Gedichten

[p. 170]

Het havenstadje

De zeewind wiekt voorbij op luchte vinnen
En wekt de stad, in sluimering verzand;
Achter de pluimen aan den oeverrand
Glinsteren vaag de vormen der meerminnen.

Een zeilboot jaagt hen schuw de rietschuur binnen -
Dan valt stilte, diep en onaangerand,
Over het grijsgolvende waterland,
En de stad slaapt weer in achter haar tinnen.

Maar in de diepe koelte van haar droomen
Is een gulden verleden opgekomen:
Rijzige blonde vrouwen gaan voorbij
Als witte zwanen roeiende, en later
Omhelzen zij hun minnaars aan het water,
Waar nu een boot uitrust van averij.