Het zanduur van den dood

[p. 15]

Toen trad de Dood binnen

Toen trad de Dood binnen,
hij zette zich op een stoel,
zijn hand streek over het linnen,
dat werd ontzettend koel;
hij knikte en lachte weldadig,
hij bood mij een zilveren fluit.
Blaas daardoor, zei hij genadig,
je laatste adem uit,
want je hebt altijd gezongen
en waarom dan nu niet?
Als ik kijk zie ik in je longen
nog de adem voor één lied.
Ik wilde de fluit aannemen
maar kwam niet weg van de grond,
toen rekte hij zich op zijn tenen
en stak de fluit in mijn mond.
Ik blies, maar het was zo treurig
dat hij weende alwaar hij stond;
wie zo speelt, zei hij, blijve in leven.
want hij is reeds ten dode gewond.