Gedichten

[p. 201]

En laat het zijn

En laat het zijn als in dien winternacht,
Terwijl de stormwind aan de ramen loeide,
En ik in hellen waanzin met u stoeide:
De haard verlichtte ros uw lichaamspracht.

't Was of een god ons aan elkander boeide
Met bovenmenschelijke overmacht,
Terwijl zijn adem tot een vuurzee bracht
Wat jaren lang onder de sintels gloeide.

Hij had, verdwaald van den Olymp en dronken,
De kruiken onzer lijven vol geschonken
Met zwarten wijn en diepste zaligheid,
En door zijn gouden overrompelingen
Vervreemdde hij ons van de stervelingen
En doodde in ons het weten van den tijd.