Gedichten

[p. 217]

De pantsers

En 't scheen of gansch de open blauwe aether kreunde
Dien stillen uitgestreden voorjaarsmiddag, toen
De pantsers binnenreden onder 't olmengroen,
En wij schier zinloos van geluk uit 't venster leunden;

De Alpen van grijs staal, waarop de krijgers steunden,
Gestroomlijnd en gehelmd - een machtig visioen -
Als nieuwe goden liggend in een bloemfestoen
Op hun gebogen armen, terwijl de velden dreunden.

‘IJsbergen van metaal, doorploegt de Duitsche landen,
En roeit het norsche volk van de tirannen uit
Met wortel en met tak; verplet de dwingelanden
Onder uw stalen hiel, gelijk een giftig kruid.’
Zoo steeg uit aller hart eenzelfde felle bede,
En zeeg als bloesem rond de ploegen van den vrede.