Gedichten

[p. 30]

Geschreven verzen

Geschreven verzen zijn geliefde dooden,
De dichter legt hen in een glazen schrijn,
Beziet hen met een glimlach zonder pijn
En denkt: hoe zacht is hun de ziel ontvloden.

Hij lei hen nimmer in een graf van zoden,
Zij schenen in hun dood nog stil en mild;
Maar op een nacht hun tenger lijf zich tilt
En rekt: een warme mond heeft hen ontboden.

Een verre prins heeft hen den mond beroerd
En zie, de slaapsters hebben schoone oogen
En zijn niet langer in zichzelf versnoerd.

Hij denkt: wat heeft hen tot den slaap bewogen
En op den maatgang van zijn schimmel voert
Hij hen naar huis, waar zij hem dienen mogen.