Gedichten

[p. 25]

Droom en daad

Ik trok het tentdoek van den dag opzij
En zag het zonlicht op de grijze blaren,
Het viel gelijk een streelgordijn van haren
En joeg de wereld in een blonde pij.

Toen, overrompelend op gindsche wei,
Zag ik, wild dansend in het zonnig Heden,
De naakte Gratiën der Mooglijkheden,
Tot aan haar enkels in de zwarte klei.

Welzalig hij, die aan de tafel schranst
Der werklijkheid met deze dienaressen.
Gelukkiger, dacht ik, wie zich verschanst

In Poëzie en kust háár gulden tressen;
Hij heeft een danseres die voor hem danst
En negen Muzen heeft hij tot maîtressen.