Gedichten

[p. 121]

Sonnet

De dag en dageraad die wij omgingen
Met de steeds eeuwger, eendre levensdaad,
Werden door overstortingen van zaad
Verduisterd tot vermoeide schemeringen.

Toen steeg het water der verwikkelingen
En met dit water het gevreesd verraad;
Gij schudde met uw hoofdje desolaat
De oorbellen die aan uw ooren hingen.

Waar dreeft gij heen met uw verborgen dingen:
Zwangerschap, zangerige doorgangsstaat,
Vleeschelijk lied, dat leed werd - lievelinge?

Het meer is grijs en dun als lijklijnwaad.
Ik hoor uw beendren in het rietveld zingen,
Waar, eenzaam als de dood, een reiger staat.