Het gevecht met de muze

[p. 13]

Bekentenis

Welaan dan, lief, andere wezens
belagen mij en ik heb weliswaar
van hun bestaan geen tastbare gegevens,
maar daarmee is hun wil niet minder waar.
Het zijn de Muzen, lief, althans haar tekens.
Ik zie hen als ik in uw ogen staar,
daar staat het licht gesplitst in dubbellevens
en als ik zedig uwe hand omvat
voel ik de vingergreep der Muze zwellen;
o, het is triestig, allerliefste, dat
ik u dit diepste nimmer kan vertellen,
maar het is beter; het zou u ontstellen
als ik u zei, dat ik nooit u alleen,
een nachtlang eenzaam en alleen bezat,
maar steeds de bijzit, die gijzelve scheen,
de Muze, mee in u heb liefgehad.