Gedichten

[p. 215]

De maaier hing zijn zeis

De maaier hing zijn zeis hoog aan den appeltak,
Opdat de kindren niet zich aan het staal bezeeren;
Mij is het of de Dood, bij 't haastig retireeren,
Zijn tuig daar achterliet en in de kruin verstak.

Daar, broederlijk bijeen, onder hetzelfde dak
Des groenen appelaars, zonder diens bloei te deren,
Ziet men Doods wapentuig opblinken naast de teere
En jonge bloesempracht, die door de boomschors brak.

Maar droom niet dat de Dood zijn werk heeft moeten staken;
Hij zocht een beter oord, waar met zijn handen bloot
Hij hongerenden wurgt en 't laatste levensrood
Zonder erbarmen wringt van hun bestorven kaken.
Al bloeit de boomgaard hier gelijk een zwangre bruid,
Mij broeders, om uw lot, breekt 's nachts het angstzweet uit.