Stijfkopje omnibus (onder pseudoniem Ankie Aalders)

[p. 169]

Hoofdstuk III.

Hoe het in Madrid was.

Het was heerlijk in Madrid!

Het weer was schitterend. Overdag erg warm, maar tegen de avond koelde het flink af.

Het was een genot voor onze vacantiegangers om langs de brede boulevards te slenteren en zich zo nu en dan neer te vlijen op een van de terrasjes, om te genieten van een koele dronk.

Ze hadden veel plezier in meneer Duval, die steeds opnieuw het slachtoffer werd van de ontelbare schoenpoetsers. Zodra er één zag dat iemand op zo'n terrasje ging zitten, kwam hij met zijn schoenpoetsdoos bij hem en rustte niet eerder voordat de heer Duval zijn toestemming gegeven had zijn schoenen te poetsen.

Nu, ze konden er wel wat van, die Spaanse schoenpoetsers. Mevrouw Duval verklaarde, dat haar man nog nooit zulke glimmende schoenen gedragen had. Maar ze was blij, dat zijzelf en Willy suède schoenen droegen!

Ze bekeken de fraaie gebouwen. Vooral het grotà postkantoor wekte hun bewondering.

En het Prado, het prachtige museum! Uren brachten ze er door.

Op een dag vroeg de heer Duval of de dames er voor voelden om de volgende dag, zondag, eens naar een stierengevecht te gaan kijken. In het hotel had

[p. 170]

hij gehoord, dat deze op zondag gehouden werden in de grote arena.

Hoewel zij volstrekt niet bloeddorstig waren of gesteld op sensatie, vonden ze toch wel, dat ze dit, wanneer ze in Spanje waren, gezien moesten hebben en ze stemden toe.

De portier van het hotel zorgde voor kaartjes en tegen een uur of één bevonden ze zich op de Plaza de Toros.

Wat een drukte!

Minstens zo druk, dacht Willy, als wanneer in het Olympisch Stadion in Amsterdam een interlandvoetbalwedstrijd gehouden werd.

De arena was spoedig tot de nok gevuld en het was een alleraardigst gezicht. Al die mensen met parasolletjes en waaiers.

De opening van het festijn was prachtig.

Onder luid trompetgeschal kwamen de toreadores, de picadores en hoe ze nog meer mochten heten, te voet en te paard het strijdperk binnen.

Willy keek haar ogen uit naar de prachtige kledij die de mannen droegen.

Toen begon het.

De mannen stelden zich op en de stier kwam binnen. Hij was kleiner dan Willy zich had voorgesteld en toen ze een foto van het dier nam, hoopte ze dat ze hem op de afdruk terug zou kunnen vinden. Ook van de intocht had ze natuurlijk foto's gemaakt, want fotograferen was een grote liefhebberij van haar.

Het gevecht zelf viel haar echter tegen.

Niet dat het niet spannend was, maar Willy vond, dat de stier veruit in de meest ongunstige positie verkeerde. De mannen konden, wanneer dit nodig was, luchten achter houten barricades, waar de stier niet

[p. 171]

kon komen, terwijl het arme dier nergens een goed heenkomen kon zoeken, maar onbarmhartig geprikt werd door de wapens van zijn tegenstanders. Tenslotte had hij verscheidene korte speren in zijn lichaam, waaraan linten wapperden. Dit veroorzaakte het dier natuurlijk veel pijn, waardoor hij woedend werd.

Wel bewonderde Willy de gratie en vlugheid waarmee de stierenvechters de stier ontweken, maar toch....

Eindelijk slaagde de stierenvechter er in het dier de doodsteek toe te brengen en wat er toen volgde vonden de Duvals en Willy zo gruwelijk, dat ze verontwaardigd opstonden en weggingen.

De stier werd met touwen aan een paar paarden vastgebonden en over het zand het strijdperk uitgesleept.

‘Als een stuk oud vuil!’ zei Willy kwaad. ‘Ik vind het een vreselijke sport en ik wil het nooit meer zien!’

De heer en mevrouw Duval waren het volkomen met haar eens.

‘Ik heb heel wat meer medelijden met die stier en met die arme paarden, dan met de mannen!’ zei mevrouw Duval. ‘Voor de paarden moet het ook verschrikkelijk zijn. Zag je hoe dat ene paard viel en hoe de stier hem met zijn horens stootte? Het arme dier zal wel dood zijn.’

‘Ik begrijp niet hoe al die mensen zo konden juichen, als ze weer zo'n speer in zijn lijf gejaagd hadden,’ zei de heer Duval. ‘Ik had zin om te juichen toen die ene kerel door die stier op zijn horens genomen werd, ofschoon ik het een vreselijk gezicht vond. Maar verdiend had hij het wel!’

Nee, hoewel ze aan één kant blij waren dat ze eens

[p. 172]

een stierengevecht gezien hadden, konden ze niet zeggen, dat ze een prettige middag gehad hadden.

‘En het was nog lang niet afgelopen,’ zei meneer Duval, ‘er kwamen nog veel meer gevechten.’

‘Laten ze hun gang maar gaan,’ meende zijn vrouw, ‘ik heb trek in iets kouds.’

Ze streken op een gezellig terrasje neer om wat te bekomen van de narigheid die ze gezien hadden en ze waren het er over eens, dat de Spanjaarden een zeer aparte mentaliteit moesten hebben om zo te kunnen genieten van een stierengevecht.

‘Ik weet iets beters,’ zei de heer Duval, ‘we moeten dat paleis van Franco nog zien. Dat heeft men mij aangeraden vooral niet te vergeten. Zullen we daar heen gaan?’

De dames hadden er geen enkel bezwaar testen en ze gingen op zoek naar een taxi, die ze spoedig gevonden hadden.

Het paleis lag aan de rand van de stad. Toen ze er aan gekomen waren verzocht de heer Duval de chauffeur te wachten, waarin deze, na enig aarzelen toestemde.

Omdat de heer Duval meende, dat de chauffeur bang was dat zij de benen zouden nemen zonder te betalen, gaf hij de man vast een bankbiljet waarmee het grootste deel van de tocht betaald was.

Toen wees de man beleefd dat hij een eindje verderop ging staan om op hun terugkomst te wachten en ons drietal wandelde naar het paleis.

Het was een groot, wit gebouw, met een hoge muur er omheen.

‘O, kijk eens!’ riep Willy plotseling uit en ze wees naar een paar prachtige paarden, die voor de poort stonden.

[p. 173]

Op de paarden zaten indrukwekkende Moren, gehuld in witte boernoessen.

Vanzelfsprekend kon Willy niet nalaten deze prachtige kerels te fotograferen.

Maar toen ze duidelijk maakten, dat ze naar binnen een kijkje wilden nemen, schudden de Moren het hoofd.

Dat ging dus blijkbaar niet en een beetje teleurgesteld wandelden ze toen maar om het paleis heen.

De omgeving was indrukwekkend. Heel in de verte verrezen hoge bergen, waarop zelfs sneeuw lag. Het was een schitterend gezicht.

Toen ze terug waren op hun punt van uitgang vonden ze de taxi wachten op de afgesproken plaats.

‘Naar hotel Regina,’ zei de heer Duval en tot zijn vrouw en Willy zei hij: ‘Zullen we een uurtje gaan rusten? Ik ben moe, jullie zeker ook?’

‘Uitstekend,’ zei mevrouw Duval en Willy knikte.

De warmte maakte inderdaad moe.

In de hotelkamers was het heerlijk koel en spoedig waren ze ingeslapen.

Het was zeven uur toen ze wakker werden.

‘Nu hebben we nog mooi de tijd om iets lekkers te drinken,’ meende de heer Duval.

Ze gingen naar de bar, die buitengewoon gezellig was en Willy nam haar ‘Limonade’, een zalige citroendrank, waaraan ze, naar ze zelf zei, verslaafd was geraakt.

In Spanje was het diner normaal eerst om tien of elf uur. Alleen in de grote hotels kwam men enigszins tegemoet aan de gewoonte van de vreemdelingen om vroeger het avondmaal te gebruiken. Maar het was toch altijd nog negen uur eer men aan tafel kon gaan.

[p. 174]

De eerste dagen hadden ze het wel wat erg laat gevonden, maar al spoedig hadden ze zich op het late eten ingesteld.

Toen ze eindelijk aan tafel zaten, vroeg de heer Duval, of men er voor voelde om de volgende dag, of dinsdag te vertrekken naar het volgende doel, Londen.

‘Ik geloof wel, dat jij hier alles gezien hebt wat je wenste, nietwaar man?’ vroeg mevrouw Duval. ‘Madrid was jouw stad, dus jij moet zeggen wanneer je er genoeg van hebt, vind je ook niet, Willy?’

‘Natuurlijk, mevrouw.’

‘Goed, dan stel ik voor om straks de koffers te pakken en dan morgenochtend op weg te gaan naar Bilbao om de boot naar Engeland te nemen.’

‘Fijn!’ juichte Willy, ‘dan gaan we naar mijn stad, Londen. Wat verheug ik me daar op!’

‘We moeten het vanavond dan maar niet laat maken,’ zei mevrouw Duval, ‘want het is een hele tocht naar de kust.’

‘Ik hoop, dat jullie geen spijt van Madrid gehad hebben,’ zei de heer Duval lachend. Hij wist wel, dat dit niet het geval was.

‘Ik vond het hier heerlijk!’ zei Willy en ook mevrouw betuigde, dat ze het een stad vond om weer eens terug te komen.

‘Het deed me in zeker opzicht aan ons goede, oude Parijs denken,’ zei ze, ‘maar toch is de sfeer anders.’

‘Ik ben benieuwd hoe mijn foto's geworden zijn,’ zei Willy. ‘Wat zal het leuk zijn om ze te zien als we weer in Parijs zitten!’

‘Ja, ik ben blij, dat jij zo'n foto-maniak bent,’ zei de heer Duval lachend: ‘Ik vind het ook wel leuk, maar het is me makkelijker als jij het maar doet.’

‘Luilak!’ schold mevrouw Duval.

[p. 175]

‘Ik moet toch zeker om mijn gezondheid denken,’ verweerde de heer Duval zich en Willy viel hem bij:

‘Ik ben toch zeker niet voor niets meegegaan!’

Toen herinnerde ze zich eensklaps iets.

‘Dat is waar ook. Ik zal me straks eens van mijn plichten gaan kwijten en gaan zien wanneer de trein vertrekt naar Bilbao en wanneer er een boot vandaar naar Engeland gaat.’

‘Hoeft niet, dat heb ik vanochtend al gedaan, toen jij zo lang werk had met je toilet, meisje,’ zei de heer Duval plagend.

‘Maar U moet aan Uw gezondheid denken!’ riep Willy verontwaardigd uit. ‘En op die manier leer ik het nooit!’

‘Volgende keer mag jij het doen, hoor,’ beloofde de heer Duval. ‘En je kunt gerust zijn, ik heb me er echt niet voor behoeven in te spannen, want ik behoefde maar één woord te zeggen of de man aan de receptie had alles al voor me opgeschreven.... Kijk, hier heb ik het.’

Hij haalde een papiertje uit zijn zak, waarop precies de uren van vertrek en aankomst van trein en boot waren opgeschreven.

Om 7.45 vertrok de trein uit Madrid. Ze zouden tamelijk laat in Bilbao aankomen. De boot naar Engeland vertrok de volgende ochtend om acht uur.

‘O ja, nu kun je toch iets doen,’ zei de heer Duval tegen Willy. ‘Ga jij nu eens naar die meneer van de receptie en vraag of hij telefonisch kamers kan bestellen in een goed hotel in Bilbao. Voor één nacht.. en vraag dan meteen de rekening voor ons verblijf hier. Wacht, ik zal je mijn portefeuille meegeven..’

Hij overhandigde Willy zijn portefeuille, die ze een beetje aarzelend aannam.

[p. 176]

‘Maar moet U de rekening dan niet eerst zelf nazien?’ vroeg ze.

‘Dat kun je zelf wel. Je weet wat de kamers kosten. Je weet wel zo ongeveer voor hoeveel we dagelijks geluncht en gedineerd hebben en wat we in de bar gedronken hebben.... Maak het maar eens mooi in orde.’

‘En moet ik nog fooien geven?’ vroeg Willy, die zich toch wel vereerd met die opdracht voelde.

‘Je rondt het bedrag maar flink naar boven af. Als ik het bij nader inzien te weinig vind, doe ik er morgenochtend nog wel wat bij.... Succes!’

Willy stond op, deed de portefeuille en het papiertje in haar tas en ging naar de receptie.

‘Ik ben benieuwd hoe ze het er af brengt,’ zei mevrouw Duval, het meisje nakijkend.

‘Maak je geen zorg. Dat gaat wel goed. Die Willy is een flink kind en als ze iets op zich neemt dan komt het best in orde. Dat heb ik op kantoor meermalen ondervonden.’

Het duurde lang voordat Willy terugkwam.

Toen mevrouw wat ongeduldig werd, zei haar man echter:

‘Dat is nogal logisch. Er moet een telefoongesprek aangevraagd worden met Bilbao. Dat duurt natuurlijk wel even.

Eindelijk kwam Willy er aan.

‘Zo,’ zei ze tevreden, ‘nu heb ik een kopje koffie verdiend. Alles is in orde.’

De heer Duval wenkte de kelner en vroeg voor alle drie nog koffie.

‘En laat nu eens zien wat je uitgespookt hebt,’ zei hij vervolgens tot Willy.

‘In de eerste plaats zijn onze kamers besteld. In een eerste klas hotel, dicht bij de haven. Het moet er

[p. 177]

heel goed zijn, volgens de receptionist. Ongeveer net zo als hier.... En hier is de rekening.’

En ze legde een heel lang vel voor meneer Duval neer.

Meneer Duval kneep even zijn ogen dicht en fluisterde tegen zijn vrouw:

‘Gauw even een schietgebedje. Die rekeningen zijn altijd tweemaal zo hoog als je wel denkt.’

‘Niet altijd,’ zei Willy vrolijk. ‘Het zal u best meevallen. Ik wist in ieder geval niet wat ik zag.... of ik kan niet meer peseta's omrekenen in francs.’

Nu waagde meneer Duval de rekening in te kijken en een verbaasde trek gleed over zijn gelaat.

‘Nee maar? Dát valt inderdaad mee!’

Vlug liep hij de verschillende regeltjes door. Het klopte allemaal precies; als een bus.

‘Het is hier een goedkoop land,’ was zijn conclusie. ‘Goedkoop, maar ook goed. Prima gedaan, Willy. Ik zie dat ik je dit voortaan best kan toevertrouwen.’

Hij hield zijn koffiekopje omhoog en voegde er aan toe:

‘Op Uw gezondheid, excellentie!’