Gedichten

[p. 89]

[Drie gedichten] III

Ik verlangde geen huis om er wonende
Verzen te schrijven aan een grijze zee,
En gij met uw blond hoofd den dijk afkomende
Lichtend de klink van mijn onzegbaar wee
En er troostend als Aphrodite tronende;
Ik verlangde het niet, ik hunkerde alleen.
Ik hadde uw handen van de klink gestooten,
Uitkijkend met een doodsch gezicht naar zee.

Maar eeuwen later zouden aan den dijk
Grashalmen het hardnekkig fluisteren,
Hoe die daar eenmaal woonde, bij het duisteren
Over de zee, bloedroode wijnen dronk;
De dorpelingen zouden het vernemen,
Belust gaan graven naar het oud geheim:
Zij vonden, lieveling, niets dan schedels en steenen.