Gedichten

[p. 120]

Twee zwanen

Twee zwanen in den vijverpoel,
Die drijven voort op mijn gevoel;

Zij roeien langzaam door het web
Van droomerijen die ik heb,

En tasten met een ijl gebaar
De fijne draden uit elkaar:

Twee borsten die ik nimmer zag,
Die breken helder voor den dag;

Twee rozen hebben het gemunt
Op wat mij rust noch duur vergunt.

De luwte van een flauwen mond
Zoekt aarzelende in het rond.

De wereld wordt opzij gezet
Achter de spijlen van een bed.

Maar met een plotseling gebaar
Suizen de zwanen uit elkaar.

Ik zit zoo eenzaam en alleen
Als door een mist van tranen heen.