De Italiaanse postkoets

[p. 96]

Arsenicum en nieuwe kant

Clara Luce - Amerika's ambassadrice in Italië - is dus vergiftigd met arsenicum door haar eigen plafond. Een detectiveschrijver van klasse had het niet origineler kunnen verzinnen.

Toch is het niet de eerste keer. Twintig jaar geleden werd in Noord-Italië een ganse familie uitgemoord met arsenicum. Het dienstmeisje, dat verdacht werd van de moord, ontsnapte ternauwernood aan de galeien. De ware schuldige werd echter nog tijdig ontdekt, al was het te laat voor de slachtoffers. Het plafond bevatte meer arsenicum dan de gezamenlijke apotheken van de stad.

Het feit dat plafonds in Italië ware gifmengers kunnen zijn, belet de Clara Luce's echter niet in groten getale naar Italië te komen.

Eergisteren waren de muren van ons bergdorp - Montecompatri - versierd met grote plakkaten. De kop luidde: Culturele uitwisseling tussen Amerika en Italië. Wat was het geval? Vijfenvijftig Amerikaanse meisjesstudenten, studerende aan verschillende faculteiten, en in haar vrije tijd de zangkunst voor eigen genoegen beoefenend, zouden op de trappen van ons kleine stadhuis een vocaal concert aanbieden aan de bewoners van Montecompatri.

Nu, wij erheen. In zoiets zit, nog voor men het gehoord heeft, reeds muziek. Een ondefinieerbare humoristische muziek.

Stel u voor ons dorp: een dorp van herders en wijnboeren. Wijnboeren die, generaties lang, van niets anders hebben geleefd dan van wijn. Wijnboeren, prach-

[p. 97]

tige wijnboeren, knotwilgen van wijnboeren, typen van Bosch en Breughel, Teniers en Ostade. Zo aan de oppervlakte volks en gezond, maar daaronder gedegenereerd door een onafgebroken stroom van eeuwen alcohol door de aderen. Hun zonen, mooie jongemannen, net iets te mooi, hun huid een gespannen druiveschil over generaties alcoholisme.

En op de trappen van het stadhuis 55 Amerikaanse vrouwelijke studenten, tierelierend en kwinkelerend in de richting van de avondhemel als vogels die laat nog een slokje drinken. Veel brillen en toiletten van hou me vast. En dan maar jubelen van ‘Falling in Love With Love’ en ‘Madame la Marquise’.

Toen het zeven uur was moesten de 55 meisjes zich een weg banen van het gebouw van de Christelijke Democratische Unie, door de volksmenigte heen, naar de trappen van het stadhuis die baadden in het licht der schijnwerpers. Vijfenvijftig Amerikaanse schoonheden vlinderden achter elkaar het helle licht binnen, ieder van haar in een smetteloos wit avondkleed, ieder van haar ook in een avondkleed van andere makelij en ragfijn kant. Nooit hadden zij eerder op de trappen van het stadhuis van Montecompatri gestaan, maar blindelings en bij instinct vormden zij een tableau vivant dat geschapen was voor een Amerikaanse kerstfilm. De schouders bloot en blank, als uit ivoor gedraaid. Op vijfenvijftig meisjesgezichten vijfenvijftig volmaakte glimlachen. Het was alles van een uitdagende perfectie zoals die alleen op Amerikaanse bodem kan ontstaan. Het was wonderlijk geëmancipeerd en tegelijk stijlvol. En toen de monden opengingen was het nog verbazingwekkender. Want zij produceerden een volmaakt vocaal concert, deze vijfenvijftig meisjesstudenten.

[p. 98]

Neen, het belachelijke school niet in de 55 Amerikaanse little ladies. Nog minder in haar stemmen. Noch in de van verbazing gapende koppen der wijnboeren. Het school in het complex van dit alles, dat de schone naam van culturele uitwisseling droeg en daaraan beantwoordde als een tang op een varken. De ogen der brave dorpsbewoners werden dermate door de uitdagende schoonheid van het gezelschap in beslag genomen dat zij eenvoudig niets meer hoorden. Zij stonden aan de aarde geketend als Odysseus aan de mast, met dit verschil dat Odysseus de onzichtbare sirenen hoorde zingen en zij de zingende sirenen alleen maar zagen.

Hun dichters immers mogen des avonds alleen maar twee aan twee over de piazza wandelen.

En wat daalt daar nu uit de hemel van Amerika neer op het oeroude Montecompatri? Iets wat doodgewoon en allercharmantst is in de nieuwe wereld maar wat voor een wijnboer stouter is dan de stoutste droom. Het zijn sterke wijnboerbenen die de weelde van een paar blote schouders kunnen verdragen. Culturele uitwisseling?

Er zat arsenicum in het plafond van Clara Luce's Italiaanse huis. Ongewild.

En er zit arsenicum in menige Clara Luces, die cultuur komt uitwisselen in Italië.

Ook ongewild.