Gedichten

[p. 90]

Aan de Muze

Eens zat ik doodziek aan uw akker
En achter mij bewoog uw woud;
Het riep met duizend stemmen wakker
Een lied in mij van tastbaar goud.
Ik dacht: zoo zwaar met goud beladen
Breng ik de wereld aan mijn voet;
Ik zing en keeren doe ik later -
Ik keerde niet: ik zong voorgoed.
Gekweld door uw geheime leven
Ruilde ik de akkers voor het woud,
Zocht ik aanvankelijk in beven
Uw ligplaats in het kreupelhout;
Ik vond slechts nagebleven sporen
En uwer teenen bladrozet,
Dat in een snelle vlucht verloren
Den zachten mosgrond hield geplet;
En waar ge uw eigen volle vormen
Den weeken grond had toebedeeld,
Daar kropen rood de regenwormen
Als vraten zij uw schaduwbeeld.

Toen hoorde ik de takken kraken,
De blaren ritselden doorlucht:
Was zij mij in den rug genaderd
Of was zij ijlings weggevlucht?
Ik zag haar adem zich verdichten,
Een wit gordijn gleed van een tak;
Haar oogen werden nevellichten;
Een roos sprong open, waar zij sprak:
‘Wijzer werd ik maar nooit een wijze,
Vermoeid werd ik maar nooit te moe
Om u halsstarrig na te reizen;
Klop! Zie hoe ik u opendoe!’
Ik klopte op de blauwe ader
Der moederlijke wereldschoot,

[p. 91]

 

Alleen haar ademstoot werd zwaarder

 

Toen ik haar in mijn armen sloot.

 

Maar slangen sisten in het water

 

En raven ratelden hun wraak.

 

Vaag dacht ik nog: o doodspijn, later

 

Als ik uit dezen droom ontwaak.

 

 

 

Toen ik uit dezen droom ontwaakte

 

Stond diep het doodssap in mijn mond;

 

Mijn hoofd tusschen twee takken kraakte,

 

Mijn voeten hingen van den grond.

 

De slangen sisten in het water,

 

De raven ratelden hun wraak;

 

De blauwe ader van de aarde

 

Lag aan mijn voeten als een draak;

 

En tergend onder schorse korsten

 

- Boom waaraan ik gehangen was -

 

Stonden de heuvels van haar borsten

 

Gelijk een bultig misgewas.

 

Van armen, in het rijpen dorder,

 

Werd de omstrengeling de streng

 

Waarin 'k als een verdoemde wapper

 

En droom dat ik het leven leng. -

 

 

 

Prinses, die ik van alle negen

 

Het meest bemind heb en gehaat,

 

Dor aan mij als een roos die tegen

 

Den wintermuur te dorren staat.