Stijfkopje omnibus (onder pseudoniem Ankie Aalders)

[p. 160]

Hoofdstuk II

Naar Madrid

Er brak nu een buitengewoon drukke tijd aan voor Willy van Stralen.

Naast haar gewone kantoorwerk moest ze nu allerlei dingen voor de reis in orde maken en dit bracht heel wat heen en weer geloop met zich mee.

Dan moest ze zich allerlei dingen aanschaffen, die op de grote reis onontbeerlijk zouden zijn, zoals pilletjes voor dit of dat en wat nieuwe kosmetische artikelen.

Van haar ouders vond ze op een dag een aangetekende brief, waarin een flinke check zat ‘als bijdrage in de onkosten’ schreef haar vader er bij. Hoewel Willy een behoorlijk salaris verdiende bij meneer Duval, was deze aanvulling van haar portemonnee haar zeer welkom.

Onder aan vaders brief had haar moeder ook nog een paar woorden geschreven. Er stond onder meer: Misschien kun je het zo regelen, dat, wanneer jullie van Londen naar Kopenhagen reizen, de reis over Amsterdam gaat. Dan hebben jullie er nog een hoofdstad bij!

Daar had Willy wel oren naar, want ze wist, dat meneer en mevrouw Duval in Amsterdam met wijdopen armen ontvangen zouden worden.

Toen Willy deze regels de volgende ochtend aan haar directeur voorlas, had deze er geen enkel bezwaar tegen. Integendeel!

[p. 161]

‘Het zal mij een groot genoegen zijn mijn goede vriend Van Stralen weer eens te ontmoeten,’ zei hij.

Dit werd dus geregeld.

Op 15 september zou de reis begonnen worden en op de eerste september ging de zaak van de heer Duval over in de handen van zijn opvolger. De resterende veertien dagen kon Willy benutten om vooral haar garderobe in orde te maken.

Op aanraden van mevrouw Duval zou ze zo weinig mogelijk meenemen.

‘Als ik je een goede raad mag geven, Willy,’ zei ze op een avond toen het meisje weer eens bij hen gegeten had, omdat er nog verschillende dingen afgesproken moesten worden, ‘als ik je een goede raad mag geven, neem dan vooral niet te veel jurken, rokken en bloesjes mee, maar zorg er voor, dat je van het geld dat je voor de reis als zakgeld meeneemt, voldoende overhoudt om in de een of andere stad waar we komen, wat nieuws te kunnen kopen. Ik doe dat zelf ook dikwijls en het lijkt wel dat, wanneer je die jurk of dat bloesje, dat je in Wenen of Athene of waar ook gekocht hebt, draagt, de hele tijd die je in die stad doorgebracht hebt, in je gedachten terug komt.’

‘Dat lijkt me een enig idee,’ riep Willy enthousiast uit. ‘Ik zal er rekening mee houden, want ik was juist van plan om morgen of overmorgen nog wat kleren te gaan kopen.’

Zorgvuldig koos Willy dus uit wat ze mee zou nemen en ze hield er ook rekening mee met het pakken van haar koffers.

‘Twee niet te grote koffers,’ had de heer Duval haar gezegd. ‘Dat is veel prettiger dan één heel grote.’

Toen haar koffers dus op vijftien september klaar

[p. 162]

stonden, waren deze nog lang niet vol.

Vol ongeduld wachtte ze op de taxi, waarmee de heer en mevrouw Duval haar zouden komen halen. Voor het laatst keek ze de kamer nog eens rond of ze niets vergeten had.

Het was toch een gezellig hokje geworden, vond ze. Ze had er geen spijt van dat ze, enige tijd geleden, het besluit genomen had op kamers te gaan wonen.

De eerste tijd in Parijs had ze bij de heer en mevrouw Duval in huis gewoond, maar toen ze terloops eens gezegd had, dat het op kamers wonen haar wel toelachte, hadden haar ‘pleegouders’ gezegd:

‘Kind, je moet doen wat je wilt. We vinden het gezellig dat je hier bent, maar we kunnen ons best voorstellen, dat een jong meisje ook wel eens op haar eigen benen wil staan. Als het je bij nader inzien niet bevalt kun je altijd bij ons terug komen.’

Buiten loeide een claxon.

Willy holde naar het raam en schoof het gordijn opzij.

Ze zag hoe de heer Duval uitstapte en naar de deur liep.

Vlug greep ze beide koffers, zette deze op de gang en sloot de deur af.

Op de trap kwam de heer Duval haar al tegemoet.

‘Zo, je bent al helemaal gereed, zie ik. Geef mij de koffers maar.’

Hij nam de beide koffers van Willy over en knikte goedkeurend.

‘Die zijn tenminste niet te zwaar. Keurig gedaan, hoor.’

Willy lachte tevreden.

Toen ze langs het hokje van de concierge gingen, zei Willy:

‘Even de sleutels afgeven.’

[p. 163]

Meneer Dubois wenste mademoiselle een goede reis en hij kwam zelfs zijn hokje uit om haar in de taxi te zien stappen.

‘U hoort tijdig van me wanneer ik terug kom, monsieur Dubois,’ zei Willy.

‘Ik zal zorgen dat Uw kamer er dan weer piekfijn uitziet, mademoiselle. Een nieuw behangetje.... hier en daar een streekje verf....’

Hij mompelde nog meer, maar dat ging door het ronken van de automotor verloren.

Nagewuifd door monsieur Dubois reden ze weg.

‘Die goede Dubois,’ zei Willy lachend, ‘hij was steeds maar bang, dat ik voor goed weg wilde gaan. Ik had toch zo'n moeite om hem aan zijn verstand te peuteren, dat ik alleen maar een reis ging maken.’

‘Hij is nog een echte concierge van de oude stempel,’ zei de heer Duval, ‘iemand die meeleeft met de mensen die in zijn huis wonen. Je hebt het getroffen met hem.’

Dit was Willy volkomen met hem eens.

‘Zo, Willy,’ zei mevrouw Duval, ‘en geloof je nu nog niet dat de reis echt gaat gebeuren?’

‘Ja hoor, het moet nu wel heel gek lopen als er nog iets tussen komt,’ zei Willy met een stralend gezicht.

Spoedig hadden ze het station d'Austerlitz, vanwaar de trein naar Madrid vertrok, bereikt.

Het was nog heel vroeg en de drukte was nog niet zo groot. Met gemak vonden ze een plaatsje in de lange trein.

Precies op tijd vertrokken ze en ze slaakten alle drie een zucht van genot.

Nu was het eindelijk zover!

Willy en mevrouw Duval zaten ieder voor een

[p. 164]

raampje. Ze genoten van het voorbijsnellende landschap, dat steeds afwisselend was.

Het was een geluk dat zowel meneer als mevrouw Duval, én Willy, dol op treinreizen waren, want ze hadden een lange tocht voor de boeg.

Aan de Spaanse grens, in het plaatsje Irun, wilden ze overnachten en vandaar de volgende ochtend doorreizen naar Madrid.

De lunch in de restauratiewagen was een feest voor Willy. Ze voelde zich een schatrijke tante!

Het was al donker, toen ze de grens bereikten, en ze waren blij, dat ze uit konden stappen.

Met hun koffers in de hand stonden ze eindelijk buiten - in de duisternis.

De douane was niet vervelend geweest en ze hadden zelfs geen koffer hoeven te openen. Alleen waren de paspoorten gecontroleerd.

Maar nu een hotel!

Meneer Duval liep naar een paar mannen, die bij het station rondhingen, en vroeg hun of zij een hotel voor hen wisten.

Maar de mannen haalden hun schouders op en beweerden dat alle hotels vol waren. Ze konden maar beter doorreizen naar Madrid. Het was altijd heel moeilijk in Irun een goed hotel te krijgen, indien men vooruit niet besproken had.

Dat was een tegenvaller.

Maar aan de andere kant: het stadje zag er niet bepaald aantrekkelijk uit en daarom zei meneer Duval ten slotte tegen zijn vrouw en Willy:

‘Als we de raad van die mannen eens opvolgden en de trein naar Madrid namen? Die schijnt over een half uur te vertrekken.’

‘En dan maar in de trein slapen?’ vroeg mevrouw Duval.

[p. 165]

‘Ja, waarom niet? Voor één nacht kunnen we ons wel behelpen, dunkt me. Wat zeg jij ervan, Willy?’

‘O, ik vind het best!’ riep Willy uit. ‘Bovendien zijn we morgenochtend dan al in Madrid. Ik heb die stad wel niet uitgekozen, maar ik ben er razend benieuwd naar.’

‘Afgesproken dan. Ga mee!’

Achter elkaar stevenden ze het station weer binnen.

Inderdaad ging de trein naar Madrid een half uur later.

Deze was voller dan ze gedacht hadden, maar gelukkig slaagden ze er in drie plaatsen in één coupé te bemachtigen, doordat een vriendelijke Spanjaard, die alleen reisde, zijn plaats afstond aan Willy en zelf plaats nam in een andere coupé.

Weldra vertrok de trein.

Willy probeerde nog iets van de Pyreneeën te zien, maar door de duisternis was dit helaas niet mogelijk.

Voort jaagde de trein door de zwarte nacht. Het was blijkbaar nieuwe maan, want dit hemellichaam schitterde door afwezigheid. Wel straalden er miljoenen sterren, maar van het landschap was niets te onderscheiden.

Het was al gauw duidelijk, dat het niet bepaald een sneltrein was, waarin zij verzeild geraakt waren, want elk ogenblik werd stilgehouden. In San Sebastian, in Vitoria, Miranda en Burgos.

Na Burgos waren de coupé's aanmerkelijk leger geworden. In die van de Duvals en Willy van Stralen waren nog slechts twee Spanjaarden overgebleven. Waarschijnlijk vader en zoon, want de een leek als twee druppels water op de ander, maar was alleen een jongere uitgave.

[p. 166]

De heer Duval probeerde een gesprek aan te knopen. Maar helaas spraken de Spanjaarden niets dan Spaans en waren onze vrienden deze taal niet machtig. Ze kenden gezamenlijk slechts een handjevol Spaanse woorden. Het waren echter aardige mensen en ze hadden er net zoveel plezier in om zich verstaanbaar te maken als de heer en mevrouw Duval en Willy.

Ze kwamen dan ook al gauw tot de ontdekking, dat men het met gebarentaal een heel eind brengen kon. Bovendien was Willy zo slim geweest om een Spaans woordenboekje mee te nemen, waarin ze verschillende dingen snel opzocht.

Zo verliep een groot deel van de voornacht, maar tenslotte kreeg de vermoeidheid toch de overhand en sukkelde men in een onrustige slaap, waaruit ze steeds wanneer de trein stilhield, opschrokken.

De Spanjaarden hadden duidelijk gemaakt, dat zij eveneens naar Madrid moesten en dat zij wel zouden waarschuwen wanneer deze stad bereikt was. Dit zou echter pas om ongeveer acht uur in de ochtend plaats vinden.

Hoffelijk hadden de Spanjaarden de vreemdelingen de hoekplaatsen aangeboden, zodat ze hun benen op de bank konden uitstrekken. Zijzelf zaten in de vierde hoek tegen elkaar aangeleund te dommelen.

Op zeker ogenblik, nadat de trein weer eens gestopt had en zich met veel gezucht en gekners tenslotte weer in beweging zette, was Willy klaar wakker geworden.

Ze voelde zich wonderlijk goed uitgerust en ze plaatste haar beide voeten weer op de grond. Toen ging ze uitkijken.

In het oosten zag ze de hemel langzaam oplichten.

[p. 167]

Toen ging het plotseling veel sneller en allengs kon ze iets van het landschap onderscheiden.

Wat ze zag boeide haar zo, dat ze er niet meer over dacht om weer te gaan slapen.

Het liefst had ze de Duvals wakker gemaakt om het schoons niet te missen, maar vooral mevrouw Duval zag er zo vermoeid uit, dat ze daar maar van af zag.

De zon kwam op en overgoot het land met een rode gloed. Of was het land zelf zo rood?

Toen de zon hoger kwam, zag ze dat dit inderdaad het geval was. Ze reden door een eindeloze, rode, rotsachtige vlakte met hier en daar een knoest van een boom, grillig gevormd. Nee, bepaald welvarend zag het land er niet uit, vond Willy. De weinige gehuchten waar ze langs kwamen maakten een zeer armelijke indruk.

Eindelijk bereikten ze Madrid.

Iedereen was intussen ontwaakt en had zich, zo goed en zo kwaad als het ging, wat opgeknapt.

Willy vertelde wat ze gezien had.

De Spanjaarden zeiden een paar maal ‘Madrid! Madrid!’ en wezen naar buiten.

De heer Duval knikte, dat hij begrepen had dat ze Madrid naderden.

Inderdaad zagen ze in de verte de sporen van een grote stad.

Ze begonnen hun koffers bijeen te zoeken.

Toen stopte de trein.

Vriendelijk namen de Spanjaarden afscheid en waarschijnlijk wensten ze de vreemdelingen een prettige tijd in Madrid toe, maar dat wisten ze niet zeker.

En daar stonden ze op het perron.

[p. 168]

Een kruier bracht hun koffers naar buiten en bleef bij een taxi met een vragend gezicht staan.

De heer Duval knikte, en met behulp van de chauffeur werden de koffers op de auto geladen.

Gelukkig bleek de chauffeur Frans te verstaan en toen de heer Duval hem zei, dat hij hen naar een goed hotel moest brengen, sprong hij achter het stuur en zei, dat hij het hotel Regina in de Calle Alcala kon aanbevelen.

Het bleek een bijzonder goede keuze te zijn, want het hotel was werkelijk prima. Er waren nog kamers vrij en na de formaliteiten vervuld te hebben gingen ze naar hun kamers, nadat de heer Duval gezegd had dat ze niet gestoord wensten te worden, omdat ze eerst een paar uurtjes gingen slapen.