goeienmiddag,’ zei de agent.

‘En wat belieft u?’

‘Wat ik belief?’ vroeg de agent. ‘Ik kom juist vragen wat u belieft.’

‘Wat ik belief?’ was de wedervraag. ‘Wel, nou nog mooier.’

[p. 130]

‘En u laat mij toch roepen?’

‘Laat ik jou roepen, agent? Door wien?’

‘Wel, door uw zoontje.’

‘Mijn zoontje! Nooit van gehoord. Heb ik een zoontje? Man, je bent verkeerd, ik heb nooit iets in mijn bezit gehad, wat je een zoontje noemt.’

‘Wat deksel, dan is het een jongensstreek!’

De agent liep kwaad den winkel uit en kon nog net zien, hoe Willy en Frits beenen maakten.

De jongens liepen nu de Maasbrug over, vervolgens door de van der Takstraat, en over de Koningsbrug kwamen ze bij de Hull-booten.

‘Willen we er eens op gaan?’ stelde Frits voor.

‘Ja, vooruit dan maar.’

Ze gingen over de loopplank naar het schip. Niemand hield hen tegen. Vrijmoedig liepen ze over het schip en de daar werkende havenarbeiders dachten, dat het zoontjes of neefjes van den kapitein waren. Ze scharrelden overal rond, liepen zelfs de hutten van de stuurlieden binnen en bekeken alles op hun gemak.

‘Nu hier nog,’ zei Willy en deed de deur van de kajuit open. Toen ze allebei binnen waren, zagen ze iemand aan een tafeltje zitten.

Het was de kapitein van de Hull-boot.

‘Good bye!’ sprak hij. ‘What 's the matter?’

De jongens stonden pàf - verstonden er niets van.

De kapitein lachte en de jongens zagen een prettig gezicht voor zich met mooie, witte tanden.

Dat vroolijke lachende gezicht gaf den jongens moed.

‘Ik... ik... we kwamen maar 's kijken,’ zei Frits.

‘Ja, alleen maar kijken,’ bevestigde Willy.

‘O yes, you kom kaike, very aardig! How's your

[p. 131]

name... how do you heet?’

‘'t Is hier heelemaal niet heet,’ vond Frits.

De kapitein was een goedlachs man, hij schaterde.

‘Oh no, I mean your naam, yes?’

‘O, ik heet Frits van Duuren, meneer.’

‘Fred fan During, yes, and you?’

‘Willy Pluck, meneer.’

‘Willy Pluk, quite English name! Wie heb you gebracht op the boat?’

‘Geen mensch, mijnheer. Wij zijn er maar op gegaan.’

‘Oh yes, you ben op kekaan yourself. Hahaha... very brutaal, yes. But I like that.’

De goedhartige kapitein, die veel van jongens hield, had schik in het geval en schonk zijn ongenoode gasten ieder een glas heerlijke limonade in.

‘That 's for you. Very lekker, yes.’

Frits en Willy hadden het bèst naar hun zin.

Wat een leuke kapitein!

Toen liet de zeeman hun een boek vol prachtige platen zien uit verre landen. En de verhalen, die de kapitein daarbij deed, waren, alleraardigst.

Het eene verhaal volgde na het andere. Ze kregen nog een glas limonade en bedankten daarop den kapitein hartelijk voor alles.

‘Yes, yes,’ lachte de kapitein, ‘when you ben groot, you must ook kaan to the zee, yes! Good bye, my boys!’

Voldaan over den middag stapten de vrienden huiswaarts.