Frits van Duuren

II.
Vier Jaar.

Toen Frits zijn vierden verjaardag bereikt had, kreeg hij, behalve een groote verzameling speelgoed ook nog twee geschenken, waarmee hij bijzonder in zijn schik was. Het eene was een alleraardigste hond, een mooie, grijze, Weener dog, jong en speelsch. Hij werd Hector genoemd en Frits was dolblij met zijn nieuwen vriend. Het dier had een ruim vel, waaraan je zien kon, zei broer Harry, dat het later een grooten hond zou worden. Zus Bep was nog gekker met den hond dan Frits zelf, en ze stopte hem dadelijk een heele boterham met suiker toe, wat vader heel verkeerd vond. Een hond moet je geen boterhammen met suiker te eten geven, maar roggebrood en karnemelk. Als Frits zijn zin had gekregen, had hij graag den halven banketvoorraad aan Hector ge-

[p. 15]

geven. De jongen sloot spoedig hechte vriendschap met den hond en nam zich voor, een massa pret met hem te maken en de menschen, die treurig waren, met hem op te vroolijken.

Het tweede geschenk, waar Frits zoo bijzonder mee ingenomen was, bestond in een tricot pakje met de eerste broek!

Een broek, een broek! Hij kreeg een echte, heuschelijke broek, net als de jongens op straat! En was 't geen fijn pak? Een vuurroode trui met een vuurroode broek en een boordje van prachtig gekleurde blokjes!

Frits voelde zich bepaald op dien vierden verjaardag een bijzonder gelukkig mensch.

Hector had het best naar zijn zin bij z'n nieuwe meesters. Hij was pas zes weken oud en bijzonder dartel. Evenals vele jonge honden beet en knauwde hij graag aan alles wat er onder zijn bereik kwam.

Pantoffels en schoenen scheen hij bijzonder aantrekkelijk te vinden, want toen hij tijdens het ontbijt onder de tafel rondwandelde, gaf hij ieder op z'n beurt een knauw in den schoen, wat natuurlijk den grootsten pret veroorzaakte.

Hij trok zoowaar Harry een pantoffel van den voet en rrrrrrt... vloog hij ermee in een kring door de kamer.

‘Hier hond!’ riep Harry en hij liep Hector achterna. Maar die vond dat krijgertje-spelen wel aardig en met de pantoffel in zijn bek holde de hond de kamer uit en de trap af. Harry hem na. Bep, gierend van 't lachen, er achteraan. Dan snelde Hector, die een aanval van uitgelaten pret had, den winkel in, liet de pantoffel vallen en kaapte een groote sucadekoek mee, die op een partij boodschappen op den grond lag.

‘Héé, héé, héé, jou kleine dief!’ riepen de winkel-

[p. 16]

knechts.

Maar Hector rende de deur uit en de kade op, waar het weer heel druk was van naar hun werk gaande menschen. Aan den walkant, bij de schepen, legde hij zich rustig in het zonnetje neer en begon zijn buit te verslinden.

Harry had inmiddels zijn pantoffels weer aangetrokken, terwijl Bep, schaterend van pret, in den winkel over een kist gevallen was.

Frits besloot, als redder der menschheid op te treden en den hond weer veilig binnen te brengen.

Maar dat vond zijn vader niet noodig en daarom verbood hij Frits naar buiten te gaan en zei aan Kees, den knecht, dat hij den hond binnen moest halen.

Geen drie minuten later was Hector weer in de kamer teruggekeerd en werd het plotseling verstoorde ontbijt wat rustiger voortgezet.

Na afloop daarvan begaf ieder zich aan zijn bezigheden. Vader en Harry gingen naar het kantoor achter den winkel, Bep ging op haar werkkamer wat schilderen en Moeder bemoeide zich met het huishouden.

Zij drukte Fritsje op het hart, nu eens zoet en lief met den hond te spelen en vooral met lastig te zijn.

Frits keek haar met zijn mooie, groote oogen lachend aan, waarop Moeder hem natuurlijk weer eens geducht knuffelde en zoende en zei, dat hij haar lieve, kleine schattebout was.

Dat vond Frits ook, en daarom ging hij eens even nadenken, op welke manier hij nu eens braaf en zoet met den nieuwen kameraad zou spelen.

Toen kwam de gedachte in hem op, dat het wel aardig zou zijn, het personeel in de bakkerij eens wat op te vroolijken. En terwijl Moeder aan haar

[p. 17]

bezigheden was, bond Frits den hond een touw om den hals en nam hem mede naar beneden.

De bakkerij was door een binnenplaats gescheiden van kantoor en winkel.

Er waren wel vier groote ovens, en tien bakkers waren voortdurend in de weer, om de groote voorraden gebak en suikerwerk, die elken dag verzonden werden, opnieuw aan te vullen.

Groote troggen voor het beslag stonden in een rij



tegen den muur. Aan een andere afdeeling arbeidden de suikerwerkers.

Een broeierige warmte hing in de bakkerij, toen Frits er met Hector binnenstapte.

Dadelijk trok hij weer de aandacht.

‘Kolossaal, Frits, wat ben jij 'n kerel geworden met die broek aan!’

‘Is dat nou je nieuwe hond?’

‘Je bent jarig vandaag, hè?’

‘Zoo, is Frits jarig? Wel gefeliciteerd, baasje!’

Frits ging ze allemaal een hand geven.

Vervolgens liet hij Hector de bakkerij zien. En bij een grooten deegtrog sjouwde hij den hond op den rand ervan, om hem het deeg eens te laten zien.

[p. 18]

Hector vond daar niets moois aan, hij wou veel liever wat op den grond snuffelen en spartelde geducht tegen. Daarom liet Frits hem maar weer los, maar ongelukkig deed hij dat op 't oogenblik, dat de hond met 't grootste deel van zijn lijf aan den binnenkant van den trog was, en opeens... ploemp!... daar gleed Hector in den bak en zonk dadelijk in het deeg weg.

De bakkers, die het veel te druk met hun werk hadden, bemerkten het niet eens en daar Fritsje het liefste maar zichzelf alleen hielp, begon hij pogingen in het werk te stellen om Hector te redden.

Met eenige inspanning klauterde hij op den rand van den trog en stak doodbedaard zijn arm tot aan zijn schouder in het deeg.

Daar had hij een hondepoot te pakken.

Hij trok en trok... maar plotseling verloor hij zelf het evenwicht en... pletsch!! daar ging Fritsje met huid en haar in het zachte, natte koekedeeg.

Hij gaf een schreeuw van schrik en zakte toen ook heelemaal weg in de gele brij!

Dadelijk kwamen een paar bakkersknechts aanhollen en net toen hij precies kopje onder geweest was, trokken zij hem eruit!

Geheel was hij met koekedeeg overdekt, zelfs zijn gezicht was er heelemaal door verdwenen!

De bakkers wreven gauw zijn hoofd en aangezicht af en één van hen vroeg: ‘Waar is de hond?’

‘Ook in de koek!’ zei Frits en wees op den trog.

En zoowaar trok de bakker den armen Hector uit den deegbak.

Toen daverde de heele bakkerij van het lachen der mannen, ze schaterden dat de tranen hun over de wangen liepen.

O, het was dan ook een dol-komisch gezicht!

Hector proestte en slikte het taaie deeg weg, dat

[p. 19]

hem in den bek zat en hij scheen het nog al lekker te vinden, want toen hij er eenmaal den smaak van te pakken had, begon hij zijn heele lijf af te likken!

Fritsje werd naar zijn moeder gebracht en Hector in het schuurtje, en met warm water en zeep ter dege gereinigd.

Mevrouw was boos.

Het nieuwe, mooie pakje van Frits was totaal bedorven en voorloopig zou hij het niet eens als huis-pakje



kunnen dragen. En moeder mopperde op haar jongen.

Dat vond Fritsje nààr.

Hij had een heel gevoelig hartje en zijn groote zwarte oogen liepen vol met tranen, toen Moeder zoo op hem bromde. Kon hij 't helpen? Had hij niet Hector willen redden uit de koekebrij?

En moest hij nu nog standjes krijgen bovendien?

O, hij zou 't wel gauw goedmaken en moeder straks verrassen met iets, waarmee ze bizonder in haar schik zou zijn!

Zoo althans was zijn voornemen, maar de vier-

[p. 20]

jarige jubilaris wist zoo gauw niet iets te bedenken, waarmede hij zijn lieve Moeder nu eens een extra groot genoegen kon doen!

's Middags kwam er familie-visite, om den jarige te feliciteeeren.

Moeder en Bep ontvingen de gasten in het salon.

Daar was Grootma met haar dochter, tante Mina, twee zeer deftige dames.

Dan was er nog een magere, spichtige nicht, die Gosewina heette en precies een gezicht had als een scheurkalender op 31 December, zoo dun. Die nicht hield niet van kinderen en van honden nog veel minder.

Grootma had zilvergrijs haar. Zij was ondanks haar zeventig jaren zeer opgewekt van humeur, bijzonder goedig en lief en daarbij hield ze dolveel van kinderen.

Tante Mina, ofschoon twintig jaar jonger, hielp haar in al deze schoone hoedanigheden.

De dames feliciteerden Fritsje met zijn verjaardag en zoenden hem herhaaldelijk, wat het ventje niets prettig vond.

Hij tilde Hector van den grond en zei:

‘Geef u hem maar 'n zoen op z'n snoet.’

Daar bedankten ze echter voor.

Er werden gebakjes rondgediend en thee.

Fritsje kreeg een grooten roomhoorn, maar hij had vandaag al zooveel gesnoept, dat hij graag iets anders wou doen met het gebak, om er het gezelschap wat mee op te vroolijken.

Vooral nicht Gosewina, die zoo leelijk keek, of ze zoo juist een bitter drankje had ingenomen.

Wat Fritsje met den roomhoorn gedaan had, bemerkte het gezelschap eenige oogenblikken later.

Want onverwachts... klets!... kreeg nicht Gosewina een kliek gele room op haar wang.

[p. 21]

Pats! een kwak room op de tafel.

Klots! op Bep's haar een paar druppels.

‘Frits, kind, ben je niet wijs?’

Maar Frits deed het heusch niet.

Wie dan? Wel, de hond. Want Frits had hem den roomhoorn aan de punt van zijn staart stevig vastgebonden en toen Hector van blijdschap kwispelstaartte, vloog de room links en rechts door de kamer. Grootma, tante Mina en Bep gierden van louter pret! Maar moeder was er erg verlegen mee, vooral om nicht Gosewina, die een plek room op haar wang had van geef 'm d'r eentje en nijdig met haar zakdoekje over haar gezichtje wreef.

Bep maakte gauw het gebakje los van Hector's staart, terwijl de tranen van 't lachen haar over de wangen liepen. En Fritsje vond de vertooning zeer goed geslaagd, maar betreurde het alleen, dat tante Gosewina niet meelachte. Wat hij erg flauw van haar vond.