De Italiaanse postkoets

[p. 116]

De heer en mevrouw Kaas

Omdat ik, al schrijvend over Italië, weer last kreeg van het lawaai in Rome, dat zo mogelijk nog heidenser is dan de hotelprijzen in de Heilige Stad, waren mijn vrouw en ik wederom bezig ons tijdelijk te installeren in het herdersdorp, tot de Castelli behorend, dat de naam Montecompatri draagt.

Onze eerste zorg was het eten. Iedere morgen trokken wij het bergdorp in en gingen er de kruideniers af. In Nederland is een kruidenier een kruidenier, in Italië echter zijn er tientallen soorten kruideniers. De een noemt zich bakker van fijn brood, de andere verkoper van fijne vleeswaren, een derde noemt zich distributeur van uitsluitend delicatessen, maar als men de winkel een ogenblik beter bekijkt, verkopen ze vrijwel allemaal hetzelfde en zijn het allen kruideniers met een grote sierletter K. We gingen hen alle af want men moet toch bestuderen waar men het best koopt. Bij de een kochten we fijn brood, bij de ander fijne vleeswaren, bij een derde delicatessen en vervolgens zetten we ons aan de bestudering ervan: alles smaakte inderdaad even fijn en delicaat. En wat meer was, alle kruideniers waren even hartelijk en voorkomend. Dat is natuurlijk niet zo uitzonderlijk in een land dat van hartelijkheid en voorkomendheid ieder ogenblik overloopt.

Overal waar wij binnentraden vroeg men ons wat wij wel voor landslieden waren.

‘Nederlanders,’ antwoordden wij. Nauwelijks hadden wij dit woord uitgesproken of de kruideniers van ons bergdorp deden een sprong van verrassing en tegelijkertijd een poging om ons om de hals te vallen en daarbij stieten zij met een kreet van verrukking het woord

[p. 117]

‘Edammer kaas’ uit.

Het verst in zijn verrukking bracht het de distributeur, in uitsluitend delicaessen. Nauwelijks hadden wij hem verteld dat wij Nederlanders waren of hij dook als een bruinvis tussen zijn eetwaren en kwam weer boven met een ronde Edammer kaas.

‘Olandesi!’ jubelde hij. ‘Nederlanders!’

En hij wees met zijn wijsvinger naar het rode ronde kaasje alsof hij zeggen wilde:

Een Nederlander is niet door God de Almachtige geschapen uit klei maar uit kaas en hij keert niet als ieder ander menselijk wezen weer tot stof en as maar tot kaaskorstjes.

‘Ik geloof,’ zei ik tegen mijn vrouw, ‘dat we voortaan maar moeten zeggen dat we Zoeloes zijn, anders noemt heel het dorp ons straks de Heer en Mevrouw Kaas.’

Nadat ons etensprobleem was opgelost begonnen wij aan de oplossing van ons tweede probleem: het probleem om het huis een ietwat vriendelijker aanzien te geven. We besloten dat het wenselijk was een stuk gordijnstof in Rome te gaan kopen. We maakten er een vrolijke dag van, we trokken als wijnboeren uit een bergdorp naar de grote Heilige Stad en keerden des avonds beladen met een baaltje hemelsblauwe vitrage naar onze bergen weer.

Vanmorgen in alle vroegte hoorde ik hoe mijn vrouw de krammetjes boven de vensters in sloeg en de hemelsblauwe gordijnen ophing. Ik vroeg mij slaperig af waarmee ze die krammetjes wel in de kozijn sloeg want een hamer waren we nog niet rijk. Toen ik onze eetkamer betrad was deze herschapen in een feeëriek zaaltje uit een paleis.

De eerste ramen waren reeds behangen, de andere

[p. 118]

moesten nog volgen, maar mijn vrouw was zo verrukt van haar eigen werk dat zij niet langer wachten kon, de ramen opende en onze hospita riep die bezig was haar tuin te verzorgen.

Even later stond de signora in onze eetkamer. Ze viel haast flauw van bewondering. Zoiets moois had ze nog nooit gezien. En dat we de stof zo goedkoop in Rome gekocht hadden, dat kon ze bijna niet geloven.

Ineens was ze verdwenen, maar een ogenblik later keerde ze weer, beladen met een hamer, een beitel en een schroevedraaier. Met alle geweld wilde ze voor ons de krammetjes inslaan in de kozijnen waarvoor nog geen gordijntjes hingen. Ondanks onze protesten beklom ze een stoel en begon de krammetjes te bewerken. Eerst met de hamer en toen dit haar niet gelukte, met de beitel en de schroevedraaier.

Na tien minuten keerde zij, badend in haar zweet, op aarde weer. ‘Maar hoe doet u dat dan, signora?’ vroeg zij vol wanhoop aan mijn vrouw.

‘Zo,’ zei mijn vrouw en zij trok haar schoen uit, beklom de stoel en sloeg met de hak van haar schoen een kram in het kozijn. Vervolgens draaide zij met blote hand de kram muurvast in het hout.

‘Dio mio, wat een sterke handen!’ kreet onze hospita vol eerbiedige bewondering. Nu heeft mijn vrouw inderdaad handen, zo sterk, dat zij er ijzer mee zou kunnen breken.

‘Mamma mia, hoe is het mogelijk, hoe is het mogelijk,’ hijgde onze hospita, nog amechtig van haar eigen vruchteloze inspanning. ‘Dat komt omdat wij in Nederland alleen maar Edammer kaas eten,’ antwoordde ik voor de grap.

‘Is het werkelijk waar?’ riep zij in alle ernst.

Ik hoor haar nu al een uur lang voor ons huis praten te-

[p. 119]

gen de buurvrouwen van het dorp over de sterke handen van mijn vrouw en hoe dat komt: omdat zij zoveel Edammer kaas eet.

Ik geloof dat ik geen boek ga schrijven als ik in het voorjaar naar mijn dorp terugkeer.

Ik geloof dat ik een agentuur open in Edammer kaas.