Gedichten

[p. 206]

Ik lag onder den meidoornboom

Ik lag onder den meidoornboom. Dat is al lang geleden.
Ik was nog maar een knaap toen. En de zoete bloesemlucht
Bezwangerde mijn denken. Als een glanzend gave vrucht
Rijpte de slaap in mij en zachtjes sloot ik de oogleden.

Ik droomde en ik droomde niet. Een eeuwigdurend Heden
Was 't waar ik mij terecht bevond, een Elyseesch gehucht,
Aetherisch, tijdeloos. En welhaast zonder stemgerucht
Onstofflijk blies een vogel zijn vaarwel aan het verleden.

Nooit keer ik op mijn schreden, dacht ik; doch een schaduw koel
Verjoeg te plotseling den warmen vlinder van mijn sluimer;
En toch sindsdien, moeder Natuur, ademt mijn weemoed ruimer
Wanneer ik u zie bloeien en u, vader Aether, voel;
En 'k kan geen meidoorn zien als man, of ik herken de bron
Waar murmelend dat lied in mij, den kleinen knaap, begon.