De Italiaanse postkoets

[p. 75]

De Italiaanse schone wil blond zijn

Iedere week verschijnt er een nieuwe Italiaanse speurder in vers gestreken geel overhemd aan alle krantenkiosken van Italië. Hij klimt behendig de open kiosk binnen, strekt zich lui uit tussen de dag- en weekbladen en ligt op zijn rug naar het Italiaanse azuur te staren tot een liefhebber van speurdersromans hem voor de prijs van 130 lires of drie kwartjes wreed wekt uit zijn zuidelijke dolce far niente. Hij moet dan onmiddellijk aan de slag, want liefhebbers van detectiveromans laten meestal geen gras over hun nieuwsgierigheid groeien. Ze zetten zich op een bankje op de Aventijn of op een der treden van de Sint Pieter en openen het gele boekje. De speurder, onmiddellijk wakker, slaat aan het speuren, ontraadselen en ontknopen, daarbij de ene sigaret opstekend aan de andere en zijn hersens voortdurend op sterk water zettend. Want het subtiele gedachtenleven van een speurder bestaat uit een zo sterk mogelijke concentratie van nicotine en whisky puur.

De nieuwe Italiaanse speurder in geel overhemd is bijna altijd een buitenlandse detective in Italiaanse vertaling. Nu eens is het een Peter Cheyney, dan weer een Agatha Christie, dan weer een E.S. Gardner. Maar deze week werd de liefhebber verrast door een detective van Italiaanse huize. De jeugdige held bleek weliswaar, evenals zijn Amerikaanse collega's, een kettingroker en dronk bijna bij voortduring ‘drie vingers’ scotch, maar hij deed dit tenminste in en rond Rome.

Hij rolde in 150 bladzijden een gangsterbende op, een bende gevormd op eigen bodem door een dier Italiaanse gangsters, die door senator Kefauver indertijd, na een vruchtbaar gangsterleven in de Verenigde Staten,

[p. 76]

verrast werden met een passage enkele reis naar hun land van herkomst.

Het gaat ons hier niet om de wapenfeiten van de held. Het gaat ons hier om zijn kleur haar. En om de kleur haar van zijn vrouwelijke medespeler. Welke kleur denkt gij wel dat de Italiaanse held en heldin in deze speurdersroman hebben? Zwart, zult gij zeggen, want alle Italianen zijn zwart. Maar onze held is blond. Blond als Hollands koren. Blond als Duits bier. Blond als Deense boter. Hij heeft nochtans zijn haar niet laten verven, want dat doet een Romeinse held niet. Hij is alleen maar een misgreep van de natuur.

Zijn mooie vrouwelijke tegenspeler is natuurlijk ook blond. Anders zou zij niet mooi zijn. Maar van haar weten wij tenminste dat het geverfd is. Alle Italiaanse blondines immers zijn geverfd. ‘Zij was van het heerlijkste blond’ zegt de schrijver, ‘haar hoofdhaar scheen te bestaan uit vloeibare manestralen. Haar ogen waren chocoladebruin’.

‘Geverfd!’ zucht de Nederlandse lezer op het bankje van de Aventijn of de trap van de Sint Pieter.

Niet de ogen natuurlijk.

Maar het haar.

Wie reeds vele jaren het schone Italië bezocht, ziet met leedwezen hoe het schiereiland hoe langer hoe blonder wordt. Tot in de kleinste bergdorpjes laten de zuidelijke schonen hun ravenzwart haar in de stad blonderen en keren dan trots en met hoogopgericht hoofd naar hun dorpen weer als uit de hemel neergedaalde engelen. Ach arme. Weg is dat lange, prachtige, moeraszwarte haar. Het is, om met onze Italiaanse detectiveschrijver te spreken, veranderd in vloeibare manestralen. Nu kan men over manestralen van opvatting verschillen en zeker over vloeibare manestralen. De vloei-

[p. 77]

bare manestralen op het hoofd van de geblondeerde Italiaanse schonen bijvoorbeeld zijn van het jammerlijkste goudgeel dat ooit op aarde geproduceerd werd. Als mondstuk van de damessigaret zou het er nog mee door kunnen. Maar op een dameshoofd gelijkt het zwavel uit Dante's Inferno.

Ik heb nog nooit een geblondeerde Italiaanse gezien die ook maar in de verste verte een blondine werd. Het leek veel meer of ze met haar hoofd in de ongebluste kalk gelegen had. Er is geen zoutelozer tegenstelling denkbaar dan een paar morellenzwarte ogen en haar dat er uitziet als een verkleurde feesttoeter.

En wat het ergste is: zó is het haar van de Italiaanse schone geblondeerd en zo begint het reeds weer op de kruin zijn natuurlijke kleur aan te nemen, als had iemand daar een verkeerde bron aangeboord. Nog eer de schone de weg van dameskapper tot huis heeft afgelegd, borrelt de moeraszwarte ondergrond reeds weer onvervalst naar boven en zou de nieuwgevormde blondine ook maar een etmaal blond willen blijven, dan zou de haarkunstenaar haar gedurende die tijd in gematigde looppas met zijn ganse apparatuur moeten volgen. Het verlangen naar blond haar bij de Italiaanse is oeroud. Zij was er al van bezeten toen zij nog vóór-christelijke Romeinse was. Want vóór de komst van Christus werden er in de kapperswinkels van Rome reeds originele blonde pruiken verkocht. De Romeinse legioenen vochten niet alleen met de blonde Germaanse krijgers. Zij beroofden ook de vrouwen van hun overwonnen vijanden van hun lange blonde vlechten en verkochten die duur aan de kappers van Rome. Het zuidelijke verlangen naar blond haar is even oud als de weg naar Rome.