Gedichten

[p. 70]

Amsterdamsche wandeling

Laatst liep ik langs de Brouwersgracht:
Het licht lag als een maagdensluier
Van blauw over de late pracht
Van olmen, gevels, booten, puien.
Het najaar deed zijn proper werk
En wreef den verfkwast door de boomen;
Daarboven stond de Westerkerk
Van God en engelen te droomen.
Bij de gedempte Lindengracht
Stond ik verwonderd toe te kijken,
Hoe elk zijn deel te nemen tracht
En daarmee van de markt te strijken.
De visschen blonken in de zon,
De tenten waren wit en proper;
Men schepte haring uit de ton
Op 't bord van een begeerig kooper.
De aal gleed wrevel door den trog,
- Men vilde haar, de vischmand stonk er, -
En stervend, om het lemmet nog
Volhardde zij in haar gekronkel.
De schub, die door het vlechtwerk stak,
Leek uit een juweliersvitrine,
In 't licht dat door de olmen brak:
Die waren blonder dan blondinen.
Toen liep ik langs het water door,
Dat was aan spiegelbeelden rijk;
Een herfstblad trok een zilverspoor,
Een kleine doodenbark gelijk.
En rechtsaf volgde ik bedaard
Een meisje met een zomerhoed,
Dat liep door de Haarlemmerstraat,
Het Bickerseiland tegemoet.