Frits van Duuren

[p. 76]

IX.
Een middag in de Rotterdamsche Diergaarde.

Toen Frits acht jaar telde, was hij al bijzonder vlug en handig voor zijn leeftijd. Hij begon al mee te praten over voetbalclubs en zwemwedstrijden, over wielrennen en hardloopen.

Zijn zuster Bep, die eens een diabolo voor hem meebracht, had daar ook al bitter weinig succès mede.

Frits gooide met het touw de diabolo op een zeer druk trottoir en liep toen door, omdat hij bang was, het ding op zijn hoofd te krijgen. De diabolo suisde een kolossaal eind omhoog en kwam toen, net als de aviateurs zeggen, vol-piqué naar beneden, precies in een mandje met eieren van een boer, die juist passeerde.

Er waren een paar eieren kapot, want de dooiers spatten een heel eind in het rond, maar de diabolo bleef er tusschen liggen. Frits was het ding meteen kwijt, maar hij hoopte, dat de diabolo een kleine vergoeding zou wezen voor de schade, die de boer leed.

Hij interesseerde zich trouwens veel meer voor de edele voetbalsport en maakte van elke gelegenheid gebruik, zich in die schoone lichaamsbeweging verder te bekwamen.

Langzamerhand ook was hij vertrouwd geraakt met de groote stadsdrukte. Hij ging al reeds lang alleen naar school en mocht nu zelfs, onder voorwaarde van héél voorzichtig te zullen zijn, met een paar vriendjes des Woensdags- en Zaterdagsmiddags wandelen en spelen.

[p. 77]

Gingen ze niet naar een of ander voetbalveld, dan was de Rotterdamsche Diergaarde een verzamelplaats van schooljongens, waar je de grootste pret kon beleven.

Zooals bekend is, hield Frits veel van dieren. Zijn



Hector, nu reeds jaren zijn kameraad, kon dat getuigen.

En daarom was de Diergaarde voor hem een groote aantrekkelijkheid. Hij ging er meest heen met zijn schoolkameraden Willy Pluck en Hans Woesting.

Op een Zaterdagmiddag - 't was Meimaand en mooi weer, schoon wat winderig - trok Frits er met Hans en Willy heen. Laat de aandachtige lezer er van verzekerd zijn, dat deze vrienden van Frits

[p. 78]

ook een paar vroolijke Fransjes waren, twee Rotterdamsche jongens, die hun handen wisten te gebruiken en in het geheel niet op hun mondje waren gevallen.

Frits zei tot deze brave heeren, dat hij erg benieuwd was, of de portier van de Diergaarde hen voor vreemde jongens zou aanzien, wanneer zij het hek passeerden..

De portiers namelijk kennen de gezichten van de leden op een prik.

Maar Frits wou er toch eens de proef mee nemen.

De drie snuiters staken de hoofden bijeen en hielden krijgsraad.

Het resultaat daarvan was, dat Frits met de pet achterste voren, de handen in de zakken en een paar scheele oogen, alsof hij in geen week iets gegeten had, het hek doorging. De portier, die wel een zekeren Frits van Duuren kende, maar het voorhistorisch creatuur, dat nu binnen kwam stappen, nog nooit gezien had, stoomde naar hem toe en zei:

‘Wie ben jij?’

Frits haalde de handen uit de zakken, zette eerst zijn pet en toen zijn oogen recht en antwoordde:

‘Frits van Duuren, portier.’

De man schoot in een lach en zei: ‘Maak dat je weg komt, deugniet.’

Nu kwamen Hans en Willy aanstappen.

Zij hadden hun petten geruild, zoodat Hans een veel te klein en Willy een veel te groot hoofddeksel had. Willy liep met de voeten naar buiten gekeerd en Hans trok een scheeven nek en zette zijn rug op.

Die exemplaren had de portier ook nog nooit gezien en omdat hij 't zaakje niet al te best vertrouwde, vroeg hij ook hun namen.

Hans en Willy namen hun oorspronkelijke gedaan-

[p. 79]

te weer aan en maakten zich bekend.

De portier werd een beetje boos.

‘Zeg, als jullie denken, dat ik mij voor den gek laat houden, dan heb je het mis, hoor. Als je dat nog eens probeert, kom je nooit meer in de Diergaarde.’

Intusschen was Frits door deze proefneming tot het besef gekomen, dat men heel gemakkelijk zijn



voorkomen kan veranderen, en ook dat iemand, die lid van de Diergaarde is, geen ander gezicht moet zetten als hij er binnen gaat.

Na deze wijsgeerige overpeinzing begaf het drietal zich naar den Apenkooi, steeds het eerste doel van het bezoek aan den tuin.

Het Apenhuis was zoodanig gebouwd, dat de apen zich zoowel binnen- als buitenshuis konden bewegen.

Buiten waren dan hooge kooien, waarin stevig bevestigde boomtakken den dieren gelegenheid boden tot klimmen en klauteren.

Er stond juist een heele familie met jongens en meisjes bij een der kooien, waar zich tamelijk groote apen in bevonden.

[p. 80]

‘Pas op,’ zei de vader tot de kinderen, ‘kom er niet te dicht bij, want die eene aap pakt je pet van je hoofd, als hij er kans toe ziet.’

Het woord was nog ternauwernood gesproken of een windstoot rukte aan de pet van Frits. Om afwaaien te voorkomen greep hij snel naar zijn hoofddeksel maar gaf daarbij een duw tegen het hoofd van Hans, zoodat die dicht bij de tralies kwam. Snel als de wind stak de aap zijn poot uit en greep Hans de pet van 't hoofd.

‘Dat is gemeen!’ riep Hans tot Willy die er vlak bij stond en hij rukte uit wraak hem de pet van zijn knikker en wierp die den aap toe.

De aap was zeer dankbaar voor deze welwillende bijdrage en begon aandachtig beide petten te ontleden.

Intusschen rolden Hans en Willy vechtende over het grint, terwijl Frits met toenemende belangstelling den uitslag van dezen onverwachten, maar niet minder bezienswaardigen worstelwedstrijd tegemoet zag.

Toen beide vechtersbazen elkander in voldoende mate hadden gestompt en geslagen, stonden zij op en sloegen hun kleeren af.

Toen zei Frits: ‘Waarom vochten jullie eigenlijk?’

‘Wel!’ hijgde Hans, ‘hij haalt den flauwen streek uit om mijn hoofd naar het hek te drukken en zoo pakte de aap mijn pet.’

‘Dat is niet waar!’ riep Willy. ‘Maar jij hebt mijn pet in 't hok gegooid.’.

‘Hoor eens,’ zei Frits tot Hans, ‘je hebt het mis. Ik heb duidelijk gezien dat Willy het niet deed.’

‘O, had dat eerder gezegd,’ zei Hans.

‘Ja, dat wilde ik ook doen, maar ik kon niet aan 't woord komen, omdat jij Willy lag te bewerken met je vuisten.’

[p. 81]

‘En met dat al zijn we onze petten kwijt,’ klaagde Willy.

‘Nou, da's minder,’ vond Hans, ‘de mijne was heel oud en de jouwe was ook niet veel zaaks.’

Ze wierpen nog een weemoedigen blik op hunne totaal vernielde hoofddeksels en de aap leek wel te knipoogen tegen hen, alsof hij zeggen wilde: ‘Saluut en bedankt, ik houd me gerecommandeerd.’

Frits was zeer tevreden met de uitkomst van het geval. En ernstig nam hij zich voor, steeds voorzichtig te zijn en nimmer te dicht met zijn hoofd bij de tralies te komen.

In vrede en vriendschap zetten de drie kameraden hun wandeling door den dierentuin voort en kwamen na eenigen tijd bij het olifantenhuis.

Twee kolossale Afrikaansche olifanten plomp-stapten daar rond, bewaakt door hun oppasser.

Kinderen wierpen de reusachtige dieren koekjes en kaakjes toe en het was aardig te zien, met welk een nauwkeurigheid die enorme beesten de kleine snoeperijtjes van den grond wisten te rapen.

Zelfs wisten ze een cent te grijpen, die ze dan in een bak wierpen. Telkens, als er een cent in den bak kwam, trokken de olifanten aan een bel.

Nu was er een mijnheer, die de olifanten eens plagen wou, niettegenstaande dat streng verboden was en de oppasser er dan ook ernstig tegen waakte.

Die mijnheer droeg een hoogen hoed, waar hij erg grootsch op scheen te zijn, want de jongens hadden al een paar malen gezien, hoe hij een zakspiegeltje te voorschijn haalde en zich dan telkens even bekeek en zijn hoogen hoed recht zette.

Nu had die heer toevallig zijn sigaar opgerookt, en omdat de kinderen allerlei snoepgoed in den slurf van de olifanten stopten, wou hij ook eens aardig

[p. 82]

wezen en duwde het laatste eindje van de brandende sigaar erin.

De olifant blies het er dadelijk uit, hief zijn slurf omhoog en gaf den dierenplaag zulk een geweldigen slag op zijn hoogen hoed, dat die als een valscherm tot aan de schouders over zijn hoofd gleed.

Zoo stevig zat de hoed, dat de man dien er met beide handen niet kon afkrijgen.

Frits, Hans en Willy rolden van het lachen haast omver, ook de oppasser schaterde het uit en alle omstanders lachten dapper mee.

Het was dan ook een buitengewoon komisch gezicht!

Een man zonder hoofd met een hoogen hoed!

Niemand stak een hand uit, om den dierenplaag van zijn hoofddeksel te bevrijden en zelf was de man er niet toe in staat.

‘Ja mijnheer,’ riep de oppasser hem toe, ‘dat komt ervan, als men de olifanten plaagt. U moogt nog heel blij zijn, dat ik U niet bekeur. Ik moet er zoo om lachen, dat ik u niet eens wil beboeten. Hahahaha!’

Het heertje stampvoette van kwaadheid en men hoorde hem onder den hoed mopperen en razen.

‘Trek dien hoed van mijn kop... ik... ik... stik!’

‘We zullen hem helpen, jongens,’ zei Frits. ‘Kom mijnheer, als u even bukken wilt, zullen we den hoed van uw hoofd halen.’

Dankbaar voor die welwillend aangeboden medewerking bukte het heertje en nu begonnen Frits en Hans aan den rand van den hoed te rukken.

Na tien seconden hadden zij den rand in hunne handen, maar de rest van den hoed zat nog onveranderd op 's mans arm hoofd.

Met vereende krachten gingen zij nu dat gedeelte

[p. 83]

bewerken; het heertje zelf rukte en trok dapper mee, en opeens schoot de hoed los, zoodat mijnheer met een vaart achteruit vloog en op zijn rug in het zand terecht kwam.

Opnieuw gejuich van de talrijke omstanders, wier



aantal op dat drukke middaguur zeer was toegenomen.

Mijnheer de dierenplager maakte gauw dat hij weg kwam, terwijl Frits, Hans en Willy de treurige overblijfselen van den modernen hoogen hoed aan ieder ter bezichtiging boden.

Er waren dien middag drie hoofddeksels gesneuveld, wat niet wegnam, dat er pret genoeg door beleefd was, en nietwaar, de hoeden- en pettenwinkelier moet ook leven!