Gedichten

[p. 49]

Winter dwaalt

Winter dwaalt langs de gracht,
Een grijs man, moe, verouderd;
De sneeuw ligt als een vacht
Gesikkeld om zijn schouders.
Het ijs raakt krakend vlot,
Het wil niet stollen tot
Dansvloer voor rappe beenen;
Hij denkt: ten tijde van
De Brueghels ging het beter;
Hoe witjes en verwarrend
Fladderden onderrokjes
Boven lichtpaarse sokjes, -
Dat denkt hij, in zijn baard.

Getroffen stilstaand staart
Hij in twee groote oogen,
Die zien hem niet, die zien
Alleen hoe, wit bewogen
En wezenloos, de nevel
Langs den wallekant waart.