De Italiaanse postkoets

[p. 123]

Een man op stelten

Ik zag hem in de buurt van de Porta San Giovanni. Onder die oude stadspoort van Rome moest hij zojuist met moeite doorgekomen zijn. De volwassenen bekeken hem als was hij een kwaadaardige gek. De kinderen daarentegen bekeken hem met grote bewondering. Hij was dan ook een meter of vier, vijf hoog, deze signor Angelo Cornero uit het zuiden van Italië. Zijn broekspijpen alleen al waren meer dan drie meter lang. Hij liep op stelten. Hij liep op stelten door de Eeuwige Stad naar de Sint-Pieter. Toen hij het Colosseum passeerde, trok hij zijn stelten uit. Trekt men zijn stelten uit? Nu goed, hij ontdeed er zich van. En knielde op het plaveisel. Want in het Colosseum zijn, naar het oude volksgeloof, vele martelaren omgekomen, levend verslonden door de wilde dieren of zo maar gedood door zwaardvechters. En onder deze martelaren bevond zich Sinte-Agatha, de patrones van Catania. Voor Sinte-Agatha nu was Angelo Cornero op stelten naar Rome gelopen. Hij had haar een gunst gevraagd - wat hij haar vroeg weet ik niet, een genezing misschien voor zijn moeder of een kind voor zijn vrouw - en hij had tegen Sinte-Agatha gezegd: ‘Als gij mijn wens vervult, loop ik op stelten naar Rome. Dat wou Sinte-Agatha wel eens zien en de wens werd dus prompt vervuld. En zo had ook ik het onverdeeld genoegen Angelo Cornero op stelten Rome te zien binnenkomen. Hij had, voetje voor voetje of, liever gezegd, stelt voor stelt, 900 kilometer afgelegd en de reis van Catania, in de punt van de neus van Italië's laars, naar de hoofdstad volbracht in precies een maand. Nu moest hij morgen nog even doorstelten naar Castel Gandolfo. Want de paus

[p. 124]

wou de steltloper persoonlijk de hand drukken.

Ik houd van een man als Angelo Cornero. Er zijn talloze lieden die zeggen: waarvoor is dat nu weer goed, op stelten naar Rome lopen? Staat de wereld al niet genoeg op stelten? En inderdaad, Angelo Cornero had onderweg zijn nek kunnen breken. Want geen mens wordt geboren met stelten aan. Ook Angelo Cornero niet. De zie-je-wel-zeggers hadden dan allemaal kunnen zeggen: Zie je wel. Dat zeiden ze ook toen Opa Schram ergens langs de weg in Zuid-Frankrijk aangetroffen werd, zonder nog langer te weten waar hij was. Zie je wel! zeiden prompt alle zie-je-wel-zeggers. Maar wat zagen ze eigenlijk? Aanmerkelijk minder van de wereld dan Opa Schram op zijn oude dag nog zag. Die zag de Alpen, de Apennijnen, Rome, het Vaticaan en dat alles haarfijn. Voetje voor voetje.

Angelo zag de wereld tussen Catania en Rome ook, weliswaar niet voetje voor voetje, maar stelt voor stelt. Wie ziet de wereld van zo hoog? Toch niemand. Iedere dag liep Angelo dertig kilometer voor zijn Sinte-Agatha. Zijn jonge vrouw - ik vermoed althans dat zij jong is, want Angelo is zelf eerst 25 - reisde hem iedere dag per trein na en verzorgde hem 's avonds, als ware hij een wereldvermaard coureur. Wie wil niet zo op stelten reizen?

Ja, de mensen moesten meer gunsten vragen aan de hemel. Maar er dan ook iets voor terugdoen. Zij moesten de wereld op stelten zetten. Neen, niet zoals de politici, met in de ene hand een atoombom en in de andere een waterstofbom. Zij moesten de wereld op een prettige manier op stelten zetten. Op èchte stelten.