Het zanduur van den dood

[p. 34]

Haar enkels

Ik speel aandachtig met haar kleine voet
en vang haar mooie enkels in mijn handen:
ik denk, waar zullen zij nog ooit belanden,
bemint zij mij voor immer en voorgoed?

Men weet maar weinig van wat men geniet
en puurt geen wetenschap uit abrikozen;
nù zijn haar enkels zacht als witte rozen
en mòrgen steunen zij misschien verdriet.

Wat zijn haar enkels toch voor kleine dingen?
men denkt vergeefs aan vergelijk in steen
en hoort het hartebloed verborgen zingen.

Hoe edel staan zij met zichzelf alleen:
vraagtekens, zwijgende veranderingen.
Schoof niet God's glimlach langs hun ronding heen?