Gedichten

[p. 208]

De zachte, gouden heuvlen

De zachte, gouden heuvlen der antieken,
De mirtenhof, waar de Chariten reiden,
Zij wenken sinds onheugelijke tijden
Den weemoed van de laatgeboren Grieken.

Maar machteloos slaan die hun korte wieken
Voor de Alpen open, van hun doel gescheiden,
En rond hun duiven voet, den teergespreiden,
Weegt zwaar de ring der christlijke relieken.

Voor hen is nergens heul meer. Zij vervielen
Den Griekschen goden, deze lichte hoeren,
Die hun den geest beneevlen met hun naakte
Marmeren lijve' en die met hun volmaakten
Glimlach hen tot den zwartsten waanzin voeren:
Hölderlin en al de Olympische zielen.