De Italiaanse postkoets

[p. 92]

De perfecte misdaad

Waarom in een duur hotel in Rome zitten, zei ik tegen mijn vrouw. Laat ons proberen een huis te huren in de buurt van Rome, jij kookt dan wat, we slaan onze eigen levensmiddelen in en het kost stukken minder. Bovendien kunnen wij er dan terugkomen wanneer wij willen, in de zomer of de lente...

We namen onze grote vriend, de dichter Felix Rutten, Limburger van geboorte, maar sinds meer dan dertig jaar Romein, in de arm en gingen op zoek naar een huis. Wij vonden er een in een herdersdorp, dertig kilometer van Rome, hoog in de Albaanse bergen.

De volgende dag trokken we in ons huis. Het was een vriendelijk bovenhuis met vier kamers en een balkon, door alle ramen keek men uit op bossen en bergen, waarop kleine witte vlekken van bergdorpen als het onze zichtbaar waren. In de benedenverdieping van ons nieuwe huis woonde onze hospita, een vrouw met twee kinderen. Zij kwam een uur nadat wij bij haar ingetrokken waren met een contract dat zij eigenhandig geschreven had, maar dat volkomen onleesbaar was. Het contract was tevens reçu voor twee maanden huur. ‘Wel,’ zei ik tegen onze hospita, ‘laat ons eerst een leesbaar contact laten typen op een schrijfmachine in Rome. En om te bewijzen dat wij u volkomen vertrouwen, hier heeft u de twee maanden huur zonder reçu. Siamo Cristiani. Wij zijn immers Christenen.’

En daarmee was het ijs gebroken. Zij zette zich breeduit en vertelde dat haar man een wolweverij in Rome had. Hij kwam slechts gedurende de weekeinden naar het bergdorp. En wat ik wel deed voor de kost, vroeg zij nieuwsgierig. Ik ben dichter, zei ik in alle waarheid.

[p. 93]

Toen herinnerde ik mij dat ik een Italiaans cultureel maandblad van enkele maanden oud in mijn bagage had. Daarin was een uitvoerig artikel in het Italiaans aan mijn werk gewijd. Bovendien was er een aantal van mijn verzen, in het Italiaans vertaald, in afgedrukt. Ik diepte het op uit de koffer en liet het haar zien.

‘Mag ik het mee hebben?’ vroeg zij gretig. ‘Ik ben een Florentijnse en ik houd van gedichten. Alle Florentijnen houden van gedichten.’

De eerste dag was het zo warm in ons bergdorp dat zelfs onze zomerkleren als lood aan ons lichaam wogen. De tweede dag echter stak er een storm op, zo hevig, dat het leek of die nacht ons huis van de bergwand zou weggeblazen worden. Toen wij de derde dag ontwaakten - wij sliepen vanwege de ijzige koude niet alleen op maar ook onder matrassen - was ons huis gelegen in het midden van een wolk, waarvan de grijze sluiers langs de vensters woeien. We hadden het niet getroffen. Het was dan ook exceptioneel wat wij meemaakten. De Italiaanse kranten spraken van weer dat grensde aan noodweer.

Toen wij de vierde dag - een zaterdag - ontwaakten was het weer stralender dan ooit. De zon klom te voorschijn van achter de bergen en toverde de beboste hellingen om tot louter smaragd. Tot vlak onder onze ramen weidden herders hun kudden, het huis was aan alle kanten omgeven door baby-geschrei van pasgeboren lammeren.

Er werd al vroeg op de deur geklopt. De signora, onze hospita, stond met haar beide dochtertjes aan de deur en vroeg of wij mee de bossen in gingen om kastanjes te zoeken en paddestoelen.

Ik had geen tijd, moest een artikel schrijven. Ga jij mee, zei ik tegen mijn vrouw. Even later zag ik mijn vrouw

[p. 94]

in hun gezelschap een bergweg opklimmen. Zij hadden een grote mand bij zich.

‘Het was heerlijk,’ vertelde mijn vrouw die avond. ‘We vonden honderden tamme kastanjes en zes grote paddestoelen. Je had hen moeten zien als ze een paddestoel vonden, dan maakten ze een rondedans en hieven een lied aan. De mensen hier kunnen leven van wat ze in het bos vinden. Het lijkt wel het aardse Paradijs.’

Midden in haar gesprek werd zij onderbroken. Er werd op de buitendeur geklopt en toen wij openden stond daar de signora, onze hospita, in het duister van de avond met twee grote schalen. Een schaal was gevuld met gepofte kastanjes. En een schaal was gevuld met gebakken paddestoelen.

Het was een overheerlijk maal dat wij in ons nieuwe huis genoten. De paddestoelen waren vet als varkensspek en met de witte wijn van het dorp verdroegen zij zich prachtig. Toen wij buiten adem aan onze laatste paddestoel bezig waren, doorflitste mij ineens een bizarre gedachte.

‘Moet je horen,’ zei ik tegen mijn vrouw. ‘Dit zou nu werkelijk de perfecte moord kunnen zijn. Weet je veel of een paddestoel goed is of giftig? Maar onze hospita weet het wel. Denk je nu eens in: we hebben haar twee maanden huur vooruit betaald zonder een reçu te vragen of 'n contract te tekenen. Als zij ons nu eens vannacht van deze aarde zou laten verdwijnen, dan komt niemand dit ooit te weten, want wij kunnen het niet navertellen.

Onze lieve hospita heeft dan in vier dagen tijds een mooie som verdiend en zij kan het huis onmiddellijk opnieuw verhuren. En wij verdwijnen van deze aarde als deze paddestoelen giftig zijn.’

‘Houd op, griezel,’ zei mijn vrouw en zij bekeek het

[p. 95]

restant der paddestoelen als bestond dit uit gebraden slangevlees.

‘Natuurlijk, natuurlijk,’ suste ik. ‘Het is maar een gedachte van mij. Maar het zou de perfecte misdaad zijn.’

‘Hoor,’ zei mijn vrouw een ogenblik later, ‘haar man is thuisgekomen.’

Wij luisterden hoe het geluid van een mannenstem door de vloer naar boven klonk. Wij schonken ons nog een glas goudgele wijn in en bleven luisteren met de nieuwsgierigheid waarmee men luistert naar iets onbekends, waarbij men toch ten nauwste betrokken is. De mannenstem zweeg, de vrouwenstem was nu alleen aan het woord.

Wij hadden de stem van onze hospita die dagen al zo vaak door de vloer heen gehoord, maar de stem klonk dit keer volkomen anders dan gewoonlijk. De stem klonk hoog en bezield en gedragen. En ineens begon ik flarden van woorden te verstaan, toen woorden, toen flarden van zinnen, toen hele zinnen...

‘Luister,’ riep ik uit, ‘ze declameert...’

‘Verzen...’ zei mijn vrouw.

‘In 't Italiaans...’ zei ik.

‘Jouw verzen...’ zei mijn vrouw.

We bleven ademloos en geboeid minutenlang luisteren. Toen hief ik mijn glas op naar mijn vrouw en zei: ‘Salute! Gezondheid. We zijn niet vergiftigd.’