Gedichten

[p. 152]

Sonnet

Goudblauw de morgen. Door den hoogen dauw
Gaan wij verliefd als in die eerste uren,
Waarvan men zegt dat zij niet langer duren
Dan een windstilte, - lang reeds man en vrouw;

Blootsvoets doorheen de zuiverende kou
Na het warm bed en de gebluschte vuren,
Waarvan men weet dat zij niet langer duren
Dan tot het rijzen van 't vroeg morgengrauw.

Hoe huiveren de eerste ochtendglanzen
Over de wegrollende nevelschansen;
Hoe beeft onder het kleed het lichaam koel.

Hoe weet men onder trillende gewaden
Elkanders lijf gedachteloos te raden,
Liefhebbend nog, maar bijna zonder doel.